Δε θέλω να ξοδέψω την έμπνευση, διαβάζοντας κάτι ξένο ψάχνοντας να βρω τον εαυτό μου στα λεγόμενα κάποιου άλλου, περιμένοντας να πλαστώ από λέξεις δανεικές. Θέλω να την έχω δικιά μου. Κι ας είναι ασχημάτιστη. Κι ας είναι άχρωμη, μουντή κι ας είναι άδεια. Είναι δική μου. Πηγάζει από τις φλέβες μου, από τα κύτταρα, το εγκεφαλονωτιαίο υγρό του εγκεφάλου μου.
Κι είναι εγώ. Εγώ όταν περπατώ στο δρόμο και προσπαθώ να προσδιορίσω τη γενιά μας με κάτι πέρα από το Instagram, εγώ όταν αφαιρούμαι στα μέσα μιας συζήτησης γιατί κύλησα συνειρμικά στο άκουσμα μιας λέξης φτάνοντας δέκα συσχετισμούς μακρύτερα. Εγώ όταν με πιάνουν τα νεύρα και κυκλώνομαι σ’ ένα αίσθημα παράπονου.
Δεν τη θέλω την όποια τροποποίηση θα με κάνει να χάσω ένα πόντο του εαυτού μου. Όχι του ιδανικού εαυτού μου, αυτού που ελπίζω να γίνω κάποια μέρα. Μα του εαυτού μου σήμερα. Τώρα, αυτή τη στιγμή που με πιάσανε τα γέλια και γυρίσανε σε κλάματα χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Που δεν έχω την παραμικρή ιδέα του τι γίνεται μέσα μου και μου τελειώνουν οι έξοδοι κινδύνου. Κι αφού δεν έχω τρόπο να τρέξω από μένα αποφασίζω να με καταγράψω σαν αντικείμενο προς έρευνα.
Και το κάνω αυτό γιατί συνειδητοποιώ πως ποτέ δε θα είμαι ξανά η ίδια. Ποτέ δε θα είμαι ξανά η Μαρίνα αυτής της Τρίτης. Γιατί μέρα με τη μέρα γεννιέμαι και πεθαίνω και κάθε μέρα είμαι άλλη. Δε θέλω να γράψω κάτι που έχει ήδη ειπωθεί. Δε θέλω να είμαι τεχνικά σωστή. Δε θέλω να είμαι λυρική. Δε με νοιάζουν οι εύηχες λέξεις, δε με νοιάζει η ωραία σύνταξη. Δε γράφω λογοτεχνία. Κάνω μια απεικόνιση. Κάτι σαν φωτογράφιση του εσωτερικού μου κόσμου.
Κι αν το σκεφτείτε λίγο, βγάζει νόημα. Τόσες φωτογραφίες γύρω μας. Παντού. Σε όλες τις φάσεις της ζωής μας. Χαμόγελα, δώρα, γενέθλια, Χριστούγεννα, κλάματα, φωνές, αγκαλιές, γλώσσες έξω. Τοπία, φαγητά, άνθρωποι, εμείς. Σε όλες τις φάσεις μας: πιτσιρίκια, μεγαλύτεροι, χοντροί και πιο λεπτοί, με φράντζα ή με καρέ. Νομίζουμε κρατάμε στιγμές. Μα κρατάμε εικόνες. Αρκεστήκαμε στην επιφάνεια και εναποθέσαμε την ελπίδα μας στη μνήμη. Κι εκεί την πατήσαμε. Γιατί η μνήμη μας προδίδει. Μπλέκει γεγονότα, στιγμές και συναισθήματα. Κρατά αυτά που την συμφέρουν και πλάθει άλλα δικά της. Δημιουργεί μια εικόνα της ανάμνησης τη σετάρει με τη φωτογραφία και τα συγυρίζει όλα όμορφα κι ωραία στα συρτάρια του μυαλού μας.
Γι’ αυτό σήμερα γράφω. Κι ας μη μ’ αρέσουν αυτά που γράφω. Κι ας μη θέλω να τα ξαναδιαβάσω ποτέ. Είναι μια φωτογραφία της ψυχοσύνθεσης και της σκέψης μου. Γιατί δεν μπορώ να ξέρω πως θα ξυπνήσω αύριο και το χρωστώ στον μετά από είκοσι χρόνια εαυτό μου να έχω να του χαρίσω ένα δείγμα της αλήθειας πίσω από την όποια φωτογραφία.
Θέλω να συλλέγω τις σκέψεις όπως τις polaroids στον τοίχο μου. Κι αν κάποτε μπορέσω να τις βάλω σε σειρά, τις σκέψεις όχι τις polaroids, ίσως μπορέσω να μάθω τον εαυτό μου. Είναι μια αρχή.
***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com
What do you think?
Show comments / Leave a comment