Ας σηκώσουμε τα χέρια, όσοι έχουμε πληγεί από κακό timing. Πολλοί είμαστε. Αν και μια μονάχα φορά κακού συγχρονισμού στις ανθρώπινες σχέσεις, είναι αρκετή για να σου ραγίσει την καρδούλα, κάποιοι ξανά και ξανά βλέπουν τον εαυτό τους να βρίσκεται στην ίδια κατάσταση. Όλοι μας έχουμε επιθυμήσει κάτι πολύ. Διακαώς. Έχουμε πάρει μια ελάχιστη γεύση, μια ιδέα, έχουμε κοιταχτεί στα μάτια και μας έχει διαπεράσει το ρίγος. Ξέρεις… ΤΟ ρίγος. Κι υπάρχουν αυτές οι περιπτώσεις που κι ο άλλος νιώθει το ίδιο.

Μερικές φορές, μία στις τόσες, εμφανίζονται αυτές οι μαγικές συνδέσεις, αυτές οι εκρηκτικές, ex machina γνωριμίες, που σου σχηματίζουν ένα χαμόγελο στα χείλη χωρίς να το καταλάβεις. Ίσως τον γνώρισες ένα κρύο πρωινό στην οχλοβοή του κέντρου της πρωτεύουσας. Ίσως σε φλέρταρε, διάλεξε εσένα μέσα από μια παρέα σχεδόν αγνώστων που είχαν μαζευτεί σε ένα παραλιακό καφέ, ένα ζεστό βράδυ του Αυγούστου. Σε κοίταξε, ήθελε εσένα, και ήταν σίγουρος γι’αυτό. Και…εσύ το ίδιο.

Ως εδώ το timing μας χαμογελά, σωστά; Στην πορεία τι μπερδεύεται, τι χάνεται; Τι γίνεται με τη μάστιγα του «ποιός θα στείλει πρώτος;»;. Τί γίνεται με τη γυναικεία πεποίθηση πως πρέπει να μην εκδηλώνεται άμεσα το ενδιαφέρον μας, όσο το δυνατόν περισσότερο; Τι είναι αυτό το «δε θα ρίξω εγώ τα μούτρα μου;».

Κι επίσης, σου έχει τύχει ποτέ να δεις κάποιον και να πάθεις κάτι; Κάτι που να θες συνέχεια να τον κοιτάς και να είσαι μαζί του, από την πρώτη στιγμή; Αν και εκείνου του άρεσες από την πρώτη στιγμή, του άρεσες καθ’όλη τη διάρκεια; Γιατί αυτή τη στιγμή ο άνθρωπος αυτός δεν βρίσκεται δίπλα σου, αλλά αναφέρεσαι σ’αυτόν με πίκρα ως «το απωθημένο μου»;

Ίσως έχουμε γίνει άτολμοι, έχουμε εξοικειωθεί με το να μας τρομάζει ο έρωτας. Είναι πράγματι πολύ πιο εύκολο να αναλωνόμαστε σε καταστάσεις και άτομα τα οποία θέλουμε…λίγο. Που περνάμε κάπως καλά. Που κάπως μας λείπουν όταν είναι μακριά. Που μας αρέσουν, αλλά όχι και τόσο ώστε να κάνουμε χιλιόμετρα για πάρτη τους ή να ξενυχτάμε απλά για να ακούμε τη φωνή τους. Το μέτριο είναι πιο εύπεπτο, είναι πιο εύκολο να ζήσεις με αυτό, σε κρατάει πιο ήρεμο όταν έρχεται, και σε πονάει λιγότερο όταν φεύγει.
Η μοίρα όμως δε μας κάνει τη χάρη πολλές φορές. Είναι μάλλον μετρημένες στα δάχτυλα οι στιγμές που θα ταιριάξουμε κάπου όπως το κλειδί στην κλειδαριά. Ή που θα νιώσουμε ότι ταιράζουμε έτσι. Ή που θα θελήσουμε να ταιριάξουμε έτσι. Και τότε, πρέπει να παλέψουμε. Κι αν βρεθούμε τόσο τυχεροί που η φλόγα αυτή να είναι αμοιβαία.. τότε πώς μπορούμε να επιμένουμε πως φταίει το timing;

Φοβόμαστε το πάθος, τρομάζουμε μπροστά στους μεγάλους έρωτες, όσο κι αν βροντοφωνάζουμε ότι τους ψάχνουμε απεγνωσμένα. Κι εν τέλει, η έννοια «κακό timing» δεν υφίσταται. Υπάρχει μόνο ο λάθος χειρισμός. Κάποιοι το μαθαίνουν με τον δύσκολο τρόπο.

Τολμήστε!

media0.giphy.com

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: qy7s3400-a.akamaihd.net