Για όσους διαβάζουν Λογοτεχνία, οι παρακάτω τίτλοι είναι γνωστοί. Μπορεί να έχουν διαβάσει μια ή πολλές φορές τα αριστουργήματα, να τα έχουν στη βιβλιοθήκη τους και να τα έχουν αγαπήσει όσο κι εγώ.
Όσοι δε διαβάζουν λογοτεχνία, ας δώσουν προσοχή: Παρακάτω μιλάμε για τα κλασικά παγκόσμια αριστουργήματα, που μας έμαθαν τι είναι η αγάπη.

Τζέιν Έιρ (Σαρλότ Μπροντέ, 1847)

vivlionorizontes.com

Εμβληματικό, αξεπέραστο, ρομαντικό και λυρικό –όπως η ίδια η Μπροντέ. Όσο γυρίζουμε μία-μία τις σελίδες, βλέπουμε τη Τζέιν να πολεμά τη ζωή της με το κεφάλι ψηλά και αφότου πρώτα βιώνουμε τα σκληρά της παιδικά χρόνια, καταλήγουμε να γινόμαστε μάρτυρες της γέννησης του απόλυτου έρωτα. Σε ένα παγωμένο δάσος, σε ένα περιβάλλον σκοτεινό και κρύο, με μια στιχομυθία μερικών φράσεων μονάχα, η Μπροντέ δε μας αφήνει περιθώριο αμφιβολίας ότι ο έρωτας που πρόκειται να εκτυλιχθεί, θα μας συνεπάρει. Το ειδύλλιο εκτυλίσσεται τόσο διστακτικά, αλλά συγχρόνως σε κάθε νέα παράγραφο είμαστε βέβαιοι πως πρόκειται για μια επική ιστορία αγάπης. Από την αρχή, αντιλαμβανόμαστε από την Τζέιν πόσο μεγάλη μπορεί να είναι η εσωτερική μας δύναμη, ενώ στο τέλος, μας απόδεικνύει τι είναι η άνευ όρων αγάπη.

Τι μάθαμε: Η αγάπη πάντα πηγαίνει χέρι-χέρι με τις προσωπικές μας αξίες, το ήθος και τον αυτοσεβασμό μας.

Περηφάνια και Προκατάληψη (Τζέιν Όστεν, 1813)

alfeiosbooks.com

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Όσοι το έχουν διαβάσει, ξέρουν πως λίγο περισσότερο από δύο αιώνες έχουν περάσει από την πρώτη έκδοση του αριστουργήματος της Όστεν, κι ακόμη, εν έτει 2021, ίσως να μην έχει γραφτεί χαρακτήρας πιο ερωτεύσιμος από τον Ντάρσυ. Όσο τον αντιπαθούμε στην αρχή, άλλο τόσο χαράζεται στην καρδιά μας στο τέλος.
Ο εύστοχος τίτλος μας δείχνει τα δύο έντονα συναισθήματα που πρόκειται να συγκρουσθούν και να σταθούν εμπόδιο σε δύο μεγάλους έρωτες. Μιλώντας για τους πρωταγωνιστές μας, έχουμε να κάνουμε με δύο εξαιρετικά καλογραμμένους χαρακτήρες, ακέραιους, δυνατούς, αξιοπρεπείς, με στιβαρές αξίες και ιδανικά, δυνατό χαρακτήρα και έντονες απόψεις. Η Τζέιν Όστεν μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν οι διαφορές μεταξύ των κοινωνικών τάξεων μπορούν να σαμποτάρουν έναν σπουδαίο έρωτα.
Τι μάθαμε: Ούτε η περηφάνια του Ντάρσι, ούτε η προκατάληψη της Ελίζαμπεθ, και σίγουρα όχι οι κοινωνία, μπορούν να διαλύσουν μια πραγματική αγάπη.

Τα χρόνια της αθωότητας (Ίντιθ Γουόρτον, 1920) (προσοχη: spoiler alert)

metaixmio.gr

Ακόμη ένα μυθιστόρημα που ανοιχτά «επιτείθεται» στην υψηλή κοινωνία του 1870 της Νέας Υόρκης και αναγκάζει τις σχέσεις να καταπολεμήσουν τα πρότυπα και την κοινή γνώμη.
Σε αντίθεση με τα προηγούμενα δύο, το εμβληματικό έργο της Γουόρτον μας περιπλέκει σε ένα ερωτικό τρίγωνο. Μάλιστα αν το δούμε βαθύτερα, κάνουμε ασυναίσθητα μια σύγκριση ανάμεσα στον έρωτα του Άρτσερ και της Μέι, και του Άρτσερ και της Ολένσκα, η οποία μας δίνει πολλή τροφή για σκέψη. Ας αναρωτηθούμε μάλιστα, για ποιό λόγο μας είναι σχεδόν αδύνατο να κατακρίνουμε την φαινομενικά απόλυτα ανήθικη, εξωσυζυγική σχέση του  Άρτσερ και της Ολένσκα;
Η έρωτας ανάμεσα στον Άρτσερ και την κόμισσας Ολένσκα είναι τόσο δυνατός, που όταν οι δρόμοι τους οριστικά χωρίζουν, νιώθουμε το δραματικό στοιχείο βαρύ, και νιώθουμε τον πόνο ενός απαγορευμένου έρωτα, σα να το ζούμε οι ίδιοι οι αναγνώστες.
Το τέλος του έργου είναι χαρακτηριστικό: Ο Νιούλαντ Άρτσερ, 26 χρόνια αργότερα και χήρος πια, οδηγείται από τη μοίρα κάτω από το διαμέρισμα της παλιάς και παντοτινής του αγάπης, κόμισσας Ολένσκα, μαζί με τον γιό του. Ο γιός του ετοιμάζεται να ανέβει στο διαμέρισμα, όμως ο Άρτσερ αρνείται την παρότρυνσή του και επιλέγει να παραμείνει κάτω. Γιατί;
«Είναι πιο αληθινό για εμένα έτσι, παρά αν πήγαινα πάνω, άκουσε τον εαυτό του να λέει. Κι ο φόβος μήπως ο τελευταίος ίσκιος της πραγματικότητας χάσει την όψη του τον κράτησε ριζωμένο στη θέση του καθώς τα λεπτά περνούσαν».

Τι μάθαμε: Η καρδιά δεν επιλέγει σε ποιον θα ανοιχτεί. Ωστόσο, κάθε έρωτας, ακόμη κι αν μας φάνηκε ανεκπλήρωτος, γράφεται ως μια μοναδική ανάμνηση μέσα μας.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com