Το πρώτο μου ταξίδι.

“Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο;”

 Έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας.

 Κι αφού μου ζήτησαν να γίνω ταξιδιώτης, κι αφού ζητήσανε αναμνήσεις, τα δυνατά μου τα ταξίδια, τις πιο γλυκές μου ιστορίες, τις πιο γεμάτες μου εμπειρίες, τις περιπέτειες και τα ψηλά βουνά, που λάμπουνε τα αστέρια και κλαίνε τα πουλιά… Τους αξέχαστους, περαστικούς και τους τυχαίους φίλους, δεν θα διηγηθώ που βρέθηκα και που ήμουν. Θα θελα μονάχα να σταθώ, και να ερωτηθώ, που πάω και τι κάνω; Τι με φτάνει τόσο μακριά; Στα τεράστια, τα ατελείωτα τα δάση, στις θάλασσες, στις πόλεις, στα μουσεία της Ευρώπης και τον ήλιο της Ανατολής; Ποιοι μαζί μου να γυρνάνε; Τι γυρεύουνε εκεί; Μ’ όλο παρέες και ξενύχτια, όλο μόνοι μες την νύχτα.

Το “πρώτο μου ταξίδι” ήταν λίγες γραμμές στο πρόχειρο μου το τετράδιο που έγραψα για να περιγράψω τις σκέψεις μου λίγα χρόνια πριν. Ήταν μια νύχτα Κυριακής σε ένα μέρος πολύ ξεχωριστό για μένα, που μου πέρασε απ’ το μυαλό η εξής ερώτηση και διερωτήθηκα:

“Ξέρεις, Γιώργο; Εάν σου δινόταν η ευκαιρία να ταξιδέψεις εδώ και τώρα, χωρίς βαλίτσες, χωρίς τηλέφωνο, σε ένα μέρος, με κάποιον που εσύ θα επίλεγες, που θα ήταν αυτό και με ποιον θα πήγαινες;”

Ξέρεις, προτίμησα να μην απαντήσω. Ήξερα ότι η απάντηση δεν κρυβόταν ούτε στην σκέψη, ούτε στην λογική. Η απάντηση μου κρυβόταν βαθιά μέσα μου. Θα τα άφηνα όλα για μια στιγμή, και απλά θα χανόμουν μες τις ατελείωτες τις χώρες.

Θα ξεκινούσα απ’ την Ελλάδα! Θα μάζευα  σαν μέλισσα τη γύρη του Σωκράτη, του Πυθαγόρα και άλλων πολλών σοφών, θα περπατούσα στο δρόμο των Αρχαίων Ελλήνων, τον τεράστιο αυτό δρόμο, θα περπατούσα δίπλα στον Παρθενώνα, θα πήγαινα για μια στιγμή στον Πόντο, στην Κωνσταντινούπολη και στην Αμμόχωστο της Κύπρου, να κλάψω και να τις πάρω κι αυτές μαζί μου, θα’ βλεπα και λίγο τα νησιά και θα μύριζα τα αρώματα της Αφροδίτης και του Διόνυσου.

Θα συνέχιζα τον δρόμο μου στις Άλπεις. Να τις ανέβω μες το κρύο, να νιώσω τα πόδια μου να τρέμουν και να γελάσω, και να λυτρωθώ πως ανέβηκα στο ψηλότερο βουνό. Ναι, θα ήταν τεράστιος ο δρόμος μου. Θα περνούσα και απ’ τη Συρία που γρήγορα ξεχάσαμε και απ’ την Αφρική, να έβλεπα τα παιδιά μες τα σχολεία που επίσης δεν θυμόμαστε ποτέ. Πόσο τους αρέσει το σχολείο. Τι ειρωνεία κι αυτή, αν αναλογιστείς το πόσο το μισούσαμε εμείς…

Θα συνέχιζα τον δρόμο μου ως τις πυραμίδες, στην έρημο και στις τεράστιες τις πύλες. Θα πήγαινα και στην Χαβάη, ξαπλωμένος με τον ήλιο να κοιτάει, στο Παρίσι να ερωτευτώ, κάτω απ’ τον πύργο τον ψηλό. Μα πως να ξεχνούσα την Βραζιλία, την Κούβα, την Κολομβία να πίνω μαργαρίτες, να χορεύω Σάμπα, να τραγουδώ, θα φτάσω κι ως το Μεξικό, στις όμορφες κυρίες και των Μάγια το χωριό.

Μα από που να ξεκινήσω και που να καταλήξω. Υπάρχουν τόσα για να πω, τα πιο ωραία μέρη εγώ να διηγηθώ. Όμως θα ήθελα εδώ να σταματήσω. Δεν θα είναι ένα ταξίδι, δεν θα είναι απλά ταξίδια. Δεν είμαστε απλοί ταξιδιώτες.

Φιγούρες είμαστε, περιπλανόμενες στους πολιτισμούς, στη φύση, στις πόλεις. Περιπλανιόμαστε, γύρω από ανθρώπους. Περιπλανιόμαστε, άλλοτε με τύχη άλλοτε χωρίς, και κάποτε μπορεί να χάσουμε και το αεροπλάνο. Μα κυρίως περιπλανιόμαστε μες την ψυχή μας. Η ψυχή μας ταξιδεύει. Η ψυχή μας μαζεύει και γεμίζει με συναισθήματα. Γιατί να μην τα νιώσουμε αυτά τα συναισθήματα όσο το δυνατό πιο έντονα; Να γελάσουμε μέχρι να μας ακούσουνε οι χώρες όλες, να κλάψουμε μέχρι που τα μάτια μας να στεγνώσουν.

ΝΑΙ, να βγεις το βουνό, ΝΑΙ να διασχίσεις την πόλη, ΝΑΙ να κάνεις φίλους, να γνωρίσεις, να δοκιμάσεις.

Γιατί έτσι γεμίζεις.

Εγώ λοιπόν εκεί θα ταξίδευα. Εκεί που τα συναισθήματα θα έτρεμαν από δονήσεις. Θα πήγαινα εκεί που θα ΖΟΥΣΑ όσο το δυνατό πιο έντονα. Εκεί που θα μιλούσε η ψυχή. Με ποιον θα πήγαινα; Με τον άνθρωπο που νιώθω γεμάτος, θα πήγαινα, θα έφτανα και θα θυμόμουν, πως το πιο ωραίο μου ταξίδι, θα είναι το πρώτο μου.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com