Οι αρθρογράφοι του Beezdom, δοκιμάζονται ξανά! Αυτή τη φορά προκλήθηκαν από ένα άλλο αρθρογράφο να γράψουν μία φανταστική, λογοτεχνική ιστορία από τον τίτλο ενός τραγουδιού. Η  Αλεξάνδρα Μακεδόνα προκάλεσε την Κυριακή Ιωάννου να γράψει μία ιστορία από το τραγούδι «Βράδυ Σαββάτου» του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

Για να δούμε Κυριακή, can you bee a story writer?

Κάθε βράδυ Σαββάτου.. ή μάλλον σχεδόν κάθε βράδυ Σαββάτου έχω μια ιστορία να πω!
-Καθότι το Σάββατο είναι η αγαπημένη μου ημέρα της εβδομάδας, μαζί με την Παρασκευή-.

Κάθε Σάββατο, λοιπόν, κανονίζω να έχω μια ιστορία να πω! Ας αφήσω όμως όλα τα άλλα Σάββατα και ας μιλήσω γι’ αυτό που έμεινε χαραγμένο στη μνήμη μου!

Ήτανε που λες βράδυ Σαββάτου, Οκτώβρης μήνας, κοντά στις ημέρες που γιορτάζουν την ξενόφερτη αυτή παράδοση η οποία ονομάζεται «Halloween», που ανάθεμα αν ξέρει και κανείς από εμάς τι γιορτάζουν! Αυτοί ξέρουν.. εμείς… απλά είδαμε φως και μπήκαμε!

Αυτή την ημέρα την είχα περάσει σχεδόν όλη, κλεισμένη στο σπίτι, παρακολουθώντας ταινίες. Ξαφνικά, κτυπάει το τηλέφωνο μου. Ο κολλητός μου, κανόνιζε για καφέ και πήρε να με καλέσει, απάντησα καταφατικά αν και βαριόμουν να ετοιμαστώ.

Καταφθάνω εκεί, κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και περπατώ προς την καφετέρια και παρατηρώ ότι στους δρόμους και στο πάρκο δίπλα από το καφέ, τοποθέτησαν κολοκύθες. Ναι κολοκύθες. Εκτός αυτού παιδάκια ντυμένα, λες και είχαμε καρναβάλια, να κρατάνε καλαθάκια και να μαζεύουν καραμέλες.. ναι λες και ξαφνικά βρέθηκα να περπατώ σε γειτονιά της Αμερικής. Μπαίνω στο καφέ, βρήκα την παρέα μου, έκατσα παράγγειλα και ξεκινήσαμε τις συζητήσεις.

Ξαφνικά, ήρθαν κάποια παιδάκια στο τραπέζι μας με το γνωστό σύνθημα Trick or Treat. Νταξ.. ήθελα να κτυπήσω το κεφάλι μου στο τοίχο. Τέλοσπαντων, αυτό το συμβάν, άλλαξε και το θέμα συζήτησης μας. Ξεκινήσαμε να συζητάμε για το Halloween, και λέγαμε ο καθένας μας τί ξέρει για αυτό το θέμα, άτομα τα οποία ήταν φοιτητές στο εξωτερικό μας έλεγαν δικές τους ιστορίες από εμπειρίες που είχαν από πάρτι που είχαν πάει, άλλοι τρομακτικές και άλλοι αστείες. Εγώ από την άλλη το ισοπέδωσα εντελώς! Τι χαζή γιορτή που είναι και όλα τα συναφή…

Αποφασίσαμε να βρεθούμε σε ένα σπίτι όλοι μαζί για να δούμε καμιά ταινία που αφορά το Halloween ..μιας και το είχαν οι μέρες και έγινε και θέμα συζήτησης.

Πληρώνουμε και σηκωνόμαστε να φύγουμε. Φεύγω με 2 φίλες μου και αποφασίσαμε να περάσουμε μέσα από το πάρκο για να πάμε στο αυτοκίνητο μου, αντί να πάμε από το κύριο δρόμο. Αυτές δίστασαν λιγάκι.. καθότι είχε ξεκινήσει να σουρουπώνει. Εγώ αμέσως για να ηρεμίσω τους φόβους τους.. «Έλα μωρέ εδώ μεγαλώσαμε, τι κακό να γίνει»… Λες και άνοιξαν οι ουρανοί, με άκουσαν και ήθελαν να με τρολάρουν λιγάκι!

Μπαίνουμε στο μικρό δάσος και καθώς περπατούμε και βρισκόμαστε περίπου στη μέση της διαδρομής, βλέπουμε με την άκρη του ματιού μας, κάπου στα δεξιά, κάτι σαν σκιά να τρέχει.. γυρίζουμε και οι 3 ..εξαφανίστηκε.

Οκ μάλλον ήταν η ιδέα μας.. συνεχίζουμε και νιώθουμε κυριολεκτικά πίσω μας την αύρα ενός ανθρώπου, γυρνάμε …τίποτε και κανείς! Κάπου εκεί ξεκινήσαμε να παγώνουμε… δεν είχα άλλα επιχειρήματα και αν με ρωτάς ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.. πήρα στο λαιμό μου και τις φίλες μου.

Μέσα σε όλα αυτά, ξεκίνησε το μυαλό μου να σκέφτεται διάφορα… Θεέ μου ήρθε το τέλος μας.. ήρθαν να με εκδικηθούν κακά πνεύματα γιατί κορόιδευα την εν λόγω «γιορτή», θα πεθάνουμε εδώ και θα κάνουμε εβδομάδες να μας βρουν (υπερβολή, λες και ήμασταν στην πιο απόμερη περιοχή του χωριού, ΝΟΤ, ήμασταν στην πλατεία..).

Θα πεθάνουμε εδώ με τον πιο βάναυσο τρόπο, αβοήθητες και μόνες…. δεν θα μας βρει κανείς. Καθώς σκεφτόμουν οτιδήποτε μακάβριο μπορεί να βάλει το μυαλό σου, με ταρακουνάει ένα χέρι, πέθανα 2-3 φορές μέχρι να γυρίσω να δω ποιος ήταν.

Η μία από τις φίλες μου, με ταρακουνούσε γιατί προφανώς εγώ πάγωσα και περπατούσα με τον αυτόματο πιλότο στο ΟΝ. Μπήκα ακόμα πιο βαθιά στο πάρκο. Οκ, έπρεπε να βγούμε από εκεί μέσα! Ξαφνικά ξεκινήσαμε να ακούμε θορύβους και παιδικά γέλια. Ένιωθα ότι είμαι σε ταινία τρόμου ….

Συνέχισαν οι σκέψεις και πάλι… Ωραία αν επιζήσουμε θα είμαστε μάρτυρες για ανθρωποκτονία δεν εξηγείται αλλιώς.. μόνο που δεν έκλαψα! Καθώς περπατούσαμε, σταματά η μία από τις 2 φίλες μου, σταματούμε δίπλα της… βλέπουμε στο χώμα ένα μαχαίρι… ναι, ένα μαχαίρι με αίματα. Εκεί το χάσαμε όλες, έμενε να βρούμε το πτώμα τώρα.

Οκ, λέω, παίρνω τηλέφωνο την αστυνομία, δεν θέλω να γίνω το επόμενο επεισόδιο της 10^ης εντολής, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει! Μόλις το είπα αυτό, πετάγονται από τους θάμνους 2 άτομα ζωντανοί νεκροί, με κουρελιασμένα ρούχα και αίματα παντού. Τσιρίξαμε και οι 3 και προσπαθήσαμε να τραπούμε σε φυγή! Μας φώναξαν να ηρεμήσουμε και ότι όλα είναι οκ! Είναι ένα παιχνίδι φώναξαν, και ότι είμαστε υπερβολικές φώναξαν!!!!!!

Είδα μια ταμπέλα, που έγραφε «way out», κάνω κλικ, ..πάω πίσω …και ρωτώ ΤΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ μου λες??? Έχασα τα λόγια μου.
Απαντάει μπήκατε σε παιχνίδι, δεν είδατε τις ταμπέλες βρε κορίτσι μου στην αρχή του πάρκου. ΌΧΙ απαντώ προφανώς με πολλή ένταση. Ξεκίνησε να μου εξηγεί έντρομος και αυτός, ότι λόγω της γιορτής του Halloween αποφάσισαν να κάνουν ένα παιχνίδι.. σαν escape room, στο οποίο πλήρωνες για να μπεις και όποιος αντέξει! Εμείς μπήκαμε από πλάγια, ΠΡΟΦΑΝΩΣ καταλάθος, και χαμπάρι δεν πήραμε.. ούτε μας  πήραν…!

hips.hearstapps.com

Οκ, πήρα τα κορίτσια και εξαφανιστήκαμε! Πάλι καλά που δεν πήρα τηλέφωνο την Αστυνομία, ρεντίκολο θα γινόμασταν!

Εν τέλει, φτάσαμε, προφανώς, αργοπορημένες στο σπίτι, όπου οι άλλοι μας περίμεναν! Τους τα διηγηθήκαμε όλα… και αντί να τρομάξουν… έσκασαν στα γέλια… κάποιοι έπεσαν και από το καναπέ. ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ. Τι γουρούνια Θεέ μου!

Τέλος καλό, όλα καλά! Αυτό που μου έμεινε είναι να μην ξαναμπώ ΠΟΤΕ σε πάρκο νύκτα Σαββάτου, κυρίως πριν το Halloween.. και να προσέχω λίγο παραπάνω τις ταμπέλες!

[zombify_post]

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: hips.hearstapps.com