Οι αρθρογράφοι του Beezdom, δοκιμάζονται ξανά! Αυτή τη φορά προκλήθηκαν από ένα άλλο αρθρογράφο να γράψουν μία φανταστική, λογοτεχνική ιστορία από τον τίτλο ενός τραγουδιού. Ο Ζαφείρης Χατζησωτηρίου προκάλεσε τη Μαρία Αδάμου να γράψει μία ιστορία από το τραγούδι «Τι δεν καταλαβαίνεις» του Stan.

Για να δούμε Μαρία, can you bee a story writer?

Ήταν ένα ζεστό φθινοπωρινό απόγευμα… Αλλά όχι απ’ εκείνα τα συνηθισμένα. Ένιωθα πως κάτι με πνίγει, κάτι μου καίει τα σωθικά. Δεν υπήρχε συγκεκριμένος λόγος. Τσακωνόμουνα με τον εαυτό, που ασχολιόταν και πάλι με κείνα τα αιώνια και βασανιστικά αναπάντητα ερωτήματα…Ξέρεις άνθρωποι σαν εμάς, δεν ησυχάζουν ποτέ. Είναι εκείνο το σαράκι που ξυπνά κατά καιρούς και σου ροκανίζει το μυαλό, αφού δεν καταφέρνεις ποτέ να το σκοτώσεις. Έτσι πήρα τους δρόμους και ήθελα απλά να εξαφανιστώ.

Περπατούσα για ώρες με το κεφάλι σκυμμένο και το βλέμμα καθηλωμένο στον γκρίζο χαλικόδρομο. Ήταν απ’ εκείνες τις στιγμές που δεν μπορείς να πιαστείς από κάπου και περιμένεις ένα σημάδι από κάποια ανώτερη, θεϊκή δύναμη. Συνέχισα να περπατώ με το κεφάλι κάτω μέχρι που το γκρίζο βλέμμα μου χρωματίστηκε. Πάνω στα χαλίκια είδα μια μικρή κόκκινη πασχαλίτσα που ήταν σαν πάλευε να μου τραβήξει την προσοχή. Έσκυψα προς το μέρος της και την άφησα να γαργαλίσει τα δάκτυλα μου. Ξαφνικά, με ένα μαγικό τρόπο άρχισαν οι σκέψεις μου να καθαρίζουν και να μπαίνουν σε σειρά. Μη με ρωτήσεις το πως και το γιατί, δεν υπάρχει ούτε σε αυτό απάντηση. Συνέχισα να περπατώ. Τώρα όμως με το κεφάλι στραμμένο προς τα πάνω.

Πλησίαζα την γέφυρα, πάνω από το ποτάμι του χωριού όταν είδα μια μικρή κοπελίτσα να πετάει με όλη της την δύναμη το τηλέφωνο της στο ποτάμι. Σταμάτησα απότομα, καθώς ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα να δω εκείνη τη στιγμή. Το κορίτσι δεν αισθάνθηκε την παρουσία μου, αφού δεν πλησίασα περισσότερο. Τα πόδια μου έμειναν κολλημένα και απλά κοιτούσα καρτερικά. Πηγαινοερχόταν στο πλάτος της γέφυρας. Σταμάτησε ξαφνικά στην μια πλευρά της γέφυρας και ακούμπησε τα χέρια της στα λυγισμένα γόνατα της. Εγώ εκεί, στήλη άλατος, σαν αόρατος θεατής.

Πέρασαν μερικά λεπτά, όταν την είδα να ανασηκώνεται και να παίρνει φόρα. Θεέ μου, δεν είναι δυνατόν, ψέλλισα και έτρεξα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου προς το μέρος της. Την άρπαξα από την μέση με τα χέρια, όταν το ένα της πόδι ήταν ήδη στο κενό. Πέσαμε και οι δύο με δύναμη κάτω. Άρχισε να κουνάει τα χέρια και τα πόδια της σαν αγρίμι που προσπαθούσε να ξεφύγει από μια καλά στημένη παγίδα. Φώναζε με μανία και πόνο συνάμα: «Άσε με, ποια είσαι εσύ που θα με εμποδίσεις; Τι δεν καταλαβαίνεις; Δεν αξίζει να ζω!» Τότε ήταν που πλάνταξε στο κλάμα και κούρνιασε στην αγκαλιά μίας άγνωστης, που προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να την κρατήσει στη ζωή.

Η ώρα κυλούσε και όταν ηρέμησε κάπως, την βοήθησα να καθίσει. Δεν τολμούσε να σηκώσει τα μάτια της να με κοιτάξει. Άγγιξα απαλά το μάγουλο της και της σήκωσα το κεφάλι. Το βλέμμα της με διαπέρασε και ένιωσα την καρδιά μου να σπάει σε χίλια κομμάτια. Ήταν ένα αθώο πονεμένο πλάσμα. Της έγνεψα καταφατικά και ξεκίνησε διστακτικά να μου μιλά.

«Έχω πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου αλλά δεν έχω κανένα. Η οικογένεια μου με βλέπει αλλά με αγνοεί. Είμαι ένα επιπρόσθετο βάρος σε όλους. Ένα παιδί στο σχολείο, με το οποίο υποτίθεται ότι είχα σχέση, με ανάγκασε να κάνω πράγματα που δεν ήθελα. Δε μπορούσα να αντιδράσω. Με βιντεοσκόπησε και το έστειλε σε άλλους. Το έμαθαν οι γονείς μου… Μου είπαν πως είμαι σίχαμα και ο Θεός θα με τιμωρήσει. Δε νιώθω τίποτα άλλο εκτός από αηδία για τον εαυτό μου».

Το μυαλό μου θόλωσε. Αδυνατούσε να καταλάβει τις πληροφορίες που είχε μόλις δεχτεί. Και τότε θυμήθηκα την πασχαλίτσα, σύμβολο της τύχης και της αγάπης. Κατάλαβα γιατί δεν χρειάζεται να βρω απάντηση στα αιώνια αναπάντητα ερωτήματα όπως το “γιατί να υποφέρει τούτο το πλάσμα”. Φτάνει μόνο να κάνεις έστω και κάτι γι’ αυτό.

Άπλωσα το χέρι μου και το πήρε. Δεν είπαμε πολλά. Της είπα μονάχα πως θα την βοηθήσω. Και φύγαμε. Μόνο που αυτή τη φορά δεν ακολούθησα τον γκρίζο χαλικόδρομο.

[zombify_post]

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: minusthemystery.files.wordpress.com