Πριν λίγο καιρό και με αφορμή τον θεματικό κύκλο της Επιστημονικής και Τεχνολογικής Προόδου, έλεγα στους μαθητές μου ότι τα τεχνολογικά επιτεύγματα κατέληξαν, λόγω του λανθασμένου τρόπου αξιοποίησής τους από τον άνθρωπο, να ακυρώσουν τη φαντασία του ανθρώπου. Και από τη στιγμή που ειπώθηκε αυτό στο μάθημα, το σκέφτομαι.  Όλες τις ώρες σκέφτομαι, μα περισσότερες εκείνες στη διάρκεια των οποίων είτε σιδερώνω, είτε διπλώνω τα ρούχα που με περιμένουν καρτερικά κάθε βράδυ.  Εκείνο το βράδυ λοιπόν θέλησα, καθώς δίπλωνα και πάλι τα ρούχα, να λύσω το μυστήριο της χαμένης κάλτσας και άφησα τη φαντασία μου να οργιάσει.  Έτσι, για να πάω αντίθετα στο ρεύμα της τεχνολογίας.  Έτσι, για να διαπιστώσω ότι η φαντασία μου ζει.  Ζει και είναι βασιλεύει.  Όταν θέλει ο άνθρωπος …

Νομίζω ότι σε όλες συμβαίνει, ελπίζω δηλαδή να μη συμβαίνει μόνο σε μένα.  Εξηγούμαι.  Πολλές φορές μετά το πλύσιμο και το στέγνωμα των ρούχων, όταν διπλώνω τα ρούχα, μένουν πάντα στον πάτο της λεκάνης δύο ή τρεις κάλτσες χωρίς το ταίρι τους.  Λέω, δεν μπορεί, κάπου θα παράπεσαν, ίσως στο πλυντήριο, ίσως στην επόμενη πλύση, θα βρεθούν τελοσπάντων.  Μα ο πάτος της λεκάνης δεν αδειάζει τελικά ποτέ, αντίθετα οι «μοναχικές» και «αζευγάρωτες» κάλτσες αυξάνονται και έτσι δημιουργούν το μέγα Μυστήριο της Χαμένης Κάλτσας.  Πού πάνε άραγε οι χαμένες κάλτσες;  Πού χάνονται;  Σε ποιον μυστηριώδη κόσμο δραπετεύουν;

static.fjcdn.com

Ακολουθεί φανταστική αφήγηση.

Οι κάλτσες, αγανακτισμένες από το συνεχές ποδοπάτημά τους, από τη δυσωδία, τους μύκητες και τη στενή δερματική επαφή, επαναστατούν κάποτε.  Σηκώνουν το λάβαρο, ζώνονται τα άρματα και ετοιμάζονται για τον μεγάλο ξεσηκωμό.  Βρίσκουν γόνιμο έδαφος μέσα στον κάδο του πλυντηρίου και του καλοκαίρι στεγνωτηρίου και από εκεί, όσες νίκησαν τα άγρια φουρτουνιασμένα και αφρισμένα από τις σκόνες πλυσίματος κύματα, διεισδύουν μέσω ενός κρυφού περάσματος που κανένα ανθρώπινο μάτι δεν το έχει ακόμη εντοπίσει στη Γη της Επαγγελίας.  Αχ, ναι εκεί απολαμβάνουν την ελευθερία τους.  Μερικές βέβαια περιμένουν με εγκαρτέρηση πότε θα φανεί επιτέλους στις πύλες το ταίρι τους, για να ζευγαρώσουν, να ανταμώσουν και πάλι.  Άλλες πάλι δεν επιθυμούν να συμπληρωθούν, τα είχαν τσουγκρίσει φαίνεται από πριν με το ταίρι τους και ο χωρισμός ήταν για αυτές προορισμός.

longreadsblog.files.wordpress.com

Και αφού περάσει λίγος καιρός, αρχίζουν να περιηγούνται στον καινούργιο τους κόσμο και τότε διαπιστώνουν ότι εκεί, εκτός από κάλτσες, ζουν κι άλλοι.  Εκεί ζουν τα χαμένα κλειδιά, αυτά που νόμισες ότι έχασες ή που σου έπεσαν στον υπόνομο.  Εκεί τα ελαφρώς γδαρμένα και ποτήρια που πέταξες, για να μη σου ματώσουν τα χείλια.  Εκεί τα στυλό που νόμισες ότι ξέχασες στο σχολείο, εκεί και τα βιβλία που δάνεισες αλλά ποτέ δεν σου επέστρεψαν.  Ω, τι κόσμος Θεέ μου!  Α και στο βάθος, ναι ναι τα βλέπω καλύτερα όλα τώρα, τα βλέπω.  Εκεί είναι τα ανεκπλήρωτα όνειρα, οι παλιοί έρωτες, οι μνήμες των αγαπημένων μας που χάθηκαν.  Ό,τι χάσαμε, κάπου εξακολουθεί να υπάρχει, σε έναν κόσμο χαμένο, ξεχασμένο πίσω από το πλυντήριο της ψυχής και του μυαλού.  Σε έναν κόσμο απόμακρο, σφραγισμένο πια καλά με πύλες σιδερόφρακτες, καλά μανταλωμένες.  Σε έναν κόσμο όπου όλα τα «χαμένα» βρήκαν δικαίωση.

Έπαψα να τις ψάχνω τις χαμένες κάλτσες.  Τις άφησα να αποδράσουν, χωρίς έγνοια καμιά.  Άσε που πολλές φορές θα ΄θελα να βρεθώ κι εγώ στη θέση τους, τόσο που ψαχουλεύω που και που τον κάδο του πλυντηρίου, μπας και καταφέρω να βρω κι εγώ το μυστικό τους πέρασμα.  Το μόνο που με νοιάζει πια είναι όσες έμειναν πίσω.  Και αν τις περιμένουν;  Μην με πεις τρελή, αλλά πολλές φορές τις βάζω βαριόμαστε ξανά για πλύση, αν και ξέρω ότι και πάλι στον πάτο της λεκάνης θα μου μείνουν.  Ίσως να ελπίζω ότι θα καταφέρουν κι αυτές να δραπετεύσουν και να βρουν το ταίρι τους.  Άλλες φορές πάλι τις πετάω στον κάλαθο και καθησυχάζω τον εαυτό μου, ότι αυτές ήταν οι «ανεπιθύμητες».  Για αυτές ο χωρισμός ήταν ο μόνος τους προορισμός.

Προηγήθηκε φανταστική αφήγηση.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: premeditatedleftovers.com