Μια φορά και ένα καιρό λοιπόν, ήταν μια όμορφη, ευαίσθητη, καλόψυχη πριγκίπισσα, η οποία ήταν καλά προστατευμένη στο ονειρικό της κάστρο. Πάντα από μικρή η πριγκίπισσα έκανε διάφορα σχέδια για το μέλλον, για μια όμορφη ιδανική ζωή και έναν πρίγκιπα, πού αλλού; Στο άσπρο του άλογο.

Περίμενε να είναι περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που πάντα θα την αγαπάνε, που θα την στηρίζουν και που φυσικά θα την εκτιμούν και σέβονται γι’ αυτό που είναι. Όταν βέβαια ήρθε η ώρα για την πριγκίπισσά μας να βγει από το προστατευμένο περιβάλλον της και να πάρει πλέον τον δικό της δρόμο, είδε τα πράγματα αλλιώς. Ή μάλλον τα πράγματα την ανάγκασαν να το κάνει.

Ξαφνικά οι καταστάσεις δεν ήταν χρωματισμένες με φωτεινά, λαμπερά χρώματα και οι άνθρωποι που νόμιζε πως ήξερε σε όλη της ζωή δεν ήταν έτσι όπως φανταζόταν. Γιατί έξω από τη ζώνη ασφαλείας και προστασίας μας, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Τα βράδια στον ύπνο της δεν έβλεπε πλέον όνειρα, αλλά εφιάλτες, ενώ καθημερινά η ιδέα της ευτυχίας άλλαζε νόημα. Η ρομαντική της ψυχή ενθουσιαζόταν πλέον σπάνια, καθώς οι άνθρωποι πότε δεν έπαψαν να την απογοητεύουν. Η μια βαρετή μέρα διαδεχόταν την άλλη την στιγμή που το χθες δεν διέφερε ούτε στο ελάχιστο από το αύριο. Η πίστη στους ανθρώπους έφευγε και την θέση της αθωότητας έπαιρνε η επιφυλακτικότητα. «Μα για να κάνεις αυτό, πρέπει να αλλάξεις εκείνο… και για να κερδίσεις κάτι, πρέπει να χάσεις κάτι άλλο». Αυτό της έλεγαν. Και τότε ξέρεις κάτι; Τότε το κατάλαβε για τα καλά.

Όλη της τη ζωή περίμενε κάτι το ιδανικό και ήθελε να είναι αρεστή σε όλους. Ζούσε για πρίγκιπες και ονειρευόταν κατάλληλες στιγμές. Μέχρι και τον εαυτό της άλλαξε για αυτή την «ιδανική» εικόνα που βλέπουν οι άλλοι, ενώ μέχρι να βρεθεί το «τέλειο», έβαλε χωρίς να το καταλάβει τη ζωή της σε παύση. Τα λάθη βέβαια σε αυτόν τον αγώνα επιβίωσης είναι ανεπίτρεπτα και η ψυχή βουλιάζει σε ένα ποτήρι νερό, στο οποίο εμείς οι ίδιοι πνίγουμε τον εαυτό μας με τα στενά όρια που μας βάζουμε.

Μα τι θα ήταν η ζωή χωρίς απογοητεύσεις;

Τι θα μαθαίναμε απ’ την ζωή αν ήταν όλα ιδανικά και τι θα γινόταν με τα δικά μας ιδανικά; Πώς θα απολαμβάναμε την πραγματική αγάπη αν όλοι οι περαστικοί της ζωής μας ερχόντουσαν πάνω σε ένα άσπρο άλογο κρατώντας ένα μπουκέτο ψεύτικων υποσχέσεων;

Ξέρεις, καμιά φορά ό,τι αξίζει δεν έρχεται πάντα σε ένα άσπρο άλογο, ούτε φοράει ακριβά περιτυλίγματα. Επίσης ό,τι αξίζει δε θα περιμένει να αλλάξεις τίποτα και για κανέναν. Το «ιδανικό» πάντα θα φαντάζει ωραίο, μα ξέρεις τι είναι ωραιότερο; Να ζεις και να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου. Και τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει να πέφτεις, μα και να σηκώνεσαι με το ίδιο πείσμα όπως όταν ήσουν παιδί. Να γνωρίζεις το λάθος, μα να αναγνωρίζεις αυτό που θεωρείς εσύ σωστό. Να ονειρεύεσαι, μα και να είσαι προσγειωμένος στο τώρα. Γιατί ποτέ άλλοτε δε θα το ξαναζήσεις.

newsitamea.gr

Και να θυμάσαι ότι, αν στο παρελθόν ήσουν το μέλλον και κάπου στη μέση του παραμυθιού είσαι η συνέχεια, κάπου στο σήμερα ΖΕΙΣ. Να προσπαθήσεις λοιπόν ό,τι βιώνεις να το ζεις μέσα απ’ την ψυχή σου. Ίσως έτσι να φτάσεις ένα βήμα πιο κοντά σ’ αυτό το κάτι που λένε «ΙΔΑΝΙΚΟ».

Συναίσ‘θυμα’ της ημέρας λοιπόν: Πείσμα για ζωή

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: pinimg.com