Η Στάλω προκλήθηκε να μεταφερθεί από την #beefree στην #travelbeez και να γράψει το θέμα «Το ταξίδι που δε θα έκανα ποτέ ξανά!». Το θέμα της δόθηκε από έναν άλλο αρθρογράφο. Το ποιος την προκάλεσε, θα το μάθεις στο τέλος αυτού του άρθρου! Τι λες, να της αλλάξουμε κατηγορία; Δείξε μας πατώντας ένα μελισσο-reaction μετά το άρθρο!

Όπως θα διάβασες και στον τίτλο, ξέρεις ένα περίπου τι θα ακολουθήσει. Αυτό που δεν ξέρεις, ή καλύτερα αυτό που δεν μπορείς να διανοηθείς, είναι πόσο «κάκτος» (aka άτυχος) είμαι γενικά στη ζωή μου. Πιο κάτω θα ακολουθήσει παράθεση των εμπειριών μου από μία 4ήμερη απόδραση στη Ρόδο.

Ήταν Ιούνιος δε θυμάμαι ακριβώς τη χρονιά. Θυμάμαι όμως ότι αυτές τις διακοπές τις σχεδιάζαμε με την οικογένειά μου, από αρκετά πιο πριν για να βρούμε καλές τιμές στα εισιτήρια και ένα καλό χώρο διαμονής κοντά στην πόλη της Ρόδου. Μέχρι εδώ μια χαρά. Κλείνουμε τα εισιτήρια, στέλνουμε και την προκαταβολή στα καταλύματα που διαλέξαμε να μείνουμε και απλά περιμένουμε την μέρα.

primaholidays.gr

Ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε τις τσάντες μας από μια βδομάδα πριν φροντίζοντας να συμπεριλάβουμε όλα μας τα ωραία μαγιουδάκια (4 σετ είχα βάλει δεν ξέρω, ίσως νόμιζα ότι είναι αμαρτία να εμφανίζεσαι με το ίδιο μαγιό…από μικρή σελέμπριτι!), τις πετσέτες θαλάσσης μας, τα αντιηλιακά και τα πιο καλά μας ρούχα.

Η μεγάλη μέρα έφτασε. 4 ώρες πριν την πτήση, όντας κλασική κυπριακή οικογένεια, φορτώσαμε τις αποσκευές μας και ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο.  Μια μικρήηηηη παρενθεσούλα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εκείνη την χρονιά με είχε πιάσει ένα σύνδρομο ελευθερίας και ήθελα ό,τι ήταν δικό μου να το χειρίζομαι εγώ. Έτσι αποφάσισα να αναλάβω να κρατάω εγώ την ταυτότητα μου και να μην την έχει μαζί του ο μπαμπάς μου, όπως κάνει πάντα. Εγώ αγχωμένη για τη νέα μου ευθύνη εκείνο το βράδυ (πριν να ξημερώσει η μέρα της αναχώρησης) άφησα την ταυτότητα μου στο κομοδίνο μου για να την θυμηθώ την επόμενη μέρα. Little did I know ότι δεν θα προλάβαινα καν να καταλάβω τι γινόταν μόλις ξυπνούσα, επειδή θα έπρεπε να ετοιμαστώ στα γρήγορα. Και όπως έχεις καταλάβεις χεχεχε ξέχασα την ταυτότητα στο κομοδίνο μου.

Στο μεταξύ, για να επιστρέψουμε στην κανονική ροή της ιστορίας, στα 15 λεπτά δρόμου ρωτάει η μαμά μου, «Τα έχουμε όλα μαζί μας; Ταυτότητες, έγγραφα, ρούχα, παπούτσια;». Εκείνη την στιγμή πάγωσα και άρχισα να κλαίω. Θυμήθηκα ότι ξέχασα να πάρω την ταυτότητα μου. Δικαιολογημένα οι γονείς μου έγιναν έξαλλοι και ξεκίνησε ένα 25λεπτο κήρυγμα περί ευθυνών. Κάπου εδώ θα διερωτάσαι γιατί δεν επιστρέψαμε να πάρουμε την ταυτότητα. Τα πρώτα 20 λεπτά ούτε εγώ ήξερα νόμιζα απλά ότι θα με άφηναν στο αεροδρόμιο, θεωρούσα ότι μου άξιζε. Τα τελευταία όμως 5 λεπτά, μου είπαν ότι είχαν το διαβατήριό μου μαζί τους και ήταν εντάξει να ταξιδέψω με αυτό. Εκεί χαλάρωσα, λέω εντάξει όλα καλά θα πάνε, θα απολαύσεις τις διακοπές σου.

Μπαίνουμε στο αεροπλάνο, φτάνουμε στη Ρόδο και βγαίνοντας από το αεροδρόμιο μπαίνουμε σε ένα ταξί. Ρωτάει ο οδηγός, που πάμε κι εμείς του λέμε το όνομα των καταλυμάτων, ενώ αυτός γνέφει χαμογελαστός ότι κατάλαβε και ξέρει πού είναι. Μετά από μισή ώρα οδήγημα φτάνουμε σε ένα χώρο με μια μεγάλη πολυκατοικία που έμοιαζε έτοιμη να καταρρεύσει. Πάνω έγραφε το όνομα που είχαμε πει στον οδηγό. Σοκαρισμένοι καθώς ήμασταν και οι 4 μας ( εγώ, η αδερφή μου, η μαμά μου και ο μπαμπάς μου) κάποιος κατάφερε να πει «Μα δε φαινόταν έτσι». Κατεβαίνουμε με όλες τις αποσκευές μας αποχαιρετούμε τον οδηγό του ταξί και ανεβαίνει ο μπαμπάς μου στην υποδοχή της πολυκατοικίας. Μετά από 15 μαρτυρικά λεπτά που περάσαμε περιμένοντας στον ήλιο, κατεβαίνει ο μπαμπάς μου και μας ενημερώνει ότι πρόκειται για λάθος και ότι το κατάλυμά μας είναι στην άλλη άκρη της πόλης. Καλούμε τότε ξανά ταξί μπαίνουμε μέσα, φορτώνουμε τα πάντα και διπλοτσεκάρουμε αυτή τη φορά την οδό του καταλύματος.

Ε, τη δεύτερη φορά το βρήκαμε και ήταν ένα ωραίο, άνετο και καθαρό σπίτι αυτό που είχαμε κλείσει. Αφού εγκατασταθήκαμε και κάτσαμε λιγάκι να ξεκουραστούμε αποφασίσαμε να πάμε για λίγο κολύμπι μέχρι το βράδυ που θα βγαίναμε για φαγητό.

Τι το ήθελα το κολύμπι μετά από όλη αυτή τη μέρα θα μου πεις και θα έχεις και δίκαιο. Καθώς κολυμπούσα ανέμελη λοιπόν, νιώθω μια ενόχληση στο πόδι και μετά το συγκεκριμένο σημείο να με τσούζει. Βγαίνω τότε από τη θάλασσα και βλέπω ένα ροζ σημάδι. Μη σου τα πολυλογώ με είχε δαγκώσει τσούχτρα. Τρέχει λοιπόν ο μπαμπάς μου φέρνει ξύδι και ένα ζεστό επίθεμα και με βοηθά να το περιθάλψουμε. Ευτυχώς είχαμε αλοιφή γι’ αυτό το ενδεχόμενο μαζί μας. Την επόμενη μέρα ξύπνησα με πυρετό και έντονο πόνο στην περιοχή του εξανθήματος. ΚΟΥΙΖ ΓΙΑ ΔΥΝΑΤΟΥΣ ΛΥΤΕΣ: Μάντεψε ποιος πέρασε τις υπόλοιπες μέρες των καλοκαιρινών του διακοπών στη σκιά, σε δροσερό μέρος πίνοντας αντιβίωση.

onmed.bbend.net

Δεν πιστεύω ότι φταίει το νησί… απλά δεν ήταν οι μέρες μου! Ωστόσο, δικαιολογημένα αυτό μπορεί να ονομαστεί, το ταξίδι που δε θα ξαναέκανα ποτέ!

Σημείωση: μέχρι και σήμερα αν ταξιδεύω οικογενειακώς δίνω στο μπαμπά μου την ταυτότητά μου και αν ταξιδεύω μόνη την ελέγχω 26,5 φορές. Ακόμα τσεκάρω τις διευθύνσεις όπου και να πάω και έχω πάντα μαζί μου τσαντάκι με παυσίπονα, κρέμες και άλλα που μπορεί να χρειαστούν. Μπορείς να πεις ότι μου έμειναν κάποια τραύματα!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: primaholidays.gr