Στην τρίτη Λυκείου είχαμε στην ύλη παγκυπρίων ένα πολύ όμορφο ποίημα του Σεφέρη, την Ελένη. Σε ένα σημείο του ποιήματος έλεγε:
Το φεγγάρι
βγήκε απ’ το πέλαγο σαν Αφροδίτη·
σκέπασε τ’ άστρα του Τοξότη, τώρα πάει να βρει
την καρδιά του Σκορπιού, κι όλα τ’ αλλάζει.
Πού είν’ η αλήθεια;
Θυμάμαι πολύ καλά πως σε αυτό το σημείο είχαμε σχολιάσει στην τάξη τον ρόλο του φεγγαριού. Συγκεκριμένα είχαμε πει πως το φεγγάρι παραπλανεί με το λιτό του φως, πως κρύβει την αλήθεια και γίνεται κατά κάποιο τρόπο συνένοχο στην απάτη. Πως ο ήλιος με το άπλετό του φως δεν άφηνε τίποτα κρυφό και έτσι φανέρωνε πάντα την αλήθεια. Μα εγώ δεν το αντιλήφθηκα ποτέ έτσι.
Ο ήλιος ερχόμενος στον ουρανό κάθε πρωί δεν αρκείται σε μια λιτή είσοδο. Βρίσκεται στα σπλάχνα του ουρανού ώρα, ματώνει το σεντόνι του, το κάνει κατακόκκινο για να έχουν να βλέπουν οι άνθρωποι την Ανατολή του. Για να πιστεύουν πως μια και μόνο αυγή μπορεί να ορίσει ένα νέο ξεκίνημα. Κι ύστερα καμαρώνει στον ουρανό απλώνοντας παντού το ζεστό του φως μέχρι να έρθει και πάλι η ώρα να φύγει αργά, βασανιστικά από το κάδρο του ουρανού, να βάψει μέχρι και τη θάλασσα πορφυρή για ένα ηλιοβασίλεμα, να το βλέπουν οι ερωτευμένοι και να νομίζουν πως επειδή το κοίταξαν αντάμα εξασφάλισαν το ξημέρωμα μαζί. Και έρχεται εκείνη η ώρα που συναντιέται με το φεγγάρι και, χωρίς να μαζέψει το περίσσιο του φως, το κάνει να φαίνεται σαν μια φτωχική άσπρη σανίδα στον απέραντο ουρανό.
Και όταν πια φύγει ολότελα και χαθεί, ποιος ξέρει που, τότε η σελήνη απλά και φτωχικά καταλαμβάνει την θέση της. Και μένει εκεί, συντροφιά, να περάσει η νύχτα σαν μια πηγή φωτός στην απέραντη μαυρίλα του ουράνιου θόλου. Παρέα δίπλα της τα τόσα άστρα, σαν μικρές τρύπες στην ενότητα του ουρανού. Τρύπες που υπήρχαν ανέκαθεν, μα το τόσο φωτεινό και απέραντο φως του ήλιου τις βάφει γαλανές και τις κρύβει.
Δεν είναι αδυναμία η τόση λιτότητα του φεγγαριού μα υπεροχή. Κάτι τόσο αγνό δεν έχει ανάγκη να επιδείξει και να διαφημίσει τίποτα, και μόνο που υπάρχει αρκεί. Ο ήλιος χαρίζει στη γη ένα φως εκθαμβωτικό και απαραίτητο, ναι, μα δεν χαϊδεύει τις ψυχές των ανθρώπων όπως το διακριτικό πέπλο του φεγγαριού, σαν ένα σεντόνι που σκεπάζει ξαφνικά αυτόν που κοιμήθηκε ερήμην του και τώρα πληρώνει τις συνέπειες ενός ονείρου.
Μέσα στο σκοτάδι της νύχτας όλα μοιάζουν διαφορετικά. Η θάλασσα μουρμουρίζει πιο τραγουδιστά, ο άνεμος μυρίζει αλλιώτικα και ο ουρανός μοιάζει πιο στα μέτρα μας. Γιατί ο άνθρωπος ανοίγει την ψυχή του, όταν οι άλλοι δεν μπορούν να τον δουν. Οι αλήθειες πριν βγουν στο φως υπάρχουν πάντα στο σκοτάδι. Οι απάτες και τα ψέματα δεν εξαφανίζονται την μέρα, απλώς κρύβονται μην τα δουν. Έτσι κι ο άνθρωπος. Κρύβεται μην τον αγγίξουν, μην καταλάβουν πως είναι απ’ τη φύση του τρωτός. Το βράδυ όμως, στο τέλος της κάθε μέρας θυμάται τον εαυτό που προδίδοντάς τον, τον θάβει και που κάπου κατά βάθος του χρωστάει λίγο χώρο να αναπνεύσει.
Καμιά φορά αυτό που φαίνεται καθάριο χρωστάει την διαφάνειά του σε ότι θέλει να κρυφτεί. Και καμιά φορά ότι φωνάζει την υπεροχή του, είναι αυτό που στερείτε βάθους. Τίποτα πιο αυθεντικό απ’ την απλότητα δεν υπάρχει.

pbs.twimg.com
***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com
***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: spiritualdeepdish.files.wordpress.com
What do you think?
Show comments / Leave a comment