«Τέσσερα χρόνια περάσανε, ψυχή μου, δεκατέσσερα είχα τα μάτια μου μην τύχει και σε δω» τραγούδησε.

Σαν σήμερα, λοιπόν, πριν 4 χρόνια θα έκανε πρεμιέρα.. δυστυχώς όμως έκανε πρεμιέρα στους ουρανούς, μαζί με τους αγγέλους. Σαν σήμερα, γράφτηκε το τέλος του Παντελή στον επίγειο κόσμο.

Ένα λαϊκό, περήφανο και ταλαντούχο παιδί. Αυθεντικός και τίμιος, φαινόταν άλλωστε μόνο από το ανάστημα του. Ένα παιδί, που κατάφερε καθαρά μόνο με το ταλέντο του να κερδίσει τόσο κόσμο και να γίνει αγαπητός.

Με τη τέλεια χροιά του, τη μαγευτική και συνάμα επιβλητική και τόσο χαρακτηριστική  φωνή του, τους τόσο απλούς και όλο νόημα στίχους που μόνος του έγραφε. Με αυτά ως δεδομένα, δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να απογειωθεί και να γίνει κυριολεκτικά φαινόμενο!

Για εμάς όμως  που καψουρευτήκαμε, κλάψαμε και  πονέσαμε σε ένα σκοτεινό και άδειο δωμάτιο με μοναδική παρέα την φωνή και τα τραγούδια του, δεν έφυγε ποτέ!

Όταν ψάξαμε να μάθουμε «ποιος είναι αυτός» και βροντοφωνάξαμε, με τόσο πάθος και «κλάματα», πως «δεν ταιριάζεται» και ότι σίγουρα «με άλλα χείλη δεν σβήνεται ο πόνος καρδιά μου». Όταν σκεφτήκαμε ότι «τέτοια αγάπη δεν αξίζω» και γυρίσαμε όμως «δεύτερη φορά» αλλά μάταια…

Όταν «παραμυθιαζόμασταν» και πιστεύαμε ότι είχαμε «αλεξίσφαιρο γιλέκο στη καρδιά μας», αλλά εν τέλει ράγισε.

Όταν όλοι μας σταματήσαμε στο «φανάρι» με μοναδική μας έγνοια να μην γυρίσουμε δίπλα και πονέσουμε με αυτό που θα αντικρύσουμε, γιατί θα είναι «τόσο δίπλα και όμως τόσο μακρυά».  

Γιατί ήταν  όντως «αλκοολικές οι νύχτες» και  σιγομουρμουρίζαμε ότι «αν πάθει, κάτι το έχω γινάτι, Πανσέληνο και κάτι θα ’ρθω να σε βρω». Και ευχηθήκαμε .. «κάνε τα πάντα απόψε, βρες τρόπο και έλα δώσε χαμόγελο ζωής».

Τότε όλοι σκεφτήκαμε «σε παραδέχομαι» ρε Παντέλο, που έγραφες όσα ένιωθες και τα νιώθαμε μαζί σου.. και ακόμα τα νιώθουμε και θα τα νιώθουμε. Κάθε φορά που ακούμε τη φωνή σου, ανεβάζουμε την ένταση… γιατί είσαι η καψούρα μας!

Ο Παντελής, έκανε κατάθεση ψυχής, όλων εμάς που ζήσαμε τις καψούρες μας μαζί του, όλα τα βράδια που έμοιαζαν αβάσταχτα και τραγουδούσαμε «Ψεύτικα φεγγάρια, νύχτες δυνατές που αντέχουν μόνο παλληκάρια».

Και «όσοι βιάστηκαν να πουν πως έφυγες».. δεν έφυγες ποτέ! Είσαι  «της καρδιάς μας το γραμμένο» και ας «πίνεις από εκεί ψηλά για εμάς».!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com