Αν έπεφτε το ρεύμα λοιπόν…

 “Εεε θα έκανα όσα δεν μπορώ να κάνω στο φως”.

Θα έβγαζα τον πιο παιχνιδιάρικο εαυτό μου. Τον πιο αυθόρμητο, τον χωρίς ντροπή-περήφανο για μένα εαυτό μου. Γιατί τότε ποιος θα με έβλεπε; Ποιος θα με έκρινε; Ποιος θα με κοίταζε με το μισό του; Σε ποιόν θα ανησυχούσα μήπως χαλάσω την καλοσχηματισμένη άποψη που έχει για “μένα”; Κανένας και κανενός!

Κανένας, γιατί απλά στο σκοτάδι όλοι θα έχουν αυτό το άλλο να κάνουν. Το απωθημένο. Και αυτό το άλλο δεν θα το έβλεπε ποτέ κανείς πέρα από τους ίδιους.

Τι θα κάναμε λοιπόν αν βαδίζαμε στα τυφλά; Αν ζούσαμε σε μια μόνιμη διακοπή ρεύματος; Αν η κεραία δεν έπιανε πλέον σήμα; Αν η ΑΗΚ έκανε μονίμως έργα! (Βέβαια αυτό  μπορεί να συμβαίνει και στην πραγματικότητα). Ας πάρουμε όλοι από έναν φακό και ας προσπαθήσουμε να ρίξουμε φως στο τούνελ του σημερινού θέματος.

brief.com.cy

Αν παντού υπήρχε ένα παντοτινό σκοτάδι, ένα μαγικό μαύρο πέπλο που να σκέπαζε την πιο τρελή μας φαντασία, όλα θα έπαιρναν μια άλλη μορφή, θετική ή αρνητική, ποιός ξέρει; Πιο ρεαλιστική ίσως, όσο παράδοξο και αν ακούγεται αυτό. Καταρχάς, θα αξιολογούσαμε τον απέναντί μας μόνο από την φωνή, την αύρα που μας βγάζει και συνεπώς τις καθαρές προθέσεις του για μας. Πόσο δίκαιο θα ήταν αυτό; Απλά άνθρωποι που συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο χωρίς περιτυλίγματα και φρου-φρου. Χωρίς ταμπέλες, ρούχα, μακιγιάζ, κιλά και ζυγαριές, χωρίς εμφάνιση, χωρίς κόστος. Ακούς;

Δίχως κόστος! Κάτι που συνεπώς σημαίνει ακοστολόγητη ζωή. Όσα θα παίρναμε θα ήταν “μαύρα”-δηλαδή εκτός τιμολογίου, άγραφα, ξέρεις. Σε κανέναν δεν θα χρωστούσαμε σεβασμό και αγάπη, μα παράλληλα κανένας δεν θα μας χρωστούσε.

Μαύρο στην μαυρίλα, το μόνο που θα φαινόταν είναι απλώς μια σκιά, και αυτή μαύρη. Η σκιά του εαυτού σου. Και αν αυτή η σκιά ψήλωνε, εσύ άλλο τόσο θα πονούσες!

 Και τότε;

Ε, τότε μάλλον κάτι θα έκανες καλά, γιατί “η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει“.

Και ανάμεσα σε μια “φωτεινή” κοινωνία με ανθρώπους “γίγαντες”, εσύ στο σκοτάδι θα ήσουν ο ψηλότερος. Γιατί;

Γιατί δεν θα έβλεπες τον διπλανό. Γιατί θα ήσουν αληθινός! Χωρίς απωθημένα! Θα ήσουν ελεύθερος!

Δεν θα προβληματιζόσουν γεμάτος ματαιοδοξία στα 40 σου καθισμένος οκλαδόν σε ένα χαλάκι γιόγκα, επειδή δεν έκανες αυτά που θέλησες.

Γιατί στο σκοτάδι δεν υπάρχει η γειτόνισσα από δίπλα, που κρυφοκοιτώντας από το παράθυρο, κρίνει ακόμη και τα ρούχα που απλώνεις στο φως του ήλιου για να στεγνώσουν και ούτε αυτή η μακρινή θεία που σε βλέπει στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, μια φορά τον χρόνο λέγοντάς σου πως “έβαλες 2-3 κιλάκια”.

Γιατί στο σκοτάδι δεν υπάρχουν περιττές επιλογές, μα μόνο αποφάσεις. Άλλωστε πως να υπάρξουν επιλογές, αν εμείς απλά το μόνο που ακολουθούμε είναι η καρδιά μας; Καταλαβαίνεις, πως περίεργες σκέψεις και υπερανάλυση του θέματος δεν θα υπήρχαν. Θα ήμασταν χαρούμενοι με την δική μας επιλογή, με την δική μας ζωή, με τα δικά μας  ‘πιστεύω’.

Έτσι, το μονοπάτι που θα ακολουθούσες ενώ δεν θα το έβλεπες ,θα ήταν το πιο ξεκάθαρο μονοπάτι της ζωής σου. Και δεν λέω πως θα ήταν μονόδρομος, ίσα-ίσα…Οι δρόμοι πολλοί. Απλά ίσως έτσι να φαντάζει η ιδέα της ελευθερίας και συνεπώς έτσι να το ένιωθες. Και αυτό είναι και το ζητούμενο. Να το νιώσεις! Να αισθανθείς αυτήν την αλλιώτικη αίσθηση ελευθερίας. Μια ελευθερία, που όσο βαθιά δόση ανάσας και να πάρεις από αυτήν, να μην μπουχτήσεις ποτέ από οξυγόνο.

 Όπως όταν ήμασταν μικροί και ανοίγαμε το παράθυρο του αυτοκινήτου, βγάζοντας το κεφάλι έξω και προσπαθώντας να πάρουμε την πιο βαθιά ανάσα που μπορούσαμε. Και όσο αντέχαμε.

Μια ελευθερία που να σε οδηγεί στο μέρος όπου ανήκει η καρδιά σου, και ας είναι και σκοτεινά, χωρίς ρεύμα.

Μια ελευθερία που δεν ενοχλεί κανένα ηγέτη, κανένα γείτονα, κανέναν περαστικό, κανένα εγωισμό. Την ελευθερία της ψυχής, που προκύπτει από την απελευθέρωση της σκέψης.

diastixo.gr

Και όλα αυτά, σε ένα σκοτάδι;

Σε μια διακοπή ρεύματος;

Σε ένα όνειρο που δεν χρειάζεται να κλείσεις τα μάτια για να “δεις”;

Ίσως….

Ίσως να ισχύει αυτό που λένε τελικά, Ότι στο σκοτάδι τα πράγματα είναι πιο ανώδυνα και ο άνθρωπος να προτιμά το ανώδυνο. Εξάλλου τα φώτα σε μια παράσταση πέφτουν στους πρωταγωνιστές, και η συνείδηση στο φως από ότι φαίνεται, δεν υπάρχει.

Ίσως το σκοτάδι τελικά, να είναι η έξοδος από αυτό το κάποιο, προσωπικό για τον καθένα «σκοτάδι».

tinybuddha.com

Πηγή έμπνευσης: Το τραγούδι “Ρεύμα”, Σκιαδαρέσες

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: unsplash.com