Οι αρθρογράφοι του Beezdom, δοκιμάζονται ξανά! Αυτή τη φορά προκλήθηκαν από ένα άλλο αρθρογράφο να γράψουν μία φανταστική, λογοτεχνική ιστορία από τον τίτλο ενός τραγουδιού. Ο Λούκας Μαυρουδής προκάλεσε τη Ραφαήλια Κουπεπίδου να γράψει μία ιστορία από το τραγούδι «Το Τρένο» από την Άννα Βίσση.

Για να δούμε Ραφαήλια, can you bee a story writer?

Κάπου μέσα στο χάος, η Ζωή ψάχνει να βρεί εκείνο που θα την ολοκληρώσει σαν άνθρωπο και σαν ψυχή. Η Ζωή απο μικρή ψάχνεται πολύ. Θα έλεγε κανείς πως έχει μια ιδιαίτερη ανησυχία για τον πνευματικό κόσμο. Κάτι ψάχνει… Ψάχνει κάτι που δεν είναι φανερό με τα ανθρώπινα μάτια, μα με αυτά της ψυχής. Μα κανείς δεν το έχει πάρει χαμπάρι. Ζουν στον κόσμο τους, όπως κι αυτή σε ένα άλλο κόσμο.

Η Ζωή ταλαιπωρήθηκε πολύ, αλλά δεν τα παράτησε. Βέβαια, αρκετές ήταν οι φορές που ήθελε να βάλει ένα οριστικό και καθοριστικό τέρμα που δεν θα μπορούσε να έχει επιστροφή, νομίζοντας πως έτσι θα βάλει τέρμα στις φουρτούνες της ζωής της.  Παρ’όλα αυτά, δεν το τόλμησε, δεν το έπραξε όσο κοντά κι αν ήταν. Ψάχνεται, βρίσκει κάτι και μετά χάνεται ξανά. Κάθε φορά και με διαφορετικό τρόπο.

Να, όπως τα ταξίδια στο εξωτερικό, οπου προσπαθείς να βρεις τον σωστό σταθμό τρένου, ο οποίος θα σε οδηγήσει στον επιθυμητό προορισμό. Κι όμως, η Ζωή δεν είχε χάρτη, απλά ταξίδευε και έψαχνε να βρεί αυτό το κάτι που θα την γέμιζε και θα την γαλήνευε, με ένα κάπως αυθόρμητο και παιδικό τρόπο με μπόλικη άγνοια κινδύνων. Έτσι και έμπλεξε στα πιο σκοτεινά μονοπάτια.

Το οξύμωρο ήταν πιστεύετε; Ότι στην αρχή αυτών των μονοπατιών έβλεπες φως, φως που όσο προχωρούσε το τρένο, εξαφανιζόταν και γινόταν ένα σκοτάδι… ένα σκέτο, πυκνό και κρύο σκοτάδι, γεμάτο εγωισμό… και οι ράγες του τρένου άρχιζαν να τρίζουν και το όλο σκηνικό άρχισε να γίνεται τρομακτικό.

Έμοιαζε σαν να έπαιρνε μέρος σε μια ταινία τρόμου. Την διακατείχε ο φόβος, η αγωνία, την έλουζε ο κρύος ιδρώτας, ένιωθε άσχημα, χαμένη, πλήρης μοναξιά, απελπισία. Νόμιζε πως όλα τελείωναν εκεί, χωρίς εισιτήριο για επιστροφή.  Δεν ήξερε τι να κάνει!  Σε ποιον να απευθυνθεί;

Η ψυχή της παρακαλούσε να σωθεί, έτσι όλα άρχισαν να ανατρέπονται, καθώς μια ανώτερη και άγνωστη δύναμη, την έσωσε. Το πήρε το χαστούκι αυτό σα μάθημα ζωής. Έλα μου ντε,  που παρόλο που πόνεσε το χαστούκι, έπειτα όλα έγιναν γλυκά και γεμάτα φώς. Το τρένο, λοιπόν, με ένα μυστικό και αόρατο τρόπο άλλαξε οδηγό, πορεία και προορισμό. Αυτή τη φορά όλα ξεκινούσαν με φως, το οποίο δυνάμωνε όσο προχωρούσαν. Δυνάμωνε, ήταν λαμπερό, ένιωθε μια αγαλλίαση, μια γλυκύτητα, ένα είδος θαλπωρής, αγάπης. Ήταν τόσο ζεστό το φώς. Δεν ήταν ζεστό όπως τη φωτιά που σε καίει. Ήταν ζεστό όπως την αγκαλιά αυτών που νοιάζεσαι και αγαπάς.

Επιτέλους είδε φως στο τούνελ και η Ζωή μας πήρε ξανά ζωή, ζωή αληθινή μα και αιώνια!

[zombify_post]

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: ak.picdn.net