Και όταν αυτός ο τίτλος γράφτηκε στον υπολογιστή μου, χωρίς να το επιδιώξω τα μάτια μου πλημμύρισαν μικρά μικρά δάκρυα, ίσως γιατί στο μυαλό μου εκείνη την στιγμή εμφανίστηκαν δύο ζευγάρια όμορφα ματάκια να με κοιτάζουν μάτια γαλήνια και αθώα που το μόνο που έχουν να σου προσφέρουν είναι  αγάπη και αθωότητα, αυτά τα μάτια είναι τα μάτια των δικών μου παιδιών.

Μπορώ να ξεκινήσω από μια μικρή απλή καθημερινή μέρα μιας μαμάς, μαμάς που από την ώρα που θα ξυπνήσει θα κάνει ένα καφέ (όπου θα  παραμείνει ο ίδιος μονό που μέχρι τις 7:45 θα είναι κρύος), και θα  είναι σε εγρήγορση.

Έχει ένα καλά οργανωμένο πρόγραμμα στο μυαλό της για την προετοιμασία του σχολείου χωρίς να καθυστερήσει εκτός αν πάει κάτι στραβά –  έλα που αυτό το κάτι στραβά συμβαίνει κάθε μέρα, με μικρές αναποδιές της καθημερινότητας  παραδείγματος χάριν αντί να πιει  το παιδί το γάλα το πίνει το τραπέζι, με αποτέλεσμα  να τρέχεις  με ρυθμούς Ολυμπιονίκη να  αλλάξεις φανέλα και να καθαρίσεις, ή το μικρότερο παιδί καθώς τον βάζεις στο αυτοκίνητο αντιλαμβάνεσαι ότι η πάνα πρέπει επειγόντως να αλλαχτεί και όλα αυτά στις 07:50  ενώ 8:00 πρέπει να βρίσκεσαι δουλειά. 

Αυτό είναι μια απλή καθημερινή  δύσκολη στιγμή, γιατί η μαμά τρέχει να τα προλάβει όλα στην ώρα τους  και να είναι στην εντέλεια.

Η καθημερινή πίεση τόσο της δουλειάς όσο και των  οικογενειακών υποχρεώσεων κάνουν μια μαμά να πρέπει να χειριστεί η ίδια  τα πάντα και να μοιάζει με ένα ραντάρ αφού σχεδόν όλα περνούν από τα δικά της χέρια και να αισθάνεται ότι είναι σε ένα ποδήλατο αγνώστου κατεύθυνσης.

 Δύσκολες στιγμές ο κάθε ένας μας έχει, μια δύσκολή στιγμή όταν κάποιος δικός σου είναι στο νοσοκομείο, ατέλειωτα ξενύχτια γιατί έχεις ένα βρέφος που χρειάζεται την μαμά του συνεχώς, όταν κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει με τα παιδιά σου ενώ χρειάζεσαι λίγη βοήθεια , όταν έχεις ανταλλάξει με τον φίλο σου λέξεις που ίσως να τις μετάνιωσες, λίγο ο φόρτος εργασίας που  μεταφέρεις στο σπίτι, όλα αυτά ή και μερικά από αυτά σεκάνουν να είσαι στα ντάουν σου και νιώθεις πως πνίγεσαι όταν η ρουτίνα σε έχει τυλίξει σαν μια κόλλα χαρτί, όταν ένα πρόβλημα σου φαντάζει τεράστιο και δεν σε αφήνει να δεις με καθαρά μάτια τη λύση.

Αλήθεια πόσες φορές βρήκα την διέξοδο μου στα παιδιά μου; Πόσες φορές τους κοιτάω και προσπαθώ να πάρω την δύναμη που μου προσφέρουν χωρίς τα ίδια να το γνωρίζουν, ενώ φωνάζουν τη λέξη μαμά και σκάει ένα χαμόγελο που τα λέει όλα; 

Νύχτες με παράπονο για τα προβλήματα που μπορεί να υπάρξουν κατά διαστήματα στο δικό μου περιβάλλον και με περιτριγυρίζουν οι έγνοιες, το άγχος, οι σκέψεις και κάνω μια βόλτα στα δωμάτια τους να τα κοιτώ, να τα φιλήσω και να  εμφανιστεί αυτό το γλυκό χαμόγελο, ενώ είναι στα χέρια του Μορφέα.

Εκεί είναι που τα μάτια μου πλημμυρίζουν δάκρυα και ευχαριστώ τον Θεό που με ευλόγησε να γίνω μαμά, γιατί από τα παιδιά έχουμε να μάθουμε πολλά και το κυριότερο είναι η προσφορά αγάπης, χωρίς να περιμένουν κάτι παρά μόνο μια αγκαλιά και ένα φιλί πράγματα με νόημα. Αυτό που χρειαζόμαστε δηλαδή και εμείς στις δύσκολες στιγμές.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com