Όπως καταλαβαίνετε ήδη από τον τίτλο του άρθρου, σήμερα πρόκειται να μάθουμε για ένα σύνδρομο που έχει να κάνει με την συμπεριφορά των γονέων, η οποία όμως συνεπιδρά φυσικά και στα παιδιά τους. Ο ρόλος της οικογένειας και ειδικότερα των γονέων είναι εξαιρετικά σημαντικός, γιατί είναι αυτό που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την συμπεριφορά και χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του παιδιού. Οι γονείς πρέπει να κινούνται με άξονα την αγάπη και την συνεννόηση, έτσι ώστε να υπάρχει ένας κοινός τρόπος διαπαιδαγώγησης απέναντι στα παιδιά. Τι γίνεται όμως, όταν οι γονείς παύουν να έχουν κοινή γραμμή, οι δρόμοι τους χωρίζουν και η σχέση μεταξύ τους γίνεται εχθρική;

Σε μία τέτοια περίπτωση, και συγκεκριμένα όταν ο γονέας που έχει την επιμέλεια του παιδιού εξαπολύει κατηγορίες (και όχι μόνο) για τον άλλο γονέα μπροστά στο παιδί του, τότε η στάση και τα συναισθήματα του παιδιού προς τον άλλο γονέα αλλάζουν αρνητικά και εκδηλώνεται σταδιακά το σύνδρομο της γονικής αποξένωσης.

Τι ακριβώς συμβαίνει στα παιδιά με αυτό το σύνδρομο;

Το παιδί υπόκειται “πλύση εγκεφάλου”, αφού οι ψευδείς κατηγορίες που ακούει συνεχώς από τον ένα γονέα, συνειδητά ή ασυνείδητα, του γεννούν τρόμο, φόβο και απέχθεια για τον άλλο γονέα. 

Οι γονείς σε τέτοιες περιπτώσεις, μέσω των έντονων εμμονών τους και την υιοθέτηση ακραίων μορφών συμπεριφοράς, καταφέρνουν να μεταφέρουν την επιθετικότητα τους στα παιδιά.

Έτσι το παιδί αποξενώνεται από τον ένα γονέα, (συνήθως ο πατέρας βρίσκεται σε αυτή τη μειονεκτική θέση) και ουσιαστικά βιώνει τον “χαμό ενός γονέας”.

Πέραν από την απόμακρη και επιθετική στάση απέναντι στον ένα γονέα, το παιδί αρχίζει να εμφανίζει άγχος, νευρικότητα, κατάθλιψη και άλλες ψυχοσωματικές διαταραχές. Αυτό φυσικά δεν συμβαίνει πάντα καθώς το σύνδρομο μπορεί να υπάρχει σε ήπια, μέτρια και βαριά μορφή. Στην τελευταία και πιο ακραία μορφή, το παιδί επιλέγει χωρίς τύψεις και ενοχές να μην έχει επαφή με τον ένα γονέα. Μάλιστα υπήρξαν περιπτώσεις όπου το παιδί κατηγόρησε τον ένα γονέα ενώπιον του δικαστηρίου.

Παρόλο που το σύνδρομο της γονικής αποξένωσης δεν αναγνωρίζεται ως διαταραχή από τον παγκόσμιο οργανισμό υγείας (WHO), είναι υπαρκτό, περίπλοκο και βασανίζει εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά σε Κύπρο και Ελλάδα. Όταν ένα παιδί τραυματίζεται στις πιο τρυφερές ηλικίες της ζωής του, το σύνδρομο ριζώνει στην συνείδηση του και δύσκολα αποβάλλεται. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να εμφανίζει με το πέρασμα του χρόνου και κατά διάρκεια της ενήλικης ζωής του κι άλλες ψυχικές διαταραχές, όπως για παράδειγμα ανασφάλεια, χαμηλή αυτοεκτίμηση, δυσκολία έκφρασης συναισθημάτων κλπ.

Όσα παιδιά παρουσιάζουν συμπτώματα που υποδεικνύουν την ύπαρξη του συνδρόμου χρήζουν άμεσης και κατάλληλης βοήθεια από παιδοψυχίατρο και παιδοψυχολόγο. Δεν πρέπει να έχουν καμία επαφή με νομικές και δικαστικές διαδικασίες και ο αποξενωμένος γονέας είναι απαραίτητο να δείχνει αγάπη και στοργή στο παιδί. Ο διασυρμός του ενός γονέα από τον άλλο πρέπει οπωσδήποτε να αποφευχθεί για να καλλιεργηθούν αγαθά συναισθήματα στο παιδί για τον άλλο γονέα.

Το κάθε παιδί είναι ο καθρέφτης του πατέρα και της μητέρας του. Και το γεγονός αυτό πρέπει να δίνει τροφή για σκέψη σε κάθε γονέα. Αγαπήστε τα παιδιά σας με αγνότητα!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com