Τα ταξίδια έχουν αυτή την μαγική ιδιότητα να χαράζουν ανεξίτηλες αναμνήσεις. Η κάθε λεπτομέρεια να αποτυπώνεται με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε κλείνοντας τα μάτια να βρίσκεσαι ξανά στο ίδιο σημείο. Με αυτή την παράξενη αλλά υπέροχη αίσθηση ταξιδεύω 9 χρόνια πίσω να αναπλάσω την δικιά μου εμπειρία από την  Σουηδία.

Όχι, δεν κατέληξα στην Στοκχόλμη ούτε σε κάποια άλλη γνωστή πόλη, αλλά στην μέση ενός δάσους με 40000 προσκόπους από 166 χώρες. Συγκεκριμένα στο Rinkaby, Kristianstand στη Νότια Σουηδία, με μοναδικά εφόδια μια σκηνή και ένα σακίδιο για 14 ημέρες για το γνωστό Jamboree. Μια διοργάνωση η οποία διεξάγεται κάθε 4 χρόνια το καλοκαίρι σε διαφορετική χώρα (κάτι σαν τους Ολυμπιακούς αγώνες).

Ταξίδευα για πρώτη φορά έξω από τον ελληνικό χώρο και τα ερεθίσματα ήτανε πιο έντονα. Ένιωθα σαν ένα κουταβάκι που έβγαινε για πρώτη φορά να εξερευνήσει μόνος του τον κόσμο. Η πρώτη φορά που θα άνοιγε τα μάτια του. Ό,τι ζούσα ήταν πρωτόγνωρο. Το βιολογικό μου ρολόι είχε ξεκουρδιστεί αφού η νύχτα δεν διαρκούσε περισσότερο από 4 ώρες. Τις πρώτες μέρες οι συνεχείς καταρρακτώδεις βροχές, με βρήκαν απεγνωσμένο να ψάχνω για αδιάβροχο.

Καθώς βλέπαμε τον ουρανό να καθαρίζει ξάφνου ένα αλεξίπτωτο προσγειώνεται πάνω στην εξέδρα για το oppening. Ήταν ο Bear Grylls ο οποίος έφερε τη σκυτάλη από την Αγγλία για να την παραδώσει στους διαδόχους. Γίναμε μέρος και ενός World Guinness Record: most people keeping beach balls in the air.

Οι επόμενες μέρες ήταν γεμάτες διασκέδαση, ερεθίσματα και επαφή με άλλες κουλτούρες. Τότε το ίντερνετ ήταν διαδομένο μεν, αλλά περιείχε μόνο ένα κλάσμα από τα σημερινά δεδομένα. Γι’ αυτό δεν υπήρχαν προκαταλήψεις μεταξύ των ατόμων και μοιραζόμασταν τα έθιμα και εδέσματα μας. Αξέχαστες θα μου μείνουν οι «κρέπες» από Αργεντινή. Και όταν γνώριζες άτομο το οποίο ήθελες να κρατήσεις επαφή, στην καλύτερη έπαιρνες ένα email (το Facebook μόλις είχε αρχίσει να γίνεται γνωστό) αν όχι μια διεύθυνση.

Τρομερή εντύπωση όμως μου έκανα οι 7 διαφορετικοί κάλαθοι ανακύκλωσης.

Περιτριγυρισμένοι από δάσος και με όλες τις κατασκευές (τραπέζια, περίφραξη κλπ.) από ξύλο νιώθαμε ένα με την φύση. Ακόμη και το πάρκο ήταν φτιαγμένο από ξύλα. Από τις πιο ωραίες μέρες όμως ήταν το κανό στον ποταμό όπου μεταφερθήκαμε σε μια μικρή υπο-κατασκήνωση παίζοντας τραγούδια κάτω από το ηλιοβασίλεμα.

Η διοργάνωση έκλεισε με τον ίδιο τρόπο που ξεκίνησε…βροχή. Προλάβαμε τουλάχιστο να ανανεώσουμε την υπόσχεση μας με μαζί με τον βασιλιάς της Σουηδίας και να φωνάξουμε δυνατά το τραγούδι «Final Countdown» με την ροκ μπάντα Europe και την Kate Ryan.

Αναχωρήσαμε για Δανία με την τελευταία εικόνα από την Σουηδία να είναι η πανέμορφη γέφυρα Όρεσουντ, η οποία καταλήγει σε ένα υποθαλάσσιο τούνελ. Στον ορίζοντα να διαφαίνεται το μεγαλύτερο αιολικό πάρκο της Σουηδίας και οι ανεμογεννήτριες να γυρίζουν λες και μας αποχαιρετούσαν.

Ελπίζω σύντομα να μπορέσω να βρεθώ ξανά πίσω, να εξερευνήσω μια άλλη πτυχή αυτής της πανέμορφης χώρας.  Κορωνοϊέ φύγε κι άσε μας να ταξιδέψουμε!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com