Κάθισε στο γραφείο και ξεκίνησε να γράφει. ‘Ήταν το μόνο που του ‘χε απομείνει. Είχε κοντά του ένα ποτήρι αχνιστό καφέ, τις σημειώσεις του και το πιο σημαντικό απ’ όλα: τις ανεκπλήρωτες του επιθυμίες, που ήλπιζε πως κάποια μέρα θα έβγαιναν αληθινές. Ξαφνικά, έκλεισε τα μάτια και άρχισε να θυμάται τα περασμένα χρόνια. Τότε που ακόμα ονειρευόταν. Τότε που ακόμα έλπιζε…

Το πρώτο πράγμα που του ήρθε στον νου ήταν τα μαθητικά του χρόνια. Εκείνα τα νεανικά χρόνια στην αυλή του σχολείου που μιλούσε με τους φίλους του για τα μελλοντικά τους σχέδια. Είχαν την ελπίδα πως θα ξέφευγαν από την κοινωνία στην οποία ζούνε και θα ταξίδευαν μακριά, σε άλλα, νέα μέρη. Ύστερα ήταν και εκείνα τα «προβλήματα» που δεν τους επέτρεπαν να ζήσουν τη ζωή τους. Τα διαγωνίσματα, οι εξετάσεις, τα πρωινά ξυπνήματα που ένας Θεός ήξερε πότε θα τελείωναν. Και μετά έπρεπε να βγάλει και καλό βαθμό, για να είναι αποδεχτός στην κοινωνία, για να μπορέσει να φύγει. Ώσπου τελικά τα κατάφερε, πήρε απολυτήριο, αποφοίτησε! Κι αυτό όχι γιατί ήταν εργατικός και επιμελής, αλλά γιατί ήθελε να προχωρήσει, να μπει στο νέο αυτό κεφάλαιο της ζωής του, που ήλπιζε πως θα ήταν διαφορετικό…

Πόση άγνοια όμως είχε..; Όχι μόνο έφυγε από τα καλύτερα του χρόνια, άλλα βάδιζε προς ακόμα κάτι πιο δύσκολο, τον στρατό. Το μέρος όπου η λογική απουσιάζει και ο καλύτερος σου φίλος είναι το τσιγάρο. Τον έμαθαν να ξυρίζεται, να γυαλίζεται, να είναι «πάντα στην ώρα του και προπάντων ευπαρουσίαστος» μπροστά στους… ανώτερους.  Έβλεπε τον εαυτό του να κάνει πράγματα που ποτέ δεν φανταζόταν και ποτέ δε θα ήθελε. Έπρεπε όμως να αντέξει. Ήταν δυνατός και η φλόγα της ελπίδας άναβε ζεστή στην ψυχή του. Θα έβγαινε πάση θυσία από εδώ μέσα, τίποτα και κανένας δεν θα του στερούσε τα όνειρά του.

Το μετά ήρθε και τα κατάφερε, έφυγε για σπουδές. Στην αρχή ένιωθε τόσο ωραία που ήταν ελεύθερος μακριά από τα «πρέπει» και τα «μη» της κοινωνίας. Δεν κράτησε όμως αυτό για πολύ… Μέρα με την μέρα οι ξένοι άνθρωποι τού έμοιαζαν ψυχροί και πιο απόμακροι από αυτούς που είχε μάθει να περιτριγυρίζεται και το δωμάτιο στο οποίο έμενε δεν είχε την θαλπωρή του πατρικού του σπιτιού. Οι ευθύνες έρχονταν η μια μετά την άλλη και οι μέρες περνούσαν αδιάφορα, χωρίς καμία σημασία αν ήταν Σάββατο είτε ήταν Τετάρτη. Τότε η ελπίδα φούντωσε ξανά μέσα του, ελπίδα για τον επαναπατρισμό του. Ξεκίνησε να μετρά μέρες-πάλι- μέχρι να επιστρέψει πίσω στην πατρίδα.

koutipandoras.gr

Κι όταν επιτέλους γύρισε, απογοητεύτηκε… Βρήκε μια πατρίδα διαφορετική, αλλιώτικη, με ανθρώπους που δεν γελάνε πια. Είδε να επικρατεί σύγχυση στην κοινωνία. Σύγχυση στον τομέα των ιδεών, και το κυριότερο σύγχυση στις σχέσεις των ανθρώπων. Φοβούνταν πλέον να αγγίξουν ο ένας τον άλλο, φοβούνταν να φιληθούν, φοβούνταν ακόμα και να μιλήσουν. Επιχειρήσεις που άλλοτε έσφυζαν από ζωή, τώρα πια σβήνουν, μαζί με τους ιδιοκτήτες τους, σαν κεριά μέσα στην νύχτα. Οι ειδήσεις των 20:00 ξεκινούν με τραγικά νέα και πάντα καταλήγουν σε υποσχέσεις και φρούδες ελπίδες. Τι κόσμος ήταν αυτός στον οποίο ξύπνησε; Που να εναποθέσει πλέον τις ελπίδες του; Κουράστηκε ή μάλλον απηύδησε, δεν έχει άλλες αντοχές.

Άνοιξε τα μάτια και συνειδητοποίησε πως δεν είχε γράψει τίποτα. Κοίταζε το λευκό χαρτί, μπροστά του, με τον τίτλο Ζητείται Ελπίς. Είχε πολλά να γράψει, η ζωή του όλη μια σειρά από ελπίδες να τον συντροφεύουν. Ήξερε πως και αυτή την φορά- όπως πάντοτε άλλωστε- θα τα καταφέρει, θα τα κατάφερναν! «Το πρώτο βήμα» σκέφτηκε, «χρειάζεται απλά κάποιος να κάνει το πρώτο βήμα».  Κοίταξε τον τίτλο ξανά ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ. Αυτή την φορά δεν έμοιαζε με τίτλο αλλά με επαναστατικό σύνθημα. Χαμογέλασε. «Το πρώτο βήμα…»

Δεν έγραψε κάτι. Σηκώθηκε, έσβησε το φως και έφυγε. Οι δύο αυτές λέξεις έλεγαν τα πάντα…    

twimg.com

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: media.liberal.gr