Θυμάμαι ένα βράδυ να κάθομαι στο μικρό μου διαμέρισμα μετά από μια σειρά δύσκολων ημερών και να προσπαθώ να μαζέψω ότι είχε απομείνει από ένα παλιό μου όνειρο. Ένα όνειρο που τόσο είχα αγαπήσει, που ήθελα να στηρίξω σε αυτό όποιο μέλλον είχα μερτικό, που είχα χτίσει πάνω του τον ίδιο μου τον εαυτό. Μα ξαφνικά φάνταζε σαν το όνειρο να μην μου άνηκε πια. Και εγώ δεν μπορούσα να βρω εαυτό να αγαπήσω χωρίς εκείνο. Ένιωθα πως είχα χάσει τον σκοπό μου. Μα ο σκοπός που έχει ο καθένας στη ζωή του είναι αυτό που τον χαρακτηρίζει και τον καθορίζει σαν άνθρωπο. Αυτό είναι που χρωματίζει το μέλλον, ένα μέλλον φτιαγμένο στα μέτρα μας. Γι’ αυτό η απώλειά του έχει σοβαρό αντίκτυπο στην ψυχολογία ενός ανθρώπου.

economist.com
Η δύσκολη κατάσταση του περιορισμού που ζούμε αυτές τις μέρες μου θύμισε λίγο εκείνη την περίοδο της ζωής μου. Η ψυχική υγεία είναι το ίδιο σημαντική με την σωματική και αυτή την στιγμή απειλείται εξίσου. Επομένως, όπως ο καθένας μας οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του και να τηρήσει τα μέτρα προστασίας, έχει επίσης ευθύνη να φροντίσει την δική του ψυχική υγεία αλλά και των γύρω του.
Όμως είναι εύκολο να χάσεις τον σκοπό σου, όταν όλα γύρω σου χαρακτηρίζονται από στασιμότητα. Ξέρω πως ο καθένας μπορεί να βρεθεί στη θέση μου, ειδικά τώρα. Η δική σου αιτία μπορεί να διαφέρει από τη δική μου. Μπορεί να είναι τα τόσα σχέδια που είχες κάνει για το μέλλον και αναγκάστηκες τόσο βίαια να ακυρώσεις ή η έλλειψη επαφής με τους αγαπημένους σου ανθρώπους, με τους οποίους όλα θα ήταν πιο εύκολα και υποφερτά. Μπορεί ακόμη να είναι αυτή η αίσθηση που βαραίνει το στήθος σου, όταν δεν ξέρεις πια σε πιο μέλλον θα σε οδηγήσει το παρόν ή όταν ξαφνικά βρίσκεσαι μόνος/η σε να μικρό διαμέρισμα δίχως έναν άνθρωπο να πεις μια καλημέρα.

torch.ox.ac.uk
Όλα αυτά έχουν κάτι κοινό, μια τρομερή ιδιότητα. Να προκαλούν την αίσθηση μιας μεγάλης παύσης στο χρόνο.
Σαν μια ζωή στον αναπνευστήρα.
Μπορεί όμως ο χρόνος να φιλοξενήσει μέσα του ένα κενό; Και η ζωή, σώζεται με έναν αναπνευστήρα;
Δεν το νομίζω. Αυτό που στ’ αλήθεια έσωσε εμένα τότε ήταν το πείσμα μου για ό,τι αγαπούσα. Αγωνίστηκα να στηρίξω εγώ τον εαυτό μου, να τον κάνω να δει αλλιώς, να σηκωθεί ,για να μπορέσω ξανά να χαριστώ σε ότι είχα αγαπήσει. Να δοθώ, να σκορπιστώ και να με γιατρέψω πάλι από την αρχή όσες φορές χρειαστεί. Για τα μεγάλα μας όνειρα και ιδανικά, κανένα ρίσκο δεν είναι αρκετό. Κι αυτή είναι η μαγεία.

croakey.org
Αφήστε πίσω αυτή την αίσθηση στασιμότητας και αντικαταστήστε την με την αίσθηση επιβράδυνσης. Η ζωή δεν σταμάτησε, απλώς χαλάρωσε τους ρυθμούς της για λίγο.
Μα όλα συνεχίζονται και έχουμε ευθύνη απέναντι σε εμάς και σε ότι αγαπούμε να συνεχίσουμε το δρόμο μας, έστω και με βήμα περιπάτου.
Αφιερώστε χρόνο στον εαυτό σας, στο σπίτι που περνάτε πλέον τόσες ώρες. Βγείτε στο μπαλκόνι και κοιτάξτε τον ουρανό όπως δεν τον έχετε ξαναδεί. Χαρείτε με τα πιο απλά πράγματα που πριν δεν προσέχατε καν πως συνέβαιναν και παράλληλα δώστε σημασία και χρόνο για να προετοιμάσετε εκείνα τα μεγάλα που σας περιμένουν όταν όλα επιτέλους τελειώσουν. Μα κυρίως αναγνωρίστε το δικαίωμα στον εαυτό σας κάπου κάπου να λυγίζει με όσα γίνονται. Δεν είναι αδυναμία, παρά αντανακλαστικό της πιο όμορφης πλευράς της ανθρώπινής μας φύσης. Φτάνει κάθε φορά να στεγνώνετε τα δάκρυα και να συνεχίζετε τον αγώνα. Για εσάς, για ότι αγαπάτε.

abc.net.au
***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com
***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: youthworker.com
What do you think?
Show comments / Leave a comment