Σάββατο. Ανάμεσα σε ένα σωρό από “λερωμένα”. Προσπαθώ να ξεχωρίσω άσπρα και μαύρα, γκρίζα και χρωματιστά. Ρούχα και λίγα συναισθήματα μαζί. Γιατί τα παιδιά θα πρέπει να τα έχουν όλα έτοιμα. Πλυμένα. Σιδερωμένα. Συγυρισμένα στο ερμάρι τους. Μόνο ο θεός και οι μαμάδες ξέρουν πόσα είναι τα βάσανα μιας μάνας. Και είναι πάρα πολλά.

Aυτή η μέρα για τις μητέρες σημαίνει την έναρξη της προετοιμασίας για την εβδομάδα που έρχεται. Και οι σκέψεις στο μυαλό, μοιάζουν σαν αυτές τις στοίβες με τα άπλυτα ρούχα, που χρειάζονται ταξινόμηση και επεξεργασία.

Οι ευθύνες είναι πολλές και δυστυχώς ο χρόνος λίγος. Αχ αυτός ο χρόνος… Μόνιμος εχθρός μιας μάνας. Κι όλο βάζεις στην αναμονή όλα αυτά που θα θελες να κάνεις μαζί με τα παιδιά, για να προλάβεις όλα τα υπόλοιπα. Και νιώθεις και γι’ αυτό ενοχές, που δεν τους αφιερώνεις χρόνο, όσο χρειάζεται. Υπάρχουν πολλές καλές μέρες στη ζωή μιας εργαζόμενης μητέρας. Αλλά και άλλες τόσες κακές. Σήμερα μάλλον μοιάζει με το δεύτερο. Απ’ αυτές που νιώθεις πελαγωμένη, ανάμεσα στα “πρέπει” και στα “θέλω”. Απ’ αυτές που σε πιάνει μια αγωνία και ένα άγχος για το αύριο. Μικρή απελπισία.

“Τα έκανα όλα;” “Είμαι καλή μαμά;” “Προσπάθησα αρκετά;”

Και είναι κι όλα αυτά τα τεστ που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, για να σκοτώνεις το λιγοστό σου ελεύθερο χρόνο του τύπου “Δες πόσο καλή μάνα είσαι”. “Ανακάλυψε πόσο αυστηρή είσαι με τα παιδιά σου”. Αυτά, ή θα σε βοηθήσουν να αναπτερώσεις το ηθικό σου ή θα υπερμεγεθύνεις τις ανασφάλειές σου, που είναι και πολλές. Μάλλον το δεύτερο.

Στην αναμονή βάζεις και όλα αυτά που θα θελες να κάνεις για σενα. Ένα καφέ με μια αγαπημένη φίλη. Ένα χόμπι που τόσο το αγαπάς, που στην πρώτη εγκυμοσύνη το παράτησες. Μια έξοδος σε ένα καλό εστιατόριο. Ζητάς πολλά; Πόσο ονειρικά μοιάζουν όλα αν έχεις μάλιστα όχι ένα αλλά περισσότερα παιδιά να αναθρέψεις… Κάθε Σάββατο οι ίδιες υποσχέσεις. Ούτε κι ο εαυτός μου δε με πιστεύει πια.

Σάββατο βράδυ. Όλα έγιναν. Τα ρούχα στη θέση τους. Τα άπλυτα ταξινομήθηκαν και πήραν θέση στο πλυντήριο -τα ρούχα, όχι τα συναισθήματα-. Τα ψώνια τακτοποιημένα. Τα παιδιά στα κρεβάτια τους. Πώς τα κατάφερα πάλι σήμερα απορώ. Τώρα είναι η δική μου στιγμή. Στον καναπέ, με την αγαπημένη μου κουβέρτα. Μια ωραία ταινία στην τηλεόραση. Η ώρα της ηρεμίας, η ώρα που νιώθεις πως πλένονται για τα καλά οι σκέψεις. Η ώρα που ίσως νιώσεις και τ’ απολαμβάνεις κιόλας. Ερείπιο βέβαια, κομμάτια. Αλλά κάτι θα είναι κι αυτό. Μπορεί να μην τα κατάφερες να κάνεις όλα εκείνα που ευχήθηκες, μα έχεις τουλάχιστον αυτά. Κοιτάς διακριτικά τα κεφαλάκια τους, σαν άγγελοι στη γη, να κοιμούνται. Σκέφτεσαι ότι κάτι έκανες καλά και όλα αμέσως διαγράφονται.

Αυτό θα ήθελα να θυμούνται από εμένα τα παιδιά μου. Ότι η μαμά τους προσπάθησε όσο περισσότερο μπορούσε. Και ας μην τα κατάφερνε πάντα.

Από Δευτέρα, θα βάλω πιο πολλούς στόχους. Θα είναι μια καλή μέρα. Διαφορετική.