Μετά το ταξίδι μου στη Νότια Αμερική (βλέπε “Ημερολόγια αεροπλάνου“), κατέληξα στο ότι η Χιλή έχει την ομορφότερη φύση, το Περού το καλύτερο φαγητό και η Κολομβία την πιο ενδιαφέρουσα ιστορία. Το Μεξικό όμως τα έχει όλα αυτά σε συνδυασμό.

Ίσως να μην είμαι εντελώς αντικειμενική, επειδή έζησα εκεί για αρκετό χρονικό διάστημα, όμως αμφιβάλω αν κάποιος που έχει βρεθεί στο Μεξικό μπορεί να αρνηθεί πως δεν ερωτεύτηκε αυτή τη μαγική χώρα. Πολλοί με ρωτούν τι είναι αυτό που μου αρέσει περισσσότερο στο Μεξικό κι εγώ πάντα απαντώ πως είναι η κουλτούρα, το φαγητό και οι άνθρωποι.

Κουλτούρα

Από που να ξεκινήσω; Λένε πως η Πόλη του Μεξικού είναι η δεύτερη πόλη στον κόσμο με τα περισσότερα μουσεία και πινακοθήκες κι εγώ μετά από τους τέσσερις μήνες που πέρασα εκεί το πιστεύω. Ακόμα και όλη σου τη ζωή να ζεις εκεί και να πηγαίνεις σε ένα μουσείο κάθε σαββατοκυρίακο, είναι πιθανό να μην προλάβεις να τα επισκεφτείς όλα. Το αγαπημένο μου μουσείο στην Πόλη του Μεξικού είναι με διαφορά το Εθνικό Μουσείο Ανθρωπολογίας, το θέμα του οποίου είναι οι πλούσιες κουλτούρες των διάφορων προκολομβιανών πολιτισμών που αναπτύχθηκαν στo Μεξικό, όπως οι Αζτέκοι, οι Μάγια και οι Ολμέκοι. Το μουσείο είναι τόσο μεγάλο που χρειάστηκα δύο μέρες για να το γυρίσω όλο (#historynerd). Επίσης, μόλις έξω από την Πόλη του Μεξικού βρίσκεται η καλοδιατηρημένη αρχαία πόλη του Τεοτιουακάν, με μερικές από τις πιο εντυπωσιακές και σημαντικές πυραμίδες τις προκολομβιανής Αμερικής.

Η Πόλη του Μεξικού έχει ακόμη υπάρξει το σπίτι πολλών καλλιτεχνών διεθνούς φήμης, όπως η Φρίντα Κάλο και ο σύντροφός της Ντιέγκο Ριβέρα και φιλοξενεί πολλά από τα αριστουργήματά τους. Γενικά η πόλη αυτή έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου ως ένα υπέροχο μωσαϊκό παραδοσιακής και σύχρονης μουσικής, χωρού, τέχνης και αρχιτεκτονικής, στα οποία καθρεφτίζεται η τεράστια ιστορία της.

Η πλούσια κουλτούρα του Μεξικού φυσικά δεν περιορίζεται στην πρωτεύουσα, αλλά απλώνεται σε όλη τη χώρα, από τις ερήμους του βορρά, μέχρι της ζούγκλες του νότου κι από την ανατολική Καραϊβική ακτή, μέχρι την δυτική ακτή που βρέχεται από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Τέλος, οι Μεξικανοί διατηρούν πολλά ενδιαφέροντα ήθη και έθιμα, όπως η Μέρα των Νεκρών (η μεξικάνικη και πιο cool εκδοχή του Halloween), το σπάσιμο της πινιάτα την περίοδο των Χριστουγέννων και (οι Μεξικανοί φίλοι μου θα με σκοτώσουν που θα το αναφέρω αυτό, αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο είναι από τα αγαπημένα μου πράγματα στο Μεξικό) το θεαματικό lucha libre (φανταστείτε το WWE με μάσκες και λιγότερους κανόνες).

Φαγητό

Αχχχ…γράφω το άρθρο και τρέχουν τα σάλια μου! Η μεξικανική κουζίνα είναι τόσο εκλεπτυσμένη και πικάντικη όσο και η μεξικανική κουλτούρα, αφού αυτά τα δύο συνδέονται άρρικτα. Και δυστυχώς το μεξικανικό φαγητό θα μου λείψει πολύ, αφού στην πραγματικότητα τα “μεξικανικά” εστιατόρια που έχουμε στην Ευρώπη δεν έχουν καμία σχέση με το αυθεντικό μεξικανικό φαγητό, αλλά προσφέρουν την πιο..αμερικανοποιημένη εκδοχή του (το τεξ-μεξ). Πουθενά στο Μεξικό δεν θα βρεις νάτσος, μπουρίτος, φαχίτας, τσίλι κον κάρνε κτλ. Και τα αυθεντικά τάκος δεν έχουν καμία σχέση με αυτά του Τάκο Μπελ. Εκτός από τα τάκος, τα αγαπημένα μου μεξικανικά πιάτα είναι οι ταμάλες (ζυμάρι από καλαμποκάλευρο μέσα σε φύλλο καλαμποκιού ή μπανάνας, ψημένο στον ατμό και με διάφορες γεμίσεις), το μόλε (καφτερή σάλτσα από σοκολάτα και διάφορα μπαχαρικά, σερβιρισμένη συνήθως με κρέας) και το τσίλες εν νογάδα (γεμιστές πιπεριές με σάλτσα από καρύδια και ρόδι).

Άνθρωποι

Οι Μεξικανοί είναι με διαφορά πιο φιλόξενος λαός που συνάντησα στη Λατινική Αμερική, ίσως και ο πιο φιλόξενος λαός που συνάντησα στον κόσμο. Θερμοί, φιλικοί και ευγενικοί, σε κάνουν αμέσως να νιώσεις μέλος της οικογένειάς τους. Αυτό που εκτιμώ και θαυμάζω περισσότερο στους Μεξικανούς, είναι η μοναδική αίσθηση ταυτότητας που έχουν. Από όποιο μέρος της χώρας και να κατάγονται, νιώθουν Μεξικάνοι και είναι περήφανοι για τους προγόνους τους, την πολιτιστική τους κληρονομιά και την κουλτούρα των ιθαγενών τους κοινοτήτων, χωρίς όμως να είναι εθνικιστές. Δεν προσπαθούν να είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι. Δεν προσποιούνται πως είναι Ισπανοί, Ευρωπαίοι, ούτε θέλουν να μοιάσουν στους Αμερικανούς γείτονες τους στο Βορρά. Οι Ισπανοί μπορεί κάποτε να τους επέβαλαν τη γλώσσα και τη θρησκεία τους και μάλιστα με ένα πολύ βίαιο τρόπο, όμως οι Μεξικανοί δεν ξεχνούν ποιοί είναι και από που προέρχονται. Έχουν διατηρήσει πολλά στοιχεία από κουλτουρα τον προκολομβιανών πολιτισμών, τα οποία έχουν αναμειχθεί με ένα πολύ αρμονικό τρόπο με την ξενόφερτη γλώσσα και θρησκεία. Έτσι έχει αναμορφωθεί αυτή η τόσο ξεχωριστή “Μεξικανική” ταυτότητα στο σύγχρονο Μεξικό. Αυτή την αίσθηση ταυτότητας εγώ την ζηλεύω, γιατί είναι κάτι το οποίο δυστυχώς λείπει από εμάς τους Κύπριους που πάσχουμε από μια…σύγχυση εθνικής ταυτότητας και μάλιστα σοβαρή.

Είναι το Μεξικό η τέλεια χώρα λοιπόν; Πολύ φοβάμαι πως όχι. Στο Μεξικό συνάντησα κάποια από τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή μου, όπως συνάντησα και κάποια από τα χειρότερα, αφού πήγα για να δουλέψω σε έναν οργανισμό ανθρωπίνων δικαιωμάτων κι έτσι είδα από πρώτο χέρι πως η κοινωνική ανισότητα, η διαφθορά και η ατιμωρησία μπορούν να διαβρώσουν και διαμελήσουν ένα λαό. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία.

Τίποτα όμως δεν είναι ανεπανόρθωτο και η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

Viva Mexico!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com