Δυο λέξεις παρόμοιες που πολλοί νομίζουν ότι η έννοια τους είναι ίδια, όμως στη πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετικές… γιατί άλλο είναι να προσαρμόζεσαι και άλλο να συμβιβάζεσαι! Θα ξεκινήσω λοιπόν λέγοντας σας να προσαρμόζεστε, ναι να προσαρμόζεστε όμως να μην συμβιβάζεστε ποτέ και για κανέναν!

Το προσαρμόζομαι λοιπόν σημαίνει ότι αλλάζω τον εαυτό μου, ώστε να μπορώ να ανταποκριθώ σε διαφορετικό περιβάλλον, τον αλλάζω όμως βάζοντας τα δικά μου όρια και αναζητώντας κοινό τρόπο επικοινωνίας με τους άλλους, χωρίς όμως να καταπατώ τα δικά μου θέλω και τις δικές μου ανάγκες. Αντίθετα το συμβιβάζομαι σημαίνει ότι αλλάζω χάνοντας τον εαυτό μου για να ταιριάξω σε κάτι άλλο, παραιτούμαι από τα θέλω μου και από τις προσωπικές μου διεκδικήσεις, εγκαταλείποντας τις δικές μου θέσεις και αξίες.

Η προσαρμοστικότητα είναι το κλειδί της επιβίωσης, όλοι πρέπει να προσαρμοζόμαστε έτσι ώστε να μπορούμε να συνυπάρχουμε με τους άλλους ανθρώπους σε μια δουλειά, στην οικογένεια, σε μια σχέση είτε φιλική, ερωτική, εργασιακή. Η ζωή όμως είναι γεμάτη από συμβιβασμούς γιατί οι περισσότεροι από εμάς αντί να προσαρμοζόμαστε τελικά συμβιβαζόμαστε για να μην χάσουμε κάποιον άνθρωπο από την ζωή μας, μια σχέση, ένα φίλο, την δουλειά μας. Η αγάπη και η αφοσίωση μας για κάποιον, είτε ο φόβος και η ανασφάλεια, μην μας απαρνηθεί κάποιος, μας οδηγεί πολλές φορές στο να τα θυσιάζουμε όλα νομίζοντας ότι είναι για καλό. Γιατί υποχωρούμε πολύ περισσότερο από ότι θα έπρεπε, ξεχνάμε τα δικά μας όνειρα και θέλω μας και έρχεται μια μέρα που τελικά ξυπνάμε και αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε χάσει τον ίδιο τον εαυτό μας.

Στην αγάπη λοιπόν, είναι εκεί που παρατηρούμε τους πιο πολλούς συμβιβασμούς. Σε μια σχέση η ευτυχία του συντρόφου μας είναι τόσο σημαντική όσο η δική μας για αυτό πολλές φορές αγνοούμε τις δικές μας ανάγκες, καταπατούμε τα δικά μας θέλω και συμβιβαζόμαστε. Αυτό όμως είναι λάθος! Από την άλλη πολλές φορές κάνουμε ότι μας αρέσει χωρίς να σεβόμαστε τις ανάγκες του συντρόφου μας. Και φυσικά και αυτό είναι λάθος. Σε μια σχέση λοιπόν πρέπει να συζητάμε και να βρίσκουμε κοινή τομή, να υποχωρούμε πότε ο ένας και πότε ο άλλος έτσι ώστε να έχουμε μια ισότιμη σχέση γεμάτη με κατανόηση.

Είναι λοιπόν μια πολύ λεπτή γραμμή αυτή που χωρίζει τις δυο αυτές έννοιες και εμείς πρέπει να είμαστε σε θέση να την καταλαβαίνουμε, να μην παρασυρόμαστε και να μην υποκύπτουμε στο συμβιβασμό και στα θέλω των άλλων χάνοντας τον εαυτό μας. Πρέπει φυσικά στη ζωή μας να υποχωρούμε γιατί πάντα στην επίτευξη μιας οποιουδήποτε τύπου σχέσης πρέπει να γίνονται αμοιβαίες υποχωρήσεις θέτοντας όμως πάντα τα δικά μας όρια για να μην χάσουμε τον εαυτό μας. Δεν πρέπει λοιπόν να βάζουμε τα δικά μας όνειρα στην άκρη απλά και μόνο επειδή φοβόμαστε να μην χάσουμε κάποιον άνθρωπο από την ζωή μας.

Δυστυχώς όπως πολλές φορές χανόμαστε στο λαβύρινθο της ζωής. Τρέχουμε να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες όλων των άλλων και ξεχνάμε τις δικές μας. Αλλάζουμε για να γίνουμε αποδεκτοί, για να αρέσουμε στους άλλους και ξεχνάμε να υπερασπιστούμε τα δικά μας θέλω. Και αν καμιά φορά το επιχειρήσουμε αφήνουμε τους άλλους να μας κάνουν να πιστέψουμε πως είμαστε υπερβολικοί, πως έχουμε λάθος και τελικά για ακόμη μια φορά καταλήγουμε να συμβιβαζόμαστε.

Μα δεν καταλάβαμε ποτέ πως αν δεν πιστέψουμε εμείς στον ίδιο τον εαυτό μας και εάν δεν τον υπερασπιστούμε δεν θα μπορέσουν και οι άλλοι να το κάνουν. Δεν λέω να μην δίνουμε, να δίνουμε και να υποχωρούμε όπου πρέπει γιατί είναι όμορφο πράγμα να δίνουμε και να αντιλαμβανόμαστε και τις ανάγκες του άλλου ανθρώπου, όμως να ξέρουμε πότε να βάζουμε φρένο στις υποχωρήσεις και να κοιτάζουμε λίγο και τον εαυτό μας που ίσως ξεχάσαμε. 

Πρέπει εξάλλου να θυμόμαστε ότι για να είμαστε εδώ που είμαστε, μας έχουν επιλέξει κάποτε για αυτό ακριβώς που είμαστε. Δεν πρέπει να χάνουμε τον εαυτό μας στην προσπάθεια να μην χάσουμε κάτι άλλο από τη ζωή μας. Πρέπει να ξέρουμε πόσο αντέχουμε να κάνουμε πίσω πριν αδειάσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και βρεθούμε ξένοι στο ίδιο μας το σώμα.

Όλα λοιπόν εξαρτώνται από εμάς και από τα όρια που θέτουμε εμείς ως άνθρωποι στους άλλους ανθρώπους. Άλλωστε, η πραγματική ελευθερία ξεκινά από μέσα μας και εναπόκειται σε εμάς να την χειριστούμε σωστά και να προστατεύσουμε τον εαυτό μας. Μας επιλέξανε γι’ αυτό που είμαστε λοιπόν και αυτό πρέπει να καταλάβουμε, για να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Ναι πρέπει να αγαπάμε τον εαυτό μας, να μην τον χάνουμε και να τον αλλάζουμε για κανέναν. Γιατί αν δεν τον αγαπήσουμε εμείς δεν θα αφήσουμε και κανέναν άλλον να το κάνει!

Να προσαρμοζόμαστε λοιπόν!

Να προσαρμοζόμαστε αλλά να μην συμβιβαζόμαστε!!!

Να μην συμβιβαζόμαστε για τίποτα και για κανέναν!

Να πιστεύουμε στον εαυτό μας και να ακολουθούμε τα όνειρα μας!

«Δεν πρέπει κανείς να συμβιβάζεται να προχωράει έρποντας, όταν έχει την παρόρμηση να πετάξει ψηλά».

Helen Keller

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: pinimg.com