Όταν είμαι μόνη μου στο σπίτι, όταν πέφτει το σκοτάδι και δεν είναι κανένας άλλος εκεί παρά μόνο εγώ και οι σκέψεις μου. Εκείνη την ώρα που δεν έχω κάτι άλλο να κάνω και υπάρχει ησυχία. Η δουλειά για σήμερα τελείωσε, ότι εξωτερικές δουλειές είχα να κάνω τις έκανα, βγήκα με τους φίλους μου, καθάρισα το σπίτι, τώρα υπάρχει απόλυτη ησυχία. Δεν παίζει μουσική, δεν μιλάω με κάποιον στο τηλέφωνο. Τότε,  μπορώ να ακούσω τις σκέψεις μου πιο καθαρά, πιο δυνατά. Δεν το αντέχω. Εσύ; Την αντέχεις τη σιωπή;

Όταν περπατούσα στον δρόμο, μια φορά είδα μια παρέα να ενοχλεί μια κοπέλα. Να της σφυρίζει και να κάνει άσεμνα σχόλια. Η κοπέλα δεν απάντησε, δεν αντέδρασε. Ήταν φοβισμένη. Το είδα στα βλέμμα της. Κατέβασε το κεφάλι και περπάτησε πιο γρήγορα. Τα σχόλια συνεχίστηκαν μέχρι που έστριψε και εξαφανίστηκε από το πεδίο οράσεως μου. Εγώ όμως δεν μίλησα, δεν την βοήθησα. Γιατί δεν μίλησα; Γιατί σιώπασα; Αφού δεν την αντέχω την σιωπή. Εσύ; Την αντέχεις την σιωπή;

aoent.info

Όταν ήμουν στο σχολείο, στα τελευταία χρόνια, είχα δει κάποια άτομα να βρίζουν έναν συμμαθητή μου επειδή είναι γκέι. Ο συμμαθητής μου δεν μιλούσε. Τους αγνοούσε. Μάλλον γιατί πίστευε όταν αγνοείς κάποιον, κάποια στιγμή θα σε αφήσει ήσυχο. Το χειρότερο όμως από την δική μου την μεριά, ήταν ότι δεν μίλησα. Δεν τον βοήθησα. Γιατί σιώπασα; Αφού δεν την αντέχω την σιωπή. Εσύ; Την αντέχεις την σιωπή;

Όταν έβγαινα από το σπίτι μια μέρα, ένα παιδί της γειτονιάς γυρνούσε σπίτι με την μητέρα του. Η μητέρα είχε ένα μαυρισμένο μάτι και το κάτω χείλος του παιδιού ήταν ματωμένο. Ο σύζυγός της την χτυπούσε και προφανώς είχε στραφεί και στο παιδί. Ήξερα τι συνέβαινε. Όλοι ξέραμε. Αλλά κανείς δεν έκανε κάτι. Καλέσαμε την αστυνομία αλλά έπρεπε να έχουν στοιχεία στα χέρια τους και να κάνουμε μήνυση για κάνουν κάτι. Δηλαδή το χτυπημένο πρόσωπο της μητέρας και του παιδιού δεν ήταν αρκετό στοιχείο; Όμως μετά από λίγο καιρό τελικά οι αστυνόμοι είχαν τα στοιχεία τους. Τα πτώμα της γυναίκας και το ματωμένο παιδί. Έπρεπε να είχα κάνει κάτι παραπάνω νωρίτερα. Έπρεπε να είχα μιλήσει. Αλλά πάλι σιώπασα. Γιατί; Αφού δεν την αντέχω την σιωπή. Εσύ; Την αντέχεις; Την σιωπή;

encrypted-tbn0.gstatic.com

Όταν ήμουν στο λεωφορείο και πήγαινα στην σχολή, μπήκε μέσα ένας άντρας που φορούσε make up και γόβες. Όλοι τον κοιτούσαν περίεργα, σαν να είχαν δει εξωγήινο και όχι άνθρωπο. Μετά από λίγες στάσεις άρχισαν να τον βρίζουν και να τον περιγελούν. Όλοι οι «άντρες» του λεωφορείου τον έβριζαν. Εκείνος όμως τους αγνοούσε και κράτησε το κεφάλι του ψιλά. Έτυχε να κατεβαίνουμε στην ίδια στάση για να πάρουμε το μετρό. Εγώ έκατσα σε ένα παγκάκι για να δω αν είχα κάτι βιβλία και στο διπλανό παγκάκι έκατσε αυτός. Έβαλε το κεφάλι στα χέρια του και έπαιρνε βαθιές ανάσες. Έμοιαζε με κρίση πανικού, αλλά μετά από λίγο ηρέμησε ξανασήκωσε το κεφάλι του ψηλά και συνέχισε την ζωή του. Εγώ όμως για άλλη μια φορά, δεν μίλησα.

Αυτές λοιπόν είναι μερικές από τις σκέψεις που με βασανίζουν. Με βασανίζουν πάντα αλλά όταν υπάρχει ησυχία γίνονται πιο δυνατές. Γι’ αυτό δεν αντέχω την σιωπή. Ούτε την σιωπή όταν δεν υπάρχει ήχος αλλά ούτε και την δικιά μου σιωπή. Γιατί αν την έσπαγα, θα βοηθούσα. ΣΠΑΣΕ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ ΣΟΥ. ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΒΟΗΘΉΣΕΙΣ. ΟΥΤΕ ΕΣΥ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ.         

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: ipwatchdog.com