Καλοκαίρι 2018

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Η σημερινή μέρα θα  μείνει για πάντα καταγεγραμμένη στο μυαλό μου. Δεν ήταν ξέφρενη, δεν ήταν διασκεδαστική μέρα καλοκαιρινή. Ήταν γεμάτη φόβο, τρόμο και απελπισία όπως ποτέ δεν έχω ξανανιώσει.

Μια συνηθισμένη Κυριακή του Ιουλίου. Ετοιμάζω τα τελευταία. Όλοι έτοιμοι και φύγαμε. Μαζί μου και η κολλητή, πάντα συνένοχος στο έγκλημα.

Προορισμός μας η παραλία. Τα παιδιά τρέχουν στην αμμουδιά, και μπλουμ. Εμείς να προσπαθούμε να τους προλάβουμε για αντηλιακό και μπρατσακια.

Κι αφού στρώσαμε τις πετσετούλες μας αράξαμε κι εμείς στις ξαπλώστρες μας αφήνοντας τον ήλιο να μας καίει.

Τα παιδιά πηγαινοέρχονταν στα παιχνίδια τους  και πάλι επέστρεφαν στη θάλασσα. Τους επαναλαμβάναμε με αντηλιακό και νερό κάθε 20 λεπτά.

Σε μια στιγμή πέρασε το μάτι μου ξυστά για να τους ελέγξει. Σαν να μου φάνηκε ότι δεν είδα κάποιο απ’ αυτά. Η μικρή μου δεν φαινόταν. Όσο έψαχνα και δεν την έβλεπα σε κάποιο σημείο της αμμουδιάς χτυπούσαν πιο έντονα οι χτύποι της καρδιάς μου.

Σηκώθηκα από την ξαπλώστρα, έψαχνα στη θάλασσα για μωρό με ροζ μπρατσάκια. Τα πόδια μου καίγονταν στην άμμο, μα δεν ένιωθα πόνο. Έστριψα το βλέμμα μου στο παρκινγκ της παραλίας. Ήρθαν στην μνήμη μου τα βίντεο που δείχνουν απαγωγές παιδιών. Ήθελα να φωνάξω το όνομα της, να με ακούσει όλη η παραλία. Να με ακούσει η μικρή μου και να τρέξει κοντά μου. Ξεκίνησα να κλαίω, πηγαινοερχόμουν μπροστά στους λουόμενους σαστισμένη. Κάποιοι μάλιστα μας ρώτησαν λεπτομέρειες για να βοηθήσουν.

Στο μυαλό μου έκανα τα χειρότερα σενάρια. Και μετά οι τύψεις μου τα χειροτέρευαν.

«Τόσο κακή μητέρα είσαι! Χάλια! ανάξια! ανίκανη! Πως μπόρεσες; Τι  έκανες; Μα τι σκεφτόσουν; Έχασες το παιδί σου!» Αυτά και χειρότερα σκεφτόμουν.

Μέχρι που ήρθε το πνεύμα της ηρεμίας και με καθησύχασε.

«Προσπάθησε να σκεφτείς σαν μωρό. Τι θα έκανες;»

Προχώρησα κατά μήκος σ’ όλη  την ακτή και τότε την είδα. Στεκόταν δίπλα από τον παγωτατζή και έκλαιγε. Ανέπνευσα.  Έτρεξα πάνω της. Την αγκάλιασα τόσο σφιχτά στην αγκαλιά μου. Το υποσχέθηκα. Της το είπα… Όποτε θα το θυμάμαι θα περνά ο ίδιος τρόμος μέσα απ’ τα μάτια μου, σαν ταινία θρίλερ.

Το αποφάσισα. Θα το κρύψω σαν το παιδί που κάνει σκανδαλιές και ντρέπεται. Και ίσως κάποτε της το πω, σαν παραμύθι. Για μια μητέρα που το πάθημα, της έγινε μάθημα..

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com