Ο John Calhoun, μεταξύ του 1958 και 1962, προσπάθησε να μελετήσει τη συμπεριφορά που θα είχαν τα ποντίκια σε ένα πυκνοκατοικημένο περιβάλλον. Τα αποτελέσματα των ερευνών του, που ίσως και να μπορούσαν να γενικευθούν στον ανθρώπινο πληθυσμό, δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το Universe 25 ήταν ένα τεράστιο κουτί χωρισμένο σε πλατείες, έχοντας πολλά διαμερίσματα σε διάφορα επίπεδα. Τα ποντίκια είχαν εύκολη πρόσβαση με ράμπες. Το μέρος φαινόταν ιδανικό και παραδεισένιο και σ’ αυτό ερχόταν να συμπληρώσει η απεριόριστη ποσότητα φαγητού και νερού. Κατασκευάστηκε, με λίγα λόγια, μια ουτοπία για ποντίκια.

atlasobscura.com

 Ο John Calhoun είχε σχεδιάσει και άλλες φορές παρόμοια περιβάλλοντα για τέτοιου είδους έρευνες με ποντίκια και δεν περίμενε με τίποτα το τέλος της έρευνας του να έχει ένα ευτυχισμένο τέλος. Λίγο πολύ, ήξερε την κατάληξη του πειράματος. Μετά τη λήξη του “κοινωνικού” αυτού πειράματος η εξελικτική του πορεία χωρίστηκε σε 4 φάσεις.

Στην πρώτη και στη δεύτερη φάση όλα έδειχναν να κυλούν ομαλά. Οι πρώτοι κάτοικοι ήταν 4 αρσενικά και 4 θηλυκά ποντίκια. Ο πληθυσμός τους, όπως ήταν αναμενόμενο, αυξανόταν ραγδαία. Θα μπορούσε να πει κανείς πως το κάθε ποντίκι είχε ένα ενεργό κοινωνικό ρόλο. Όσο όμως αυξανόταν ο αριθμός των κατοίκων του Universe 25, άλλαζαν οι συμπεριφορές, αφού μειώνονταν οι “θέσεις” σημαντικών και ουσιαστικών ρόλων στην κοινωνία των ποντικιών.

Κάπου εδώ ξεκινάει η τρίτη φάση. Η κοινωνική αυτή απόρριψη οδήγησε αρκετά ποντίκια να αναπτύξουν μια αδρανή και παθητική συμπεριφορά. Συγκεντρώνονταν στις πλατείες και περίμεναν απλά την ώρα του φαγητού ή κοιμούνταν. Ως επακόλουθο, σταμάτησαν οι διαμάχες για την υπεράσπιση της περιοχής τους. Η βία όμως δεν σταμάτησε να εκδηλώνεται. Τα μεγαλύτερα τρωκτικά ξεκίνησαν να επιτίθενται στις ομάδες των παθητικών ποντικιών. Έτσι, η ιεραρχία ανάμεσα στα ποντίκια έφερε πολλές αλλαγές στη συμβίωση.

atlasobscura.com

Περνώντας στην τέταρτη, ουσιαστικά, φάση πολλά από τα παθητικά αρσενικά άρχισαν να «καταρρέουν» ψυχολογικά. Ως αποτέλεσμα, τα θηλυκά δεν προστατεύονταν και με τη σειρά τους έγιναν και αυτά επιθετικά. Πολλά νεαρά ποντίκια δεν κατάφερναν να επιβιώσουν. Όσο περνούσε ο καιρός, τα θηλυκά έδειχναν όλο και πιο επιθετική συμπεριφορά, στοιχεία απομόνωσης και έλλειψη αναπαραγωγικής διάθεσης. Το ποσοστό γεννήσεων μειώθηκε δραματικά και, ταυτόχρονα, αυξήθηκε η θνησιμότητα στα νεαρά τρωκτικά. Ακολούθως, η πλειοψηφία των ποντικιών δεν είχε άλλο ενδιαφέρον, εκτός από την τροφή και τον ύπνο και την περιποίηση του εαυτού τους. Δεν έδειχναν να έχουν επιθυμία για ζευγάρωμα και πολλά από τα θηλυκά ή δεν μπορούσαν να συλλάβουν ή γεννούσαν και δεν ανάπτυσσαν ιδιαίτερη μητρική φροντίδα. Παράλληλα, με τα φαινόμενα καννιβαλισμού που παρατηρήθηκαν, ο πληθυσμός της αποικίας όλο και μειωνόταν, μέχρι που τελικά, 4 χρόνια μετά την έναρξη του πειράματος, πέθανε και το τελευταίο ποντίκι.

Παρόλο που το Universe 25 πρόσφερε άφθονη τροφή και νερό η διαμόρφωση της κοινωνίας των ποντικιών έφερε σιγά σιγά την απομόνωση, την έλλειψη επιθυμίας για κοινωνική συνεύρεση, ούτε καν για σκοπούς αναπαραγωγής, έξαρση φαινομένων βίας και μη ισόνομης κατανομής ανάμεσα στους κατοίκους της αποικίας, όσο αυτή μεγάλωνε πληθυσμιακά και τελικά όλα αυτά οδήγησαν σε αφανισμό.

Μήπως μπορούμε να συνδέσουμε την αποικία αυτού του κουτιού με τη σύγχρονη ζωή στις μεγαλουπόλεις;

Παρακολουθήστε το παρακάτω βίντεο, δείτε αναλυτικότερα τις λεπτομέρειες αυτού του πειράματος και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

Πηγές: wikipedia.org, ppcc.edu, gizmodo.com, smithsonianmag.com

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: fbcdn.net