Φωτογραφίζουμε σκηνές απ’ τη ζωή μας, λες και ψάχνουμε να βρούμε αποδείξεις για το πόσο ωραία είναι τα πάντα γύρω μας.

Το κάναμε σε προ-smart εποχές, πόσο μάλλον τώρα….

Κλικ, επεξεργασία εικόνας, μαγικά φίλτρα.

Όσο τέλεια και αν είναι μια φωτογραφία μπορείς, με τις κατάλληλες κινήσεις, να την αναδείξεις ακόμη περισσότερο. Αλλάζεις όμως την αρχική και εδώ μπορεί να προκύψει το δίλημμα αν κάνεις καλά ή όχι.

Θα το έκανες αυτό σε κάποια ανάμνησή σου; Θα την άλλαζες για να τη βελτιώσεις;

Ακόμα μερικά καμένα εγκεφαλικά κύτταρα!

Η φωτογραφία έχει τη δύναμη να φρεσκάρει τη μνήμη, δεν μπορεί όμως να μεταφέρει ακριβώς ό,τι ένιωθες τότε και ας είναι φωτογραφία βγαλμένη στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής σου. Άσε που, τώρα που το σκέφτομαι, θα μου ήταν δύσκολο να αποφασίσω ποια θα ήταν αυτή η φωτογραφία. Αναπολώντας παλιές εποχές, οι περισσότεροι λένε για το πόσο ωραίες ήταν, αφήνωντας στην απ’ έξω τα προβλήματα που είχαν στα κεφάλια τους.

Ίσως ο χρόνος όντως να γιατρεύει.

Πολλές φορές κάνω το παρελθόν να μοιάζει ιδανικό.

Κάνω όνειρα για το πώς θα ‘πρεπε να «τσουλάνε» τα πράγματα και παρασύρομαι στο να σκέφτομαι το ιδανικό. Είναι απίστευτος ο τρόπος με τον οποίο, μέσα από μια σκέψη, μπορούμε να βιώσουμε γεγονότα που μέχρι τότε δεν ζήσαμε ποτέ και τις περισσότερες φορές ούτε και πρόκειται.

Πως ο ανθρώπινος νους έχει τη δυνατότητα να δραματοποιεί με τόση λεπτομέρεια πρωτόγνωρες καταστάσεις.

Πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται με τα μάτια ανοιχτά. Μόνο που, όταν επανέρχομαι στην πραγματικότητα, ένα έντονο αίσθημα αμφιβολίας με σκουντά και μου ταράζει την ηρεμία. Και είναι τόσο ζωηρό που με κάνει να ανησυχώ. Τόσο αναζωογονητικό. Σχεδόν το αγαπώ αυτό το συναίσθημα.

Η επιθυμία μου να ζήσω μια τέλεια, ισορροπημένη ζωή μου δημιουργεί, παράλληλα, τεράστια επιφυλακτικότητα για το μέλλον. Και άντε τώρα να καταφέρω να βγάλω απ’ το μυαλό μου εκείνη την ιδανική εικόνα που δημιούργησα. Ένας αδιάκοπος αγώνας να φάω τη ζωή με το κουτάλι.

Όλοι μας, σε διάφορες φάσεις της ζωής μας μένουμε στάσιμοι και ελπίζουμε πως θα νιώσουμε καλά όσο θυμόμαστε ό,τι νιώθαμε παλιά. Χωρίς να προσπαθήσουμε ιδιαίτερα για το μέλλον. Νομίζω πως όσο καλά και αν είμαστε θα πρέπει πάντα να υπάρχει κάτι που θα μας ωθεί να θέλουμε να βελτιώσουμε το επίπεδο της ζωής μας. Ή όσο χάλια κι αν είμαστε πάντα να βρίσκουμε κάτι που να μας κάνει να ελπίζουμε πως οι καλύτερες μέρες θα έρθουνε.

Εξιδανίκευση του παλιού, τι καλά που περνούσα τότε. Εξιδανίκευση και του μελλοντικού, όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Άρα… το τώρα είναι που με χαλάει. Ο Ενεστώτας.

Αχ και να ήξερα ότι κι αυτός τελικά θα γιατρευτεί..