Τα φοιτητικά τα χρόνια. Τα χρόνια για τα οποία προετοιμάζεσαι από τις πρώτες στιγμές της εφηβικής σου ζωής. Τα χρόνια που ανυπομονείς να έρθουν για να «πάρεις μία ανάσα», να ξεφύγεις από τον έλεγχο των γονιών σου, να ανεξαρτητοποιηθείς. Τι να πρωτοπώ για τα χρόνια αυτά. Τα χρόνια που πέρασαν σαν αστραπή.

Στεναχωριέμαι. Για τις στιγμές που δεν θα ξαναζήσω, τους ανθρώπους που ίσως δεν ξανασυναντήσω. Νιώθω ξανά σαν την πρώτη εκείνη μέρα. Την πρώτη μέρα που όλα ξεκίνησαν, όταν πρωτοπάτησα στην Θεσσαλονίκη. Φόβος και αγωνία, τα πιο έντονα μου συναισθήματα. Και σαν να μην πέρασε μια μέρα, να ‘μαι σήμερα να νιώθω το ίδιο. Για ένα ακόμα αντίο και άλλη μία καινούργια αρχή. Το αισθάνομαι. Αισθάνομαι ξανά την ζωή μου να αλλάζει και εγώ αναγκάζομαι να προσαρμοστώ.

Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω δεν θα άλλαζα τίποτα, μόνο θα μου έλεγα – και αυτό καλά θα κάνεις να το ακούσεις και εσύ: «Απλά ζήστο, τίποτα δεν διαρκεί για πάντα».  Γιατί έπρεπε να φτάσω μέχρι εδώ για να το καταλάβω;

Τώρα τα βλέπω όλα πιο γλυκά, όλα όσα τόσα χρόνια με κούραζαν, τα αναπολώ με νοσταλγία. Ξέρω ότι ο επόμενος Σεπτέμβρης δεν θα με βρει στη σχολή μου, ούτε και στην πόλη αυτή.

Τον μεγαλύτερο όμως κόμπο στον λαιμό μου δημιουργεί το «αντίο» στο φοιτητικό μου σπίτι.

Απόψε κάθομαι στον καναπέ μου με λιγοστά έπιπλα γύρω, ίσα ίσα τα απαραίτητα. Παλιός, μεταχειρισμένος και αρκετά καταπονημένος από τα χρόνια. Τον αγαπάω όμως, όπως αγαπάω και κάθε γωνία αυτού του σπιτιού για την οποία μέχρι πριν από λίγους μήνες γκρίνιαζα.

Αύριο και οι τελευταίες κούτες γεμάτες με τα προσωπικά μου αντικείμενα και τις αναμνήσεις των τεσσάρων αυτών χρόνων θα αναχωρήσουν για το πατρικό μου. Και το σπιτάκι μου θα μείνει «γυμνό», γυμνό από ότι θυμίζει εμένα, την συγκάτοικό μου, τους φίλους μου και όσα ζήσαμε εδώ. 

Πονάει γιατί στέγασε τα δειλά πρώτα μου βήματα, τις πρώτες μου απογοητεύσεις και τις πρώτες μου μικρές επιτυχίες. Γιατί εδώ έκλαψα, χάρηκα, εδώ τα έζησα όλα. Γιατί μπήκα εδώ κοριτσάκι και βγαίνω πιο ώριμη. Όχι μόνο γιατί βγαίνω με πτυχίο. Στο σπίτι αυτό έκανα τις πρώτες μου απόπειρες μαγειρικής. Το άφησα ασυμμάζευτο για μέρες μέχρι που αντιλήφθηκα ότι εγώ έπρεπε να το αναλάβω, κανένας δεν θα το έκανε πια για μένα. Και αυτές οι μικρές καθημερινές ευθύνες με ανάγκασαν σιγά σιγά να ωριμάσω. Πιο πολύ όμως πονάει γιατί σηματοδοτεί το κλείσιμο ενός κύκλου, ενός κύκλου που θα μπορούσα να ξαναζήσω απ’ την αρχή χίλιες φορές.

Και γυρνάω το κεφάλι και ξανακοιτάω τους τοίχους. Σαν να περνάνε τα τέσσερα αυτά χρόνια από μπροστά μου… Όχι για μένα δεν αδειάζει. Οι αναμνήσεις όσων έζησα εδώ για πάντα θα μείνουν στην καρδιά μου. Για μένα θα είναι πάντα το χαρούμενο και γεμάτο ζωή σπίτι που λάτρεψα. Πάντα έτσι θα το θυμάμαι, έστω και αν δεν το ξαναδώ.

Αντίο λοιπόν σπιτάκι μου, ελπίζω και ο επόμενος να σε αγαπήσει όσο εμείς. Αντίο φοιτητική ζωή και εις το επανιδείν Θεσσαλονίκη. Ένα τεράστιο ευχαριστώ για όλα!  

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com