Δίνεις ότι παίρνεις. Έτσι  λένε.

Μα σίγουρα ΔΕΝ είναι έτσι. Τουλάχιστον σε αυτή τη ζωή.

Κανείς δεν παίρνει ότι του αξίζει στην πραγματικότητα.

Κάνεις καλό και δεν το βρίσκεις από κανένα προς εσένα. Κάνεις κακό… επίσης δεν πληρώνεις γι’ αυτά που έκανες. Μα τι διεφθαρμένοι που είναι κάποιοι άνθρωποι. Και στο γενικό σύνολο… τι διεφθαρμένη κοινωνία. Ποδό-πατημένη. Όπου οι πολλοί υποφέρουν λόγω των λίγων.

Αναρωτηθήκατε ποτέ αν για όλα τα καλά που έχετε κάνει μέχρι τώρα στους άλλους,  σας τα ανταπέδωσαν;  Ή για όλα αυτά που δεν σας καθιστούν σωστό άτομο,  «πληρώσατε»;

Άλλο ερώτημα που ίσως δυσκολευτούμε να βρούμε σωστή απάντηση είναι γιατί και για ποιους λόγους φερόμαστε με  καλούς τρόπους και πράττουμε σωστές/καλές/τίμιες χειρονομίες; -Γιατί θέλω να είμαι καλός άνθρωπος… -Θέλω να βοηθάω τους άλλους… Αλήθεια όμως; Είναι οι πραγματικοί λόγοι; Σπάνια κάποιος θα απαντήσει -Γιατί κάνοντας καλές πράξεις ελπίζω ότι θα έρθουν με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο πίσω σε εμένα. Σπάνια θα το «ομολογήσει» κάποιος αυτό,  αλλά σίγουρα θα είναι ειλικρινής.

Ίσως το ανθρώπινο ον να πιστεύει ότι με το να κάνει κάτι καλό, θα συμβεί και σε εκείνον κάτι ανάλογο. Προσδοκίες… Φιλοδοξίες… Αλλά τελικά προκαταλήψεις και ίσως αν δέχεστε να το εκφράσω και ως στερεότυπα πιο παλαιάς γενεάς. Διαφορετικό για τον καθένα. Μα στην τελική ίδιο αναμενόμενο συναίσθημα. Αναμονή και υπομονή που εξαϋλώνονται με τον χρόνο. Κύριος υπαίτιος γι’ αυτό είναι το ότι αργεί πολύ να σε βρει αυτό που θες. Και ΑΝ έρθει ποτέ. Δεν είναι όλοι τυχεροί στη ζωή. Για να μην παρεξηγηθώ όμως, δεν είναι όλα θέμα τύχης. Κάποιες φορές και για κάποια πράγματα, πρέπει εμείς να τα δρομολογούμε, εμείς οι ίδιοι να παλεύουμε για τα θέλω μας, τα όνειρα μας. Και πού θα πάει, σε κάποια φάση με κόπο, ελπίδα και πίστη θα πετύχουμε αυτά που  «δίνουμε μάχη» με τον δικό μας ξεχωριστό τρόπο.

Tι γίνεται όμως στο πλαίσιο του έρωτα; Μπορεί να έρθει να σε βρει από καλό δικό σου; Δρομολόγησες μια καλή πράξη και ανταμείφθηκες;  Ή απλά ήλπιζες ή ακόμα καλύτερα νιώθεις ακόμα την ελπίδα (αφού λένε πως πεθαίνει πάντα τελευταία) ότι σε περιμένει η μεγάλη αγάπη (που θα εξελιχθεί στην πορεία σε έρωτα) στη γωνία τέρμα του δρόμου; Ότι είσαι πολύ κοντά και θα εμφανιστεί σε κάποια φάση; Και κάπου εδώ είναι που ξεκινάς να περιμένεις, είτε στο κοντινό είτε στο μακρινό μέλλον, τον έρωτα να τον καλωσορίσεις.

Έχεις ελπίδες που γίνονται ανάγκη σιγά σιγά με το πέρασμα του χρόνου. Μόνο και μόνο για να  αντέξεις την παραμονή του έρωτα. Που τον ενεδρεύεις αλλά μπα…

Η ελπίδα όμως σε κάποια φάση επειδή καλώς ή κακώς απομονώνεται από τις σκέψεις σου λόγω αρνητικών συναισθημάτων ματαιόδοξης παραμονής, σβήνει, χάνεται από προσώπου γης και έτσι μεταμορφώνεται σε επιθυμία. Κάτι που πλέον δεν ελπίζουμε, αλλά επιθυμούμε. Κάτι που θέλουμε τόσο πολύ, όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.

Στην τελική τι έχει αξία; Το κάθε τι γίνεται για κάποιον συγκεκριμένο λόγο; Πράττεις το καλό για να το βρεις; ΑΓΑΠΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΑΠΗΘΕΙΣ;

Υ.Γ.: η κάθε αναφορά στον έρωτα εννοεί τον «πραγματικό», τον «αληθινά παθιασμένο»  και όχι τον «περιστασιακό» και «εξευτελισμένο» !!!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: loveletters.gr