Ξύπνησα, λοιπόν, σήμερα στο δωμάτιο μου. Χωρίς ξυπνητήρι στις 8:00 για να προλάβω το τέλειο πρωινό, χωρίς την απόλυτη ηρεμία του χωριού Lozen και χωρίς την απορία για το τι θα φέρει η μέρα. Το συναίσθημα που ένιωσα ήταν πολύ περίεργο. Ένιωθα ασφάλεια γιατί βρίσκομαι στον χώρο μου, αλλά ταυτόχρονα αναζητούσα μέσα μου όλα τα συναισθήματα που ένιωθα στα πρωινά του Λόζεν.

 Οι αποχαιρετισμοί στην Βουλγαρία, ήταν σαν μαχαιριές στην καρδιά. Λόγω του ότι εμείς φεύγαμε τελευταίοι, έπρεπε να ζήσουμε και να δούμε όλους τους αποχαιρετισμούς που προηγήθηκαν. Η στιγμή που αγκαλιάζεις τα άτομα που σου πρόσφεραν τόσα πολλά για να θυμάσαι, έχοντας στο μυαλό σου ότι κατά πάσα πιθανότητα είναι η τελευταία φορά που τους βλέπεις, ήταν η χειρότερη στιγμή του ταξιδιού. Εάν κάποιος παρατηρούσε τα βλέμματα μας όταν λέγαμε αντίο, θα νόμιζε ότι είχαμε περάσει μαζί αξέχαστες στιγμές, για πολλούς μήνες. Η αλήθεια είναι ότι ήταν μόνο 9 μέρες. Αλλά ήταν αρκετές για να δεθείς και να δημιουργήσεις μικρές σχέσεις.

Ο κάθε ένας ήταν ξεχωριστός. Με κανέναν δεν αισθανόσουν άβολα. Μπορούσαμε να κάνουμε συζητήσεις για ώρες, από το πόσες μπύρες μπορούν να πιούνε τα αγόρια μέσα σε ένα βράδυ, μέχρι και το πώς τα ΜΜΕ επηρεάζουν την κοινωνία.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα να μάθω τόσα πολλά. Όμως γύρισα πίσω με αμέτρητες χρήσιμες πληροφορίες στο μυαλό μου. Οι διοργανωτές έκαναν εξαιρετική δουλειά. Κάθε τι που μας μάθαιναν το συνδύαζαν με παιχνίδι και ομαδικές συνεργασίες, έτσι ώστε να μας αποτυπωθεί καλύτερα στο μυαλό.

Στην αρχή όταν άκουγα την φράση «τώρα θα δουλέψετε σε ομάδες», με έπιανε ένας μικρός πανικός διότι δεν μου αρέσει να δουλεύω με άλλους. Μόνο δύο μέρες μετά όμως, ανυπομονούσα να ακούσω αυτή την φράση, για να έχω την ευκαιρία να συνεργαστώ με διαφορετικά παιδιά κάθε μέρα και να τους μάθω καλύτερα.

Όταν στις 19:00 τελειώναμε το πρόγραμμα, το φαγητό μας περίμενε. Κανείς όμως δεν πήγαινε στα δωμάτιο του μετά (εκτός από τον Γάλλο Manuel, που ήθελε να γεμίσει λίγο το social battery του). Ακόμα κι αν είχαμε συμπληρώσει 11 ώρες μαζί, αργότερα καθόμασταν στο γρασίδι και τραγουδούσαμε, συζητούσαμε και κάποιες φορές παίζαμε μπάσκετ (όπου πάντα η ομάδα της Κύπρου έχανε).

Στο αεροδρόμιο χθες, όταν μείναμε οι 5 μας, κάναμε ένα review του ταξιδιού. Αντιληφθήκαμε πόσο τέλεια περάσαμε όλοι και πόσο δεν θέλαμε να γυρίσουμε πίσω στην Κύπρο και στην καθημερινότητά μας. Λόγω του ότι ξοδέψαμε 7 ώρες στο αεροδρόμιο (λόγω καθυστέρησης), είχαμε αρκετό χρόνο να σχολιάσουμε και την πιο μικρή λεπτομέρεια. Τότε ήταν που κατάλαβα ότι τα συναισθήματα ήταν κοινά και δεν ένιωθα μόνο εγώ, ήδη, νοσταλγία.

Και ερχόμαστε στο σημερινό πρωινό που το μυαλό μου είναι γεμάτο σκέψεις. «Θα τους ξαναδώ;», «Θα τους ξεχάσω;», «Θα με ξεχάσουν;», «Θα καταφέρω να χαράξω όλες τις γνώσεις στο μυαλό μου για να τις θυμάμαι πάντα;» Μπορεί να μην ξέρω την απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, όμως αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι αυτό το ταξίδι μου έμαθε να βγαίνω από το comfort box μου και να μην φοβάμαι. Σε ευχαριστώ Beezdom για την ευκαιρία!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com