Από πάρα πολύ μικρή ηλικία λέγαμε συνεχώς πως θέλουμε να μεγαλώσουμε. Να μεγαλώσουμε για να κάνουμε περισσότερα πράγματα, να είμαστε πιο ανεξάρτητοι, να ζήσουμε πιο έντονα τη ζωή μας. Στα δέκα ήθελες να γίνεις δεκαπέντε, στα δεκαπέντε δεκαοκτώ και στα δεκαοκτώ, ίσως να ήθελες να ξανα γίνεις δέκα.

Αυτό που δεν μας τόνισαν αρκετά όμως, είναι πως καθώς μεγαλώνεις εσύ μεγαλώνουν και οι ανάγκες σου, τα θέλω σου, οι σκέψεις σου και αρκετές φορές αντίστοιχα αυξάνεται και ο πόνος στη ζωή σου. Ο πόνος μετά από μια αποτυχία, ο πόνος μετά από μια απώλεια, η απογοήτευση και το βάρος της ευθύνης που αποκτάς για όλο και περισσότερα πράγματα.

Πόσο πολύ όμως μπορεί να πονέσει μια απώλεια; Όταν μεγαλώνεις κανείς δε σε προετοιμάζει για τη μέρα που θα συνειδητοποιήσεις πόσο εύκολα μπορεί να χάσεις κάποιον από τη ζωή σου για πάντα. Πόσο εύκολα μπορεί να χωρίσεις δρόμους με κάποιον και να μην ξανα βρεθείτε ποτέ. Αυτό όμως που επίσης συμβαίνει όταν μεγαλώνεις είναι ότι το ξεπερνάς.

cdn.pixabay.com

Αγοράζεις λουλούδια και τα βάζεις στο τραπέζι. Γεμίζεις τα ράφια του σπιτιού με πράγματα που θα έπρεπε να είχατε αγοράσει μαζί, αλλά τελικά δε τα καταφέρατε. Μαγειρεύεις, σιδερώνεις, πλένεις τα πιάτα. Στρώνεις το κρεβάτι που θα έπρεπε να κοιμάστε μαζί.

Κάνεις βόλτες στην Αθήνα κρατώντας ένα άλλο χέρι, ένα χέρι που σε κρατάει αλλά όχι τόσο σφιχτά.

Πίνεις κάποια βράδια ώστε να νιώσεις μια κάποια ευφορία να σε διατρέχει. Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες πραγματικά ευτυχισμένος;

Περιμένεις στις στάσεις των λεωφορείων και παρατηρείς εκείνους τους περαστικούς που τόσο πολύ μοιάζουν σε αυτό τον παλιό σου έρωτα.

Αναπολείς τις μέρες που ήσασταν μαζί και σε πιάνει μια γλυκόπικρη μελαγχολία. Πόσα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν, ταξίδια που δεν έγιναν..

Θυμάσαι το συναίσθημα μετά, όταν έφυγε από τη ζωή σου. Ένα τεράστιο κενό, μια απέραντη θλίψη, σαν να βυθίζεσαι στο έρεβος. Να νιώθεις ότι δε θα το ξεπεράσεις ποτέ, κι όμως, κατάφερες να ζεις και χωρίς αυτό.

Και τη μέρα που θα συναντηθείτε ξανά, σε ένα βιβλιοπωλείο ή σε κάποιο στενό μέσα στη βιασύνη της καθημερινότητας, δε θα έχετε πολλά να πείτε. Θα κοιταχτείτε στα μάτια ψάχνοντας απελπισμένα εκείνη τη φλόγα που υπήρχε κάποτε, εκείνη τη ζεστασιά. Θα πείτε δύο πρόχειρες κουβέντες, θα αγκαλιαστείτε βιαστικά και θα φύγετε.

Ο καθένας θα πάει στον άνθρωπό του.

Τελικά το ξεπερνάς. Ή μαθαίνεις να ζεις χωρίς αυτό.

cdn.pixabay.com

Ποτέ δεν ξεχνάς πλήρως κάποιον άνθρωπο, απλά τον απελευθερώνεις από τη σκέψη σου. Σταματάς να επιτρέπεις στο παρελθόν να καθορίζει τις πράξεις σου. Αφήνεις αυτόν τον παλιό σου έρωτα να αλλάξει τις συνήθειες του, να αλλάξει κούρεμα, να ερωτευτεί ξανά, να κάνει τα ίδια πράγματα που κάνατε και μαζί με άλλους ανθρώπους τώρα. Και όταν θα δεις ξανά αυτό το άτομο θα συνειδητοποιήσεις πως δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριέσαι πλέον. Ο άνθρωπος που ήξερες υπήρξε κάποια στιγμή, υπάρχει κάπου στο παρελθόν, αλλά τώρα σας χωρίζει ένα τεράστιο κενό χρόνου για να καταφέρεις να τον φτάσεις ξανά. Ίσως να μην βρεθείς ποτέ στο σημείο να κοιτάξεις αυτό το άτομο χωρίς αγάπη. Αυτό όμως δε σημαίνει πως θα σε έκανε ακόμα ευτυχισμένο.

Σε κάθε περίπτωση, καταφέρνεις να ζήσεις χωρίς τον άνθρωπο που κάποτε πίστευες πως αν τον χάσεις θα πεθάνεις.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: cdn.pixabay.com