Πόσες φορές ξημεροβραδιάσαμε να περιμένουμε εκείνο το μήνυμα;

Εκείνο το ένα μήνυμα, που θα απάλυνε τη καρδιά μας από τον πόνο, που θα μας δικαίωνε, που θα μας απαντούσε δεκάδες ερωτήματα που άφησε ο αποστολέας στο διάβα του.

Πόσες φορές ξημεροβραδιάσαμε να περιμένουμε ένα σημάδι, ενώ αυτό ήταν ήδη εκεί;

Δεν θέλω να χαραμίσω άλλο χρόνο να σκέφτομαι όλους τους πιθανούς λόγους που σε οδήγησαν στο να μη μου μιλήσεις για τις αποφάσεις που πήρες. Δεν με ενδιαφέρει τι σε έκανε να απομακρυνθείς χωρίς καμία εξήγηση. Έχω χαραμίσει τη ζωή μου κλαίγοντας για ανθρώπους που δεν είχαν το θάρρος να σταθούν στο ύψους τους και να μου πουν κατάμουτρα: δεν γουστάρω να μιλάμε πια. Δεν γουστάρω την πάρτη σου. Δεν γουστάρω. Φτάνει.

Το γνωστό ρητό ‘Fool me once, shame on you, fool me twice, shame on me’ έχει τεράστια υπόσταση στη περίπτωση μας. Είμαι μακράν από πρωτάρης όσο αφορά καταστάσεις σαν και αυτές, με δειλούς ανθρώπους σαν και εσένα, και όμως, ο προσωρινός ενθουσιασμός και η δανεική αγάπη προς το άτομο μου ήταν αρκετά, ώστε να μου αποσπάσεις τη προσοχή για να μου βάλεις παρωπίδες.

Το μήνυμα σου όμως ήταν πέρα για πέρα αρκετό για να θυμηθώ όσα με έκανες να ξεχάσω. Όχι, πρακτικά δεν έχεις στείλει όντως κάποιο μήνυμα. Απλά, και το να μην παίρνεις μήνυμα, μήνυμα είναι. Και είναι αλήθεια πως όντως χρειαζόμουν ένα μήνυμα από εσένα, αφού στήριζα τις ελπίδες μου για τη λύτρωση και ψυχική μου ηρεμία σε αυτό. Απλώς τότε, δεν ήξερα πως το τέλειο μήνυμα για να αποδεσμευτώ μία και καλή από εσένα, ήταν η απουσία σου. Όσο ανεξήγητη ή απροσδόκητη κι αν ήταν αυτή.

66.media.tumblr.com

Δεν είμαι πια το ίδιο πληγωμένη, ούτε καν θυμωμένη, όσο παράξενο και αν σου ακούγεται αυτό. Η αλήθεια είναι όμως, πως παλεύω ακόμη με τις όμορφες στιγμές μας, που προσπαθούν να με πείσουν ότι δεν ήσουν αυτό που έδειξες προς το τέλος. Παρ’ όλα αυτά, η παρουσία σου στη ζωή μου, ή καλύτερα, η απουσία σου από αυτή, όταν σε χρειαζόμουν περισσότερο από ποτέ, μου δίδαξε το εξής: Τους ανθρώπους να τους μετράς στο τέλος, στην αρχή όλοι καλοί φαίνονται.

Το δικό μου τέλος ήρθε όταν κατέρρευσαν όλα και με πλάκωσαν. Και εσύ, έφυγες μόλις είδες τη σκόνη να αιωρείται. Δεν πέθανα όμως ποτέ. Φώναζα «βοήθεια» αλλά εσύ δεν με άκουγες. Όχι επειδή βρισκόμουν κάτω τα συντρίμμια μου. Επειδή δεν ήσουν καν εκεί. Όταν κατάφερα να βγω ξανά στην επιφάνεια το είχα πια αντιληφθεί. Και να φανταστείς πως όσο βρισκόμουν εκεί κάτω πίστευα πως εσύ βρισκόσουν μερικά μέτρα πιο πάνω και προσπαθούσες να με βρεις, να με σηκώσεις, να με βοηθήσεις, να με επαναφέρεις στη ζωή..

data.whicdn.com

Όλα καλά. Χρειαζόμουν αυτή την «κατεδάφιση» όσο χρειαζόμουν και την «εκκαθάριση» που ακολούθησε στη συνέχεια. Κακίες δεν κρατάμε, προχωράμε μπροστά, μα δεν ξεχνάμε ποτέ. Εγώ το πήρα το μήνυμα σου και ας μην το έστειλες ποτέ. Το έχω μάλιστα αποθηκεύσει στο μυαλό μου και θα με συντροφεύει για όλη μου τη ζωή. Πόνεσε πολύ η απουσία σου και μερικές μέρες πονάει ακόμη. Όμως η γροθιά που πονάει σήμερα, είναι το σημάδι που θα με θυμίζει αύριο.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου:data.whicdn.com,66.media.tumblr.com