Η φάση είναι φοιτητική ζωή , χαλαρααααά (σπουδές Θεσσαλονίκη αφού) και κλασικά όταν δεν υπάρχει εξεταστική μέσα στην μέση να μας σπάζει τα νεύρα κανονίζουμε ταξιδάκια. Βέβαια , κανένας δεν έχει δουλειά για να έχει χρήματα και να ταξιδέυει αλλά εμείς κατα ένα περίεργο λόγο έχουμε (στείλε μάνα, στείλε!! ). Και επειδή είμαστε και large σαν άτομα θέλουμε κυριλέ χώρες!! Που θα πάμε φοιτήτριες της Ιστορίας??!! Ιταλία βέβαια!! Χώρα με πλούσιο πολιτισμό, καλό φαγητό και πολλά μαγαζιά. Απο ότι ακούμε από αυτούς που εχουν επισκεφτεί την χώρα γιατί στον μεσαίωνα, όπως μου αρέσει να λέω την εποχή χωρίς internet ,δεν υπήρχε το google search ( one hundred years behind λέμε). Τι άλλο να θέλουμε τα 18 χρονα? Και φύγαμεεεεε!!! Μικρή παρένθεση,για να λέμε και την αλήθεια αν δεν ήταν Erasmus εκεί κολλητή η οποία κάθε τρεις και λίγο φωνάζει ελάτε και ελάτε, δεν νομίζω να φθάναμε ποτέ εκεί. Εδώ καλά καλά δεν ξέραμε την χώρα που μας φιλοξενεί θα μας ένοιαζε η Ιταλία? Την ευχαριστώ όμως γι’ αυτό δημόσια και για τις πρακτικές ιταλικές λέξεις που μου έμαθε!! Θ.Τ μου uscita!!!!

Φτάνουμε στην πιο ρομαντική χώρα του πλανήτη, κατά την άποψη μου, και θέλουμε να επισκεφτούμε πρώτα πρώτα όλα τα μνημεία που έχουμε ακούσει στα μαθήματα που παρακολουθούσαμε (γιατί θεέ μου ??!! ). Πρώτο και καλύτερο η εκκλησία του Αποστόλου Πέτρου στην piazza San Pietro (Βατικανό). Φτάνοντας εκεί η γλυκιά κυρία σε ρωτάει : «Υπάρχουν δύο τρόποι να μπεις μέσα. Είτε με το ασανσέρ (60 ευρώ αν θυμάμαι καλά),είτε με από τα σκαλιά (10 ευρώ). Τελοσπάντων , η διαφορά των δύο ήταν τεράστια και εμείς λέμε είμαστε νέες μπορούμε να ανεβούμε από τα σκαλιά σιγά το πράμα (δεν γνωρίζαμε καν το ύψος της εκκλησίας! Καμία σωτηρία!!). Και τα λεφτά που θα γλιτώναμε θα τα δίναμε μετά για γλυκά!! Ούλλες με τον ίδιο νου αφού, ξεκινούμε να ανεβαίνουμε.

Εντωμεταξύ , τα σκαλιά ήταν μεγάλα και έπρεπε να κάνεις τρία βήματα στο καθένα για να περάσεις ένα και το κτήριο ήταν κυκλικό. Μεγάλη λεπτομέρεια: ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΠΑΡΑΘΥΡΑ!! ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΛΕΙΣΤΟΦΟΒΙΚΗ  (έχω κλειστεί σε ασανσερ και περίμενα να με βγάλουν τρώγοντας παράλληλα το σαντουιτς μου για να καταλάβεις!! Άλλη ιστορία για άλλο άρθρο). Απλά κάθε κάμποσα μέτρα ύψους υπήρχε ένα μικρό άνοιγμα με κάγκελο τύπου φυλακής που χωρούσε απλά το κεφάλι σου για να πάρεις λίγο καθαρό αέρα. Ανεβαίνουμε , ανεβαίνουμε , ανεβαίνουμε. Σε κάποια φάση έχασα τις φίλες μου μέσα στην πολυκοσμία και λέω οκευ πάρτο χαλαρά, δεν χρειάζεται να βιάζεσαι. Περπατούσα γύρω στο ένα μισάωρο ώσπου βλέπω το πρώτο παραθυράκι και μένω να απολαύσω την θέα. Ύστερα σκέφτομαι θα με περιμένουν πάνω ας συνεχίσω. Ανεβαίνω, ανεβαίνω , ανεβαίνω, ανεβαίνω. Σκέφτομαι γιατί δεν βρίσκω άλλο παράθυρο?? Ανεβαίνω , ανεβαίνω τίποτα!  Λέω οκευ ας συνεχίσω και κάπου θα είναι η έξοδος δεν γίνεται! Δεν είμαι αγχώδης τύπος γενικά. Καθώς προχωρούσα χαλαραααά σκέφτηκα: Ίσως να με έβαλαν επίτηδες σε αυτόν τον λαβύρινθο για να μην καταφέρω να βγω ποτέ? Θεωρίες συνομωσίας! Και γελούσα μόνη μου.

Σοβάρεψαν τα πράγματα όταν για αρκετή ώρα δεν μπορούσα εντοπίσω παράθυρο. Ξαφνικά , πιάνω τον εαυτό μου να κάθεται κάτω , να βλέπω θολά και να ακούω απλά βουητά από τους ανθρώπους γύρω μου. Δεν ήξερα από που μου ήρθε. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν μιλούσαν ή αν απλά έβγαζαν ήχους.Το μόνο που ακουγόταν πεντακάθαρα στα αφτιά μου ήταν ο ήχος της καρδίας μου. Προσπαθούσα να πιάσω την ανάσα μου αλλά δεν είχα τον έλεγχο. Καποια αόρατα χέρια με κρατούσαν σφιχτά από τον λαιμό και δεν με αφήναν να αναπνεύσω. Πνιγόμουν. Η μόνη ξεκάθαρη σκέψη που είχα ήταν ότι θα πεθάνω και δεν θα το μάθει κανείς. Πανικός. Πέρασαν εικόνες από μπροστά μου από όλα τα σημαντικά που είχα μάλλον κρατήσει στο υποσυνείδητο μου. Άσχετες εικόνες μεταξύ τους. Πέρασαν 10 λεπτά (από ότι μου είπε μία κοπέλα που κάθισε δίπλα μου και μου κρατούσε απλά το χέρι και την ευχαριστώ όπου και να είναι). Για μένα αιωνιότητα.

Σιγα σιγά επέστρεψε η κανονική μου ανάσα. Σκέψη μου τώρα να βγω όσο πιο γρήγορα γίνεται από εδώ, έχω πάρα πολλά ακόμα να δω και να κάνω στην ζωή μου. Απλά σηκώστηκα και ξεκίνησα να ανεβαίνω ξανά. Όπως γίνεται σε όλους μας. Το θέμα είναι να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις. Τελικά δεν είχε άλλο παράθυρο μέχρι την έξοδο πάνω. Η θέα στην κορυφή απλά υπέροχη. Η αίσθηση καθαρού αέρα να είναι ότι χρειαζόμουν. Βρίσκω τις φίλες μου και αποφασίζω να μην τους πω τι συνέβη (δεν υπάρχει κανένας λόγος να  ξέρουν εφόσον τελείωσε και γενικά έτσι είμαι σαν άνθρωπος), δεν ήξερα κιόλας πως να τους το εξηγήσω με λόγια. Και συνεχίζουμε κανονικά τις διακοπές μας.

Η κρίση πανικού μπορεί να συμβεί στον καθένα μας , ανα πάσα στιγμή , χωρίς να το καταλάβουμε. Αρκετά αργότερα έμαθα ότι όλο αυτό ήταν κρίση πανικού. Δεν θα ήθελα να ξανα νιώσω αυτό το συναίσθημα. Αλλά ίσως και να ξαναγίνει. Όλα όσα κρατάμε μέσα μας καταπιεσμένα σε ανύποπτο χρόνο μπορούν να βγούν στην επιφάνεια και να παρουσιαστούν μπροστά μας απειλητικά. Μόνο το μυαλό μου μπορεί να νικήσει τους φόβους μου και τις ανασφάλειες μου. Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι γύρω είναι να μας κρατάνε το χέρι. Ίσως και να μας ακούσουν αν θέλεις να το μοιραστείς. Αν είσαι όμως σαν και μένα θα περιμένουν να το γράψεις σε κανένα άρθρο για να το μάθουν!!!

** Ηθικό δίδαγμα: Πάντα να χρησιμοποιείς το ασανσέρ!!!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com