Αύριο θα βάλω τη ζωή μου σε τάξη.

Μία κλισέ Μαρίνα που δεν παύει να αποτελεί την τυπική χαμένη εικοσάχρονη. Κι αυτή ήταν η Μαρίνα ενός Απρίλη. Αυτού του Απρίλη. Γιατί αν ρωτήσεις τη Μαρίνα του Μάη, αυτού του Μάη διερωτάται που βρήκε το θάρρος να ξεστομίσει ή έστω τουλάχιστον να γράψει κάτι τέτοιο.

«Πρώτη φορά η ζωή μου στα χέρια μου. Σαν ξένο μωρό. Αλλά δεν υπάρχουν ξένα μωρά. Πρέπει να το πάρω στα χέρια. Πώς παίρνεις τη ζωή σου στα χέρια σου; Πώς πραγματώνεται αυτή η ωραία και λεβέντικη φράση των βιβλίων; Κατ’ αρχήν, από που την πιάνεις; Από που πιάνεται η ζωή; Από τι
ξεκινάς;» (Οδυσσέας Ιωάννου)

Όλως παραδόξως είχα ακούσει το συγκεκριμένο απόσπασμα τυχαία στα 18 μου. Ακριβώς τότε που μου είχε προκύψει η ζωή στα χέρια μου. Πρώτη φορά. Το αστείο ήταν ότι τότε ήξερα τι να την κάνω και από πού να την πιάσω. Ή τουλάχιστον νόμιζα πως ήξερα μ’ εκείνο τον αφελή τρόπο που ονειρεύεσαι όταν είσαι παιδί. Κι ήμουν αυτό ακριβώς ένα παιδί που αναγκάστηκε να μεγαλώσει. Ένα παιδί που όφειλε να γίνει ενήλικας.

Κι οι ενήλικες έχουν πλάνα και φιλοδοξίες. Έχουν στόχους και πρόγραμμα. Κυρίως πρόγραμμα. Και ρολόι μη ξεχνάμε το ρολόι. Τους αρέσει να τα κοιτάνε τα ρολόγια τους. Να τρέχουν τους δείκτες.

Παίρνουν το άγχος σε ενέσιμη μορφή σαν ναρκωτικό. Κι έπειτα προγραμματισμένοι και στην ώρα τους σαν στρατιωτάκια παντρεύονται και κάνουν οικογένεια. Κι αυτό καθορίζει το ποσοστό τάξης που αναλογεί στη ζωή τους. Συν το ποσό του εισοδήματος, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τα τετραγωνικά του σπιτιού.

Αυτή ήταν η τάξη που αποζητούσα λοιπόν; Σε πρώτη φάση νομίζω απλά είχα ανάγκη την ανεξαρτησία μου. Να το λέω να το εννοώ πως ανήκω στον εαυτό μου και οι επιλογές μου επηρεάζουν μόνο εμένα. Γιατί όσο και να μη το θέλεις πάντα οι επιλογές σου κατευθύνονται από το αντίκτυπο που θα έχουν στους γύρο σου ή στο αντίκτυπο που θα έχουν στην εικόνα σου στους γύρο σου. Κι είχα ανάγκη να πείσω τον εαυτό μου πως ότι έκανα από δω και πέρα θα είχε πρώτο και τελευταίο κριτήριο τα θέλω μου.

Κι εδώ άνοιξε ένα ολόκληρο άλλο κεφάλαιο. Το κεφάλαιο των θέλω μου. Που δε νομίζω να κλείσει και ποτέ είναι υπό διεργασία.

Στην προσπάθεια να ανακαλύψω τα θέλω μου έγινα ένα από τα παιδιά που χάσανε την μπάλα, που δεν τους βγαίνουν τα όνειρά τους, βλέπουν να χάνεται η στεριά τους και δεν το θέλουν και φοβούνται. Ναι επανέρχομαι στον Ιωάννου γιατί ήταν το μόνο σημείο αναφοράς στην όλη πορεία. Ψέματα. Και το αναπόφευκτο «Δεν ξέρω» που κυλούσε (ακόμα κυλάει) αβίαστα στα χείλη με το κλασσικό ανασήκωμα των ώμων. Η Μαρίνα των δεν ξέρω και των απροσδιόριστων θέλω.

Η ίδια Μαρίνα των 20, που περνά την ενηλικίωση σε round 2 και είναι σε θέση να γράφει ότι αύριο θα βάλει σε τάξη τη ζωή της. Σε ποιο ουράνιο και ποιο τόξο;

Προφανώς ξεχνώ την προϊστορία μου με την τάξη. Να συγυρίζει η μαμά μου το δωμάτιο και να το ξεσυγυρίζω κρυφά για να επανέλθει  το μικρό χάος μου. Ίσως δεν είναι όλοι για να έχουν μια ζωή σε τάξη. Απαντά η Μαρίνα του Μάη. Ίσως η δικιά μου τάξη να αποτελείται από το χάος μου. Νομίζω και θέλω να ελπίζω ότι είμαι σε θέση να βρω ισορροπία στην ακαταστασία μου.

Το θέμα δεν κυμαίνεται στην τάξη ή την αταξία. Το θέμα είναι στην τελική να είμαστε υπόλογοι για τις αποφάσεις μας. Να δρούμε κάτω από το δικό μας υπόβαθρο με τη δικιά μας βούληση. Κι ας κάνουμε λάθη κι ας δημιουργήσουμε χαμούς. Πιο πολύ θα σου στοιχίσει μια επιβεβλημένη τάξη παρά η δικιά σου αταξία. Να ξέρεις πως για ότι καταφέρεις ευθύνεσαι εσύ και μόνο εσύ και για όλα τα λάθη σου φταις εσύ και μόνο εσύ. Αυτό σημαίνει κρατώ τη ζωή μου στα χέρια μου. Και για να κλείσω με Οδυσσέα αφού έχει την τιμητική του:

«Αρχίζω να ελευθερώνομαι. Φύλλο στο ποτάμι. Δε θα κολλήσω στα ξερά.» Είσαι πολύ μακριά από την ελευθερία.

Όχι το φύλλο, το νερό πρέπει να γίνεις.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com