Να’ μαστε ξανά στα ίδια, από την αρχή. Συνηθίσαμε έτσι δεν είναι; Νιώθω πως λέω αυτή τη λέξη συχνά τελευταία, είναι κάπως ανησυχητικό. Μα συνήθισα, είναι δα τόσο κακό; Κάπου δεν επιβιώνεις διαφορετικά. Είναι ασφάλεια η συνήθεια. Μα ξέρεις τι δεν αντέχω; Το να συμβιβάζομαι. Το μισώ. Μα δεν είναι η συνήθεια ένας συμβιβασμός; Δεν νιώθω όμως να συμβιβάζομαι μαζί σου, το αντίθετο. Νιώθω να επαναστατώ σε μια κοινωνία που συνήθισε να συμβιβάζεται. Οκ σταματώ να παίζω με αυτές τις δύο λέξεις, μην με κοιτάς έτσι.

Με κοιτάζεις και κάνεις πως γελάς ανέμελα με εμένα, μα το ξέρεις πως έτσι νιώθω. Έτσι νιώθω για σένα. Σαν να’ σαι η μικρή μου επανάσταση, η μεγαλύτερή μου επιμονή. Μου λένε συχνά όμως  πως άλλη είναι η λύση σου. Μου λένε να συμβιβαστώ κι έτσι θα πάψεις να υπάρχεις. Κι όμως, δεν είμαι εγώ, δεν είναι λύση αυτή για εμένα. Άσε που αμφιβάλλω αν θα με αφήσεις ποτέ ήσυχη. Έχεις σταματήσει να είσαι πια για εμένα άνθρωπος, πιθανότητα, γραφτό και είσαι πια κάτι ανώτερο. Είσαι ιδέα.

Μη γελάς, εσύ φταις.  Κι ας μην μπορεί κανείς άλλος να με καταλάβει παρά μονάχα οι πιο δικοί μου άνθρωποι. Οι πιο δικοί μου άνθρωποι κι εσύ, που έτσι όπως κατάντησες σαν φάντασμα δεν ξέρω πώς να σε ορίσω. Κουράζομαι με εσένα και συχνά νιώθω πως είναι καιρός πια να σταματήσεις να αποτελείς ζήτημα που με απασχολεί τόσο έντονα. Έμαθα να ζω με την απουσία σου δεν νομίζω να μου είναι τόσο δύσκολο. Θα μου πεις τότε γιατί μελαγχολώ και σκοτεινιάζω κάποιες φορές;  Γιατί είναι για εμένα λίγο θλιβερό το πώς είσαι μια ιστορία  που δεν λέει να τελειώσει. Ή μάλλον, που δεν λέει να αρχίσει. Ναι τις βλέπω θλιβερές τις λευκές σελίδες, γιατί απλώς υπάρχουν, δίχως να έχουν σκοπό, δίχως να αξιοποιούνται, έστω να μουντζουρώνονται. Κι έτσι είναι σαν να μην υπάρχουν εν τέλει, σαν να μην έχω εγώ μερτικό από μια ιστορία που μου ανήκει.  

Να σου πω κάτι; Ψέματα σου είπα. Δεν συνήθισα, ποτέ δεν θα συνηθίσω. Ο δρόμος που περπατώ τόσο καιρό είναι επιλογή μου. Δεν με νοιάζει που τον περπατώ μονάχη γιατί ξέρω πως εγώ με τίμησα, με προστάτεψα. Μου έκανα το πιο σπουδαίο δώρο. Μου επέτρεψα να μην συμβιβαστώ, να μην ασπαστώ ένα τρόπο σκέψης και συναισθημάτων που μου είναι ξένος.  Κι ας με ακούς καμιά φορά να παραπονιέμαι, να λυγίζω, να σκοτεινιάζω. Σε κρατώ ψηλά κι ας μην καταφέρνω ακόμη να σε φτάσω. Σε κρατώ ψηλά γιατί είσαι για εμένα το ξημέρωμα. Όχι ο ήλιος, όχι ο γαλανός ουρανός. Το ξημέρωμα. Είσαι όλα μαζί. Τα χρώματα, η αύρα, το μούδιασμα. Το πρώτο βλέμμα κι η πρώτη σκέψη.

Κι άμα κοιτάξω λίγο πιο βαθιά στον ορίζοντα καθώς περπατώ την ανηφόρα σου σταματώ να σκοτεινιάζω και για λίγο δικαιώνομαι. Γιατί; Ξημερώνει καλέ μου. Ξημερώνει.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: shopifycdn.com