Σε αυτό το άρθρο, σας προσκαλώ στην υποθετική χρονομηχανή μου για να με συνοδέψετε σε ένα ταξίδι δισεκατομμυρίων ετών, από τη γέννηση της Γης μας μέχρι και τον θάνατό της. Ναι, καλά ακούσατε! Η Γη μας, ο πλανήτης μας, κάποια στιγμή στο μέλλον θα πάψει να υπάρχει!

Ας πάμε όμως πρώτα λίγο πίσω στον χρόνο. Πόσο πίσω; Όχι και πολύ – μονάχα 4.5 δισεκατομμύρια χρόνια. Εκείνη την περίοδο, νέφη αερίων και σκόνης τα οποία περιπλανούνταν στο πρώιμο ηλιακό μας σύστημα αρχίζουν σιγά-σιγά να ενώνονται, δημιουργώντας έναν μεγάλο βραχώδη όγκο – τόσο μεγάλο που πλέον μπορούμε να τον ονομάσουμε πλανήτη. Αυτός ο πλανήτης είναι η Γη μας. Στο ίδιο περίπου διάστημα, τα απομεινάρια μίας σύγκρουσης της Γης με έναν άλλο πλανήτη, ο οποίος είχε το μέγεθος του σημερινού Άρη, συντελούν στον σχηματισμό του μοναδικού φυσικού της δορυφόρου, της Σελήνης (αυτή είναι μέχρι σήμερα η επικρατέστερη υπόθεση για τη δημιουργία της Σελήνης).

wikimedia.org

Σε αυτό το σημείο σας συνιστώ να σφίξετε γερά τις ζώνες σας, διότι θα περάσουμε εν τάχει από μερικά σημεία-σταθμούς στην ιστορία της Γης. Έτοιμοι; Πάμε!

3.8 δισεκατομμύρια χρόνια πριν: Η πρώτη ένδειξη παρουσίας νερού στη Γη. Οι ωκεανοί αρχίζουν δειλά-δειλά να σχηματίζονται.

3.5 δισεκατομμύρια χρόνια πριν: Η ζωή κάνει την εμφάνισή της στον πλανήτη μας υπό τη μορφή μονοκύτταρων οργανισμών. Θα πρέπει να περιμένουμε ακόμα 2.5 δισεκατομμύρια χρόνια έως ότου οι πρώτες πολυκύτταρες μορφές ζωής πάρουν και αυτές τη θέση τους στο ζωικό βασίλειο.

465 εκατομμύρια χρόνια πριν: Τα φυτά είναι οι πρώτοι οργανισμοί οι οποίοι αφήνουν τους ωκεανούς και εγκαθίστανται μόνιμα στη ξηρά. Γύρω στα 100 εκατομμύρια χρόνια αργότερα, τα ζώα ακολουθούν το παράδειγμά τους.

300 εκατομμύρια χρόνια πριν: Όλη η χερσαία μάζα της Γης είναι συγκεντρωμένη σε ένα και μόνο κομμάτι, την υπερήπειρο της Παγγαίας (διαβάστε το άρθρο μου για αυτήν εδώ).

250 εκατομμύρια χρόνια πριν: Πέρμια-Τριασική εξαφάνιση. Η μεγαλύτερη μαζική εξαφάνιση ειδών στην ιστορία της Γης. Γύρω στο 95% των υδρόβιων οργανισμών και περίπου 70% των χερσαίων οργανισμών εξαφανίζονται, χωρίς να ξέρουμε ακριβώς το γιατί.

230 εκατομμύρια χρόνια πριν: Η κυριαρχία των δεινοσαύρων στη ξηρά ξεκινά. 10 εκατομμύρια χρόνια αργότερα εμφανίζονται και τα πρώτα θηλαστικά.

65 εκατομμύρια χρόνια πριν: Η τελευταία μαζική εξαφάνιση ειδών. Σύμφωνα με την επικρατέστερη υπόθεση, ένας πελώριος αστεροειδής προσκρούει στον κόλπο του σημερινού Μεξικού και, λόγω του μπλοκαρίσματος της ηλιακής ακτινοβολίας από το υλικό που εκτινάσσεται από τον κρατήρα της σύγκρουσης, πολλά είδη δεν καταφέρνουν να επιβιώσουν. Ανάμεσά τους και οι δεινόσαυροι.

200 χιλιάδες χρόνια πριν: Ίσως το σημαντικότερο είδος που κατοίκησε και θα κατοικήσει ποτέ στη Γη κάνει την εμφάνισή του. Ο Homo Sapiens, μέσα σε διάστημα μόλις 200 χιλιάδων ετών, καταφέρνει από το να ζει σε σπηλιές και να κυνηγά μαμούθ, να είναι ικανός να γράφει άρθρα για την ιστορία του πλανήτη στον οποίο ζει και με ένα κλικ να τα ανεβάζει σε ένα blog, όπου χιλιάδες άλλοι Homo Sapiens να μπορούν να τα διαβάζουν.

images.theconversation.com

Και έτσι φτάνουμε στο σήμερα, όπου ανεφοδιάζουμε τη χρονομηχανή μας με το υποθετικό καύσιμο που χρειάζεται για να λειτουργήσει και είμαστε πλέον έτοιμοι για να ταξιδέψουμε στο μέλλον. Αν και δεν μπορούμε να προβλέψουμε μεμονωμένα γεγονότα, μπορούμε εντούτοις να κάνουμε κάποιες βάσιμες εκτιμήσεις:

Σε 1 δισεκατομμύριο χρόνια: Η ηλιακή φωτεινότητα αυξάνεται κατά 10%, γεγονός που προκαλεί τη σταδιακή εξάτμιση των ωκεανών.

Σε 2.8 δισεκατομμύρια χρόνια: Λόγω της τεράστιας αύξησης της θερμοκρασίας στην επιφάνεια της Γης, όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί εξαφανίζονται (αν η ανθρωπότητα καταφέρει να επιζήσει αποικώντας άλλους πλανήτες είναι άλλη ιστορία).

Σε 7.6 δισεκατομμύρια χρόνια: Το πιο πιθανό σενάριο για τον αφανισμό της Γης: Το υδρογόνο που υπάρχει στον πυρήνα του Ήλιου εξαντλείται, και έτσι το μητρικό μας άστρο διογκώνεται σε ερυθρό γίγαντα, “καταπίνοντας” στο πέρασμά του όλους τους πλανήτες του εσωτερικού ηλιακού συστήματος – ανάμεσά τους και τη Γη.

Υπάρχουν βέβαια και άλλα γεγονότα που θα μπορούσαν να συμβούν – αν και με πολύ μικρότερη πιθανότητα. Ένα παράδειγμα είναι η σύγκρουση της Γης με ένα άλλο ουράνιο σώμα, γεγονός που ενδέχεται να την εκτινάξει ακόμα και εκτός του ηλιακού μας συστήματος και να την αφήσει την να περιπλανάται μοναχή της, στο απέραντο κενό του διαστήματος.

Ίσως όμως το πιο τρομακτικό σενάριο να είναιo αφανισμός της Γης από έκλαμψη ακτινών γάμμα. Τέτοιες εκλάμψεις δημιουργούνται κατά τη σύγκρουση αστέρων νετρονίων ή κατά την έκρηξη σουπερνόβα και είναι ικανές να εξολοθρεύσουν οτιδήποτε βρεθεί στον διάβα τους.

Με αυτές τις ανησυχητικές σκέψεις επιστρέφουμε και πάλι στο παρόν, παρκάρουμε την χρονομηχανή στο χρονομηχανογκαράζ και πριν φύγετε θα ήθελα να σας αποχαιρετήσω, ευχαριστώντας σας για τη συντροφιά στο σημερινό μας ταξίδι.

Πηγές: thoughtco.com, bbc.com, wikipedia.org

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: stanford.edu