Αυτό το ταξίδι δεν ξεκίνησε και με τους καλύτερους οιωνούς. Ουσιαστικά ήταν ένα ταξίδι που αποφασίσαμε last minute, άρα έπρεπε να υποστούμε και τις συνέπειες αυτής μας της απόφασης. Το είχα πει και στα παιδιά καθώς ήμασταν στο ταξίδι, πως όχι απλά πιστεύαμε πως αυτό το ταξίδι δε θα γινόταν ποτέ, αλλά είχαμε ήδη βγάλει πλάνο με τον συνεργάτη μου για το τι θα κάναμε στην περίπτωση που δε δήλωνε κανείς συμμετοχή. Θα ήμασταν δύο μίζεροι στην τοποθεσία Όσλο και θα ποστάραμε φώτος με hashtag #havingfun για να δικαιολογήσουμε την αποτυχία μας. Θεωρήσαμε πως αργήσαμε να το ανακοινώσουμε, πως δε θα ερχόταν κανείς λόγω υψηλής τιμής -αν και ηταν πολύ καλή για Νορβηγία και για όσα περιλάμβανε- και κυρίως σκεφτόμενοι «ποιος θα ερχόταν μαζί μας κατακαλόκαιρα σε μία κρύα χώρα, χωρίς θάλασσες και τα σχετικά»; Και όμως Γιαννάκη μου, να για να μαθαίνεις πως η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές και εκπλήξεις. Όχι απλά πέτυχε το ταξίδι, αλλά οι θέσεις γέμισαν σε χρόνο ντε-τε!
Αρχίσαμε λοιπόν τις προετοιμασίες που λέτε, για να επισκεφθούμε μία από τις ομορφότερες και πιο πράσινες χώρες της Ευρώπης. Όλα καλά με αυτό, αλλά όταν καθίσαμε να δούμε συγκεντρωτικά τη λίστα, ένας ιδρώτας με περιέλουσε για το πως θα έδεναν τα άτομα αυτά, από διαφορετικές επαρχίες, ηλικίες, ενδιαφέροντα, άγνωστα μεταξύ τους. Δεν ξέρω όμως τι συμβαίνει κάθε φορά στα beezdomtrips, μάλλον κάτι μαγικό. Η παρέα έδεσε για τα καλά και με το παραπάνω και το δέσιμο ήταν τόσο ανιδιοτελές και τόσο αληθινό… Ο καθένας ως ξεχωριστή οντότητα έβαλε τη δική του πινελιά στο ταξίδι και μου θύμισε πως η διαφορετικότητα είναι δύναμη και όχι αδυναμία, γιατί ακριβώς αποτέλεσε κατά τη γνώμη μου το βασικό στοιχείο επιτυχίας του!
Η Κωνσταντίνα που βαριόταν να περπατήσει. Η Μαρία που κάθε πέντε λεπτά ρωτούσε που θα πάμε μετά. Η Αλεξάνδρα με τα άγχη της για τα ύψη. Η Χλόη που ήθελε να βάλει τακούνια στο βουνό. Η Αθηνά με τις ισταγκραμικές απορίες της. Η Κοραλία που μας υπενθύμιζε συνεχώς γιατί οι Υδροχόοι είναι το καλύτερο ζώδιο. Η Μαρίλια και η Γιούλικα που αν και έχασαν τα ρούχα τους την πρώτη μέρα, ήταν πιο ψύχραιμες πεθαίνεις! Η Άντρεα να λέει με εξαίσια προφορά τη λέξη «κλάπ» και να γελάμε. Ο Κωνσταντίνος που αντί για ελάφια, έψαχνε να φάει Mc Donalds. Οι γκριμάτσες αηδίας της αδελφής του Μαρίας, όταν άκουγε Σάκη στο λεωφορείο και η χαρά της όταν της έβαζα Linkin Park. Ο Άγγελος με την αγωνία του να πετάξει το drone, αν ήταν δυνατό και μέσα στα τόιλετ. Η Μελίνα που είχε έρθει Νορβηγία αποκλειστικά για την τελευταία μέρα για να πάει στο mall. Η ευγένεια και η υπομονή του Άντη και της Μαρίας, που για μένα αποτελούν γονείς-πρότυπα. Το ζευγάρι που επέλεξε να κάνει honeymoon μαζί μας: Αντρέα και Κέλλυ σας αγαπήσαμε για τις ατάκες και την καλοσύνη σας. Το σπασικλάκι μας, η Πέρσια που ήταν η μόνη που κρατούσε σημειώσεις από τις ξεναγήσεις, αλλά την ίδια στιγμή έβρισκε και χρόνο να χαλάει όλες τις φωτογραφίες των υπολοίπων. Πέραν της πλάκας, συνειδητοποιώ πως τελικά είναι μάλλον καλύτερα να ταξιδεύεις με αγνώστους, γιατί εκεί η ιδιορρυμία του καθενός μπαίνει στην άκρη και μπροστά τοποθετείται η καλή διάθεση, οι υποχωρήσεις και όλοι περνάνε τέλεια!
Εάν έρθουμε τώρα στο διά ταύτα του ταξιδιού, λίγη έχει σημασία πιστεύω. Απλά θέλω να σταθώ στην ανάμνησή που έχω από το highlight του ταξιδιού, την ανάβαση στο Pulpit Rock. Το περίμενα πως και πως αλλά ήταν κάτι που δεν μπορούσε κανείς μας να προβλέψει, ο καιρός. Είχα απογοητευτεί τόσο που έβρεχε και είχε ομίχλη και το σκηνικό ήταν κανονικά Instagram vs Reality. Αυτό που περιμέναμε να δούμε, κι αυτό που τελικά είδαμε… ή μάλλον δεν είδαμε. Παρόλ’ αυτά έπρεπε να παραμείνω ψύχραιμος για να ενθαρρύνω και την ομάδα. Βλέποντας όμως σήμερα τις φωτο κατέληξα ότι καλύτερα που ήταν έτσι. Η ανάμνηση έγινε ισχυρότερη. Μπορεί να γέμισαν τα κινητά μας με θολές φωτογραφίες, αλλά οι μνήμες δεν είναι καθόλου θολές. Δε θα ξεχάσω για παράδειγμα το πείσμα που μας οδήγησε μέχρι την κορυφή του βουνού και πίσω, τη λαχτάρα της Αντρεάνας που έτρεχε πριν και από τον οδηγό μας για να δει πρώτη, τη Δημητριάνα που ήρθε hiking ντυμένη σαν να πήγαινε για χαλαρό καφέ στις Φοινικούδες, τη Φλωρεντία που γλιστρούσε σε κάθε βράχο αλλά την ίδια στιγμή πάλευε να νικήσει τη φοβία της με τα ύψη, τον Γιώργο που έμεινε πίσω για να μη χαθεί κανείς στην ομίχλη, τον Πασχάλη που αγχωνόταν για την ομίχλη και έβλεπε συνεχώς το weather, τον Τόμυ που ήταν περήφανος που τελικά ήρθε σ’ αυτό το hiking μαζί μας παρά τις αναστολές που είχε αρχικά, την ήρεμη δύναμη του Χάρη, που ενώ εμείς αγκομαχούσαμε εκείνος ήταν αγέρωχος like a boss, τον Κωνσταντίνο που αν και boss ήθελε να λιποθυμήσει και συγκρατιόταν αλλά με έβριζε μέσα του, τον Γερόλεμο που μέχρι κι εκεί πεινούσε… Οι εικόνες, η δύναμη της ψυχής, το δέσιμο της ομάδας, τα γέλια, η αγωνία αν θα δούμε τη θέα ή όχι…. οπωσδήποτε δε θα άλλαζα τίποτα.
Εάν πρέπει να θυμηθώ και κάτι άλλο βασικό είναι το πόσο φθηνή…. ε…. μπορεί και όχι… χώρα ήταν η Νορβηγία! Ναι καλέ, απλώς χρειαστήκαμε όλοι ένα μικρό δάνειο πριν φύγουμε. Ήμασταν μεν λιτοί, από την άλλη όμως με το που αναπνέαμε στη Νορβηγία πληρώναμε. 100 ευρώ η κάθε αναπνοή κάπως. Για παράδειγμα, ένα απλό μπέργκερ να θες, το 40 ευρω δεν το γλιτώνεις αν θες και πατάτες και αναψυκτικό μαζί. ? Γι’ αυτό και εμείς από ένα σημείο και μετά τρώγαμε τον αγλέορα στο πρωινό και παίρναμε και μαζί μας και κάπως έτσι σώσαμε τον νεφρό μας!
Έχω και τόσα άλλα βέβαια να θυμηθώ, που αν ξεκινήσω λογικά θα μου πάρει 20.000 λέξεις. Το υπερπολυτελέστατο ξενοδοχείο της τελευταίας νύχτας, τα ελάφια και τις φάλαινες που καταβροχθίσαμε, τον γλυκύτατο συνοδό μας -κύριε Γιώργο όπου κι αν είσαι την αγάπη μας-, τα troll από τα Lidl και τις κατσίκες που τρέχαμε ξοπίσω στο βουνό του Μπέργκεν, το κρυοπάγημα με στυλ στο Ice Bar. Κανείς μας δε θα ξεχάσει επίσης τις όμορφες διαδρομές και τις εντυπωσιακές εικόνες που είδαμε διασχίζοντας τη χώρα, την ανατρεπτική αρχιτεκτονική της Όπερας στο Όσλο, την τρέλα μας να δούμε το sunrise μένοντας άυπνοι μα και φυσικά το φεστιβάλ γαρίδας στην πρώτη μας βαρκάδα! Γαρίδα κανείς;
Τελειώνοντας το άρθρο αυτό, συνειδητοποιώ ότι δεν έχω γράψει τίποτα για τη Νορβηγία. Ούτε και θέλω. Νορβηγία για μένα είναι οι άνθρωποι που την αποτέλεσαν. Έγραψα λοιπόν άρθρο για εσάς, γιατί έτσι μου έμεινε αξέχαστη. Θα θυμάμαι για πάντα τα γέλια, τις αγωνίες αλλά και τις τρισεκατομμύρια ερωτήσεις σας που με έφεραν σήμερα εδώ που είμαι.
Σας γράφω λοιπόν πίνοντας λεξοτανίλ, από την 3η πτέρυγα δεξιά, του ψυχιατρείου, για να μη με ξεχνάτε και για σας ευχαριστήσω για τις στιγμές που ζήσαμε.
Σας ευχαριστώ και εις το επανιδείν φίλοι μου #beezdomtravellers!
What do you think?
Show comments / Leave a comment