Καμιά φορά, ιδίως τα βράδια, δεν μπορώ να εμποδίσω το μυαλό μου να ξεφύγει από το τώρα, να δραπετεύσει από τον πραγματικό χρόνο και να βρεθεί σε έναν άλλο χρόνο ήδη σημαδεμένο, φορεμένο. Φορεμένο  από γέλια και χαμόγελα, σημαδεμένο με εκείνη την περίεργη αίσθηση της αποδοχής, με εκείνη την ασύγκριτη αίσθηση του ανήκω. Σαν ένα ξενιτεμένο που φορτώνει άξαφνα στον ώμο το παρόν του, ξένο, και πιάνει το δρόμο για την πατρίδα.

istockphoto.com

Μου έκανε εντύπωση την πρώτη φορά που το συνειδητοποίησα. Στην δική μου τη ζωή, πάντα είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο οι άνθρωποι. Πάντα αυτοί με όριζαν. Κανένα όνειρο, κανένας μου στόχος δεν βγάζει νόημα αν τον πραγματοποιήσω μονάχα για τον εαυτό μου. Κι έτσι κάθε φυγή του μυαλού μου έχει την μορφή τους, γιατί εκείνοι κατάφεραν να με πάνε στα πιο μακρινά μου ταξίδια κι ας ζήσαμε μονάχα σε μια πόλη. Τα πιο μακρινά μου ταξίδια χώρεσαν σε ένα μικρό δωμάτιο που φιλοξενούσε άλλοτε την μουσική, τους ενθουσιώδεις ψιθύρους των φοιτητών και την γλυκιά μυρωδιά της μπύρας και άλλοτε τις πιο βαθιές μας ανησυχίες, τα πιο σπουδαία οράματα για το μέλλον . Χώρεσαν σε ένα μπαλκόνι μια βραδιά με δυο ζευγάρια μάτια που διψασμένα προσπαθούσαν να ψηλαφίσουν το μέλλον και μια μέρα πλάι στο κύμα που μου χάρισαν το πιο σπουδαίο δώρο, την εμπιστοσύνη. Και χωράνε συχνά ανάμεσα σε δυο οθόνες, ανάμεσα σε δυο πρόσωπα οικεία που με ζουν χρόνια, μα τώρα φαντάζουν πατρίδες όπως ποτέ άλλοτε. Γιατί εν τέλει οι πιο φοβερές πατρίδες δεν είναι στεριές, μα ψυχές. Ψυχές στις οποίες ανήκεις.

Αυτό που ζητάει κανείς απ’ την ζωή είναι να τον ευλογήσει με ανθρώπους που θα μπορέσουν να δουν την ψυχή του και να του την γνωρίσουν. Γεννιόμαστε πιο ξένοι με εμάς παρά με τον κόσμο γύρω μας. Και είναι λες και όλη μας η ζωή είναι αφιερωμένη στο να μπορέσουμε να συνυπάρξουμε με ό,τι κρύβεται μέσα μας. Το πιο μακρινό ταξίδι που μπορεί ο  άνθρωπος ποτέ να κάνει  είναι το ταξίδι με τελικό προορισμό τον εαυτό του. Αυτοί οι άνθρωποι κατάφεραν μέσα σε μια νύχτα να με ταξιδέψουν στον ίδιο μου τον εαυτό. Με αφορμή εκείνους σεργιάνισα στον εαυτό μου, σαν να με έβλεπα πρώτη φορά.

wallpapersite.com

Και πιστεύω πως αυτό που καμιά φορά δίνει στους δικούς μας ανθρώπους την αίσθηση της πατρίδας είναι ότι κατάφεραν να δουν και να κρατήσουν ένα κομμάτι από την ψυχή μας όπως είναι, γνήσια, ατόφια. Ίσως εν τέλει πατρίδα του καθενός να είναι ο ίδιος του ο εαυτός , η ίδια του η ψυχή. Και τα πιο μακρινά του ταξίδια, τα ταξίδια που τον οδηγούν σε αυτή την πατρίδα, να είναι οι άνθρωποι που κατάφεραν να κλέψουν ένα μικρό κομμάτι της ψυχής του και να το παραθέσουν μπροστά στα μάτια του με πλήρη αποδοχή της τρωτής φύσης του. 

Η αλήθεια είναι πως εγώ βίωσα αυτή την αίσθηση του ανήκω ακόμα και ανάμεσα σε άτομα που σχεδόν δεν γνώριζα. Δεν τους γνώριζα μα ένιωσα τις καρδίες μας να συντονίζονται ξαφνικά στον ίδιο ρυθμό, τα χείλη μας τραγουδούσαν τον ίδιο σκοπό κι είχαμε στα μάτια την ίδια λάμψη, σαν να βγήκε από ένα κοινό αστέρι, για ένα κοινό όραμα, για ένα κοινό μέλλον. Σαν να είχαμε πατρίδες φτιαγμένες απ’ το ίδιο χώμα, πολιορκημένες  απ’ την ίδια θάλασσα…

Για εμένα πάντα τα πιο μακρινά μου ταξίδια θα είναι άνθρωποι και η πατρίδα μου αιώνια αφιερωμένη σε αυτούς.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: portalnews.com