Από που να αρχίσω και που να καταλήξω. Νομίζω δεν υπάρχουν εύκολα λόγια για να περιγράψω αυτό το ταξίδι και το τι είδαν τα μάτια μου αλλά θα το προσπαθήσω. Πάντως να ξέρετε πως ότι και να πω, είναι ένα τίποτα μπροστά στην πραγματικότητα αυτής της χώρας. Γιατί άλλο να το ζεις και άλλο να το διηγείσαι.

Τέλος πάντων, για να το πάρουμε από την αρχή. Πότε, που και γιατί. Ιούλιος 2019 για δύο εβδομάδες, Νότιος Αφρική σε ένα χωριό ονομαζόμενο St. Lucia και ο σκοπός φιλανθρωπικός μαζί με το πρόγραμμα VESA το οποίο οργανώνει ταξίδια σε διάφορα μέρη του κόσμου που χρειάζονται βοήθεια και ανάπτυξη. Ο καθένας μπορεί να λάβει μέρος, ανεξαρτήτως ηλικίας και καταγωγής. Κάπως έτσι λοιπόν βρεθήκαμε ξαφνικά στο St. Lucia. Φτάνοντας εκεί, ξεκινήσαμε την «εβδομάδα εργασίας», κατά την οποία θα εργαζόμασταν σε 3 τομείς. Οικοδομή, συντήρηση και εκπαίδευση.

Ξεκινώντας από την συντήρηση ενός κέντρου προστασίας κροκοδείλων, το οποίο έχει τον σκοπό να προστατεύει τους κροκόδειλους και να τους απελευθερώνει πίσω στην φύση όταν είναι έτοιμοι, βοηθήσαμε στην κατασκευή και ολοκλήρωση περιβλημάτων για την προστασία περισσότερων κροκοδείλων.

Μετά απ´ αυτό συνεχίστηκαν οι εργασίες για ανέγερση (χτίσιμο) σπιτιών για δύο οικογένειες, οι οποίες ζούσαν σε όχι και τόσο καλές συνθήκες. Οι περισσότεροι άνθρωποι εκεί ζουν πολλοί μαζί σε ένα σπίτι (συνήθως ολόκληρες οικογένειες – παππούδες, γιαγιάδες, θείοι, θείες και παιδιά) σε σπίτια υπερβολικά στενόχωρα και παλιά που δεν αντέχουν σε άσχημες καιρικές συνθήκες ή δεν μπορούν να προστατευτούν από επικίνδυνα ζώα.

Γι αυτό το VESA επιδιώκει να χτίζει σπίτια καλύτερα, σε σύγκριση με αυτά που είχαν πριν, πέραν του αρκετού γι ´ αυτές τις οικογένειες. Η συγκίνηση και τα δάκρυα αυτών των ανθρώπων όταν τους παραδώσαμε τα κλειδιά των σπιτιών δεν περιγράφεται και αγγίζει τις καρδιές του καθενός ξεχωριστά.

Πέραν από την οικοδομή και τις τραγικές εικόνες επιβίωσης, ερχόμαστε στον τομέα της «εκπαίδευσης» που ολοκληρώνει την τραγικότητα των γεγονότων και για μένα προσωπικά θα είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Πρώτη μέρα στο σχολείο. Πέραν των 1000 μαθητών και οι καθηγητές γύρω στους 20-30. Σε κάθε τάξη 50-60 μαθητές. Σε κάθε θρανίο 2-3 παιδιά ίσα-ίσα που χωράνε. Ένα βιβλίο σε κάθε θρανίο για να το μοιράζονται και να το επιστρέφουν πίσω χωρίς να παίρνουν τίποτα στο σπίτι. Στυλό και μολύβια ελάχιστα. Ένα ο καθένας και σε πολλά θρανία ένα στυλό ή ένα μολύβι για να το μοιράζονται. Ρίγες πουθενά. Υπογραμμίζουν με το χέρι τους. Μαθήματα για το σπίτι; Τα σημειώνουν στο χέρι τους. Ρούχα σχολείου; Σκισμένα, λερωμένα, παλιά. Παπούτσια παλιά και πολλοί από αυτούς χωρίς παπούτσια. Φαγητό το διάλειμμα: πατατάκια, γλειφιτζούρια και αν είδα κανένα-δύο σάντουιτς. Οι δασκάλες; Σχεδόν καθόλου ενδιαφέρον. Νυχάκι στην τρίχα και κινητό στο χέρι. Βάζουν τις ασκήσεις, 10-15 λεπτά όσους μπορείς βοηθήσεις, δίνουν τις λύσεις στον πίνακα, όσοι ενδιαφέρονται και προλάβουν να τα αντιγράψουν και προχωρούν. Τα περισσότερα παιδιά μένουν πίσω, και πολλά από αυτά πλέον αδιαφορούν για μάθηση.

Το διάλειμμα όλα τα παιδιά τρέχουν, παίζουν στην αυλή (στα χωράφια και στα χώματα) χωρίς παπούτσια και με παιχνίδια που φτιάχνουν από μόνα τους (όπως μπάλες κτλ). Σε παρακαλάνε να τους φτιάξεις ζωγραφιές και να πάρουν αυτή τη συσκευή που κρατάς στο χέρι σου για να δουν τι είναι και να βγάλουν μερικές φωτογραφίες.

Μετά από το σχολείο, επισκεπτόμαστε το «ορφανοτροφείο». Η μαμά Ντόρις, όπως ονομάζεται είναι μια μεγάλη γυναίκα σε ηλικία που πριν καμιά δεκαριά χρόνια άνοιξε αυτό τον σταθμό για να φροντίζει τα παιδιά των υπόλοιπων οικογενειών της περιοχής όταν οι γονείς τους δουλεύουν. Χωρίς καμία αμοιβή και αντάλλαγμα εννοείται.

Το κυρίως κτήριο με τα υπνοδωμάτια κτίστηκε από το VESA πριν χρόνια για να μπορεί να φιλοξενεί περισσότερα παιδιά. Στην πορεία βρέθηκαν πολλά βρέφη, τα οποία άφησαν οι μητέρες τους για πάντα εκεί. Πολλά από τα βρέφη ήταν αποτέλεσμα εφηβικών ανεπιθύμητων πολλές φορές εγκυμοσύνων, ένα φαινόμενο το οποίο παρατηρείται αρκετά συχνά στην χώρα, αφού ποιός να βρεθεί να ενημερώσει τους έφηβους για τους κινδύνους, τις προφυλάξεις, τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα κτλ; Έτσι αφήνουν τα παιδιά στον χώρο αυτό, για να μπορούν να συνεχίσουν την φοίτησή τους. Συνολικά υπάρχουν γύρω στα 10 ορφανά, και τα υπόλοιπα απλά περνάνε τη μέρα τους εκεί καθώς οι γονείς τους εργάζονται και επιστρέφουν την νύχτα στα σπίτια τους.

Τα περισσότερα παιδιά εκεί δεν έχουν παπούτσια ή αν έχουν είναι ανοιχτά τύπου φλιπ φλοπ (σημειώστε τώρα είναι χειμώνας στην Νότιο Αφρική παρόλο που τις περισσότερες μέρες ήταν πολύ ζέστη, τα βράδια και κάποιες μέρες ήταν πολύ κρύο).

Η ημέρα της επίσκεψης ήταν από τις πιο κρύες (άνετα εμείς με 2-3 μανίκια και σακάκι). Αυτοί όμως; Τα ρούχα τους καθόλου ζεστά, χωρίς παπούτσια, χωρίς κάλτσες… Άγγιζαν τα αθλητικά μας για να δουν πως είναι. Ρωτούσαν αν είχαμε κι άλλα να τους δώσουμε. Κάποια από τα κορίτσια εκεί ήταν μεγάλης ηλικίας, γύρω στα 15, μεγάλωσαν από βρέφη εκεί και τώρα βοηθάνε στην φροντίδα των μικρότερων παιδιών. Ρωτούσανε για τα αθλητικά και έλεγαν το size τους για να τους στείλουμε. Ώρα για φαγητό. Σε σειρά περιμένουν να πλύνουν τα χέρια τους. Σε μια κούπα υπήρχε νερό και με ένα μικρό μπολ έγερναν ίσα ίσα λίγο νερό στα χέρια του καθενός για να τα καθαρίσουν. Τραπεζάκια και καρέκλες όχι αρκετές για όλους γι´ αυτό έπρεπε να καθίσουν στο πάτωμα για την ώρα του φαγητού. Η σπεσιαλιτέ σήμερα θα ήταν ρυζόγαλο. Ευτυχώς, υπήρχε αρκετό για όλους, μέχρι που όλοι σχεδόν ήθελαν δεύτερο πιάτο και ευτυχώς υπήρχε μπόλικο.

Μετά από το φαγητό ακολουθούν παιχνίδια, μουσική, χορός. Όλα τα παιδιά παίζουν μαζί μας, διασκεδάζουν, νιώθουν χαρά. Εκτός από ένα. Τον βλέπω από μακριά πίσω από την κολώνα να μου γελάει κρυφά και λυγίζει η καρδιά μου. Ίσως το μοναδικό απ´τα παιδιά που συνδέθηκα τόσο, ντροπαλό μεν, αλλά ένιωθες πως είχε ανάγκη από αγάπη και στοργή. Δεν έπαιζε με τα άλλα, ούτε χόρευε, ούτε γελούσε. Αντιθέτως, έμεινε σε μια αγκαλιά ώσπου να έρθει η ώρα του «αποχωρισμού». Και πως φεύγεις τώρα από εκεί; Πως αφήνεις πίσω αυτά τα μωρά; Πως μπορείς να συνειδητοποιήσεις πως πιθανόν να μην τα ξαναδείς; Απλά φεύγεις. Κι όσα έκανες, κι όσα έδωσες ήταν απλά για λίγες μέρες. Μετά τι;

Αφήνοντας πίσω την εβδομάδα εθελοντισμού, ξεκινάει η εβδομάδα δραστηριοτήτων και ξεκούρασης, που ουσιαστικά έχεις την ευκαιρία να απολαύσεις τα ωραία της φύσης, να δεις κροκόδειλους, ιπποπόταμους στον ποταμό με το boat cruise και να δεις από πολύ κοντά ελέφαντες, καμηλοπαρδάλεις, ζέβρες, ρινόκερους και άλλα μέσω του πρωινού σαφάρι.

Επισκεφθήκαμε το χωριό των Ζουλού όπου παρακολουθήσαμε show από αυτούς και ξεναγηθήκαμε στον χώρο και έπειτα πήγαμε στο κέντρο προστασίας των Cheetah.

Επίσης, μια από τις μέρες την περάσαμε σε μια από τις πιο ωραίες παραλίες, με barbecue στην ολοκάθαρη χρυσή άμμο.

Παντού, όπου κι αν πας θα βρεις τα περιβόητα monkeys που αν θες την συμβουλή μου, μην τα πλησιάσεις και πολύ γιατί επιτίθονταν!

Στον τουριστικό δρόμο του χωριού μπορείς να βρεις μικρά καταστήματα, και εστιατόρια (μέχρι και nandos ή ocean basket) ή να απολαύσεις σε ένα εστιατόριο ντόπιου τα πιο ωραία sushi. Τα μάρκετς έχουν τα πιο τέλεια σουβενίρ ever, όλα handmade και σε λογικές τιμές. Γενικά οι τιμές στην Νότιο Αφρική είναι πολύ πολύ πιο φτηνές από οπουδήποτε αλλού.

Τις δύο τελευταίες μέρες τις περάσαμε σε μια άλλη χώρα, Swaziland, σε ένα εξοχικό απομονωμένο σπίτι στο πράσινο για ξεκούραση. Εκεί μπορείς να δεις ζώα στα λιβάδια και να επισκεφθείς τα γνωστά μάρκετς της Swaziland.

Θεωρώ πως ήταν ένα από τα ταξίδια που άξιζε πραγματικά από όλες τις απόψεις. Οι αξέχαστες περιπέτειες στην φύση, ζώα που δεν είχαν δει ποτέ τα μάτια μου, φιλίες που γεννήθηκαν και άνθρωποι που συνδέθηκαν από το πουθενά. Η καλοσύνη και οικειότητα των ντόπιων, η φιλανθρωπία και η ευχαρίστηση του να δίνεις χωρίς αντάλλαγμα, κάτι που δεν ήταν πριν στην καθημερινότητα μας, τώρα έγινε τρόπος ζωής. Αντιλαμβάνεσαι και εκτιμάς τις αξίες και τα πιο απλά αγαθά της ζωής. Πως κάποιοι άνθρωποι επιβιώνουν μόνο με τα απαραίτητα, και αν. Πόσο τυχερός είσαι που έχεις όσα έχεις και μπορείς να ζεις, όπως ζεις. Μα πάνω απ’ όλα, το τι θα κρατούσα από αυτό το ταξίδι, είναι εκείνα τα παιδιά. Εκείνο το αγοράκι. Που ίσως να μην το ξαναδώ. Το πως ζει, το πως νιώθει χαρά με τα πιο απλά πράγματα, το πως αγκαλιάζει αγνά και πως αγαπά χωρίς ανταλλάγματα…

Το VESA αναλαμβάνει εκτός από όλα τα παραπάνω, τον εφοδιασμό του σχολείου, ορφανοτροφείου και κοινότητας με φαγώσιμα, ρούχα, παπούτσια, σχολικά είδη και γενικά οτιδήποτε που μπορεί να φανεί χρήσιμο. Εκτός από αυτά, τις τελευταίες μέρες αγοράστηκαν extra τραπεζάκια και καρέκλες για το ορφανοτροφείο και δώσαμε επίσης αρκετά από τα ρούχα και παπούτσια μας, καθώς και παιδικά βιβλία, τετράδια και αντικείμενα για το σχολείο. Επίσης, οι δωρεές μπορούν να σταλούν και ταχυδρομικώς σε άτομα υπεύθυνα στον χώρο εκεί για να παραδοθούν συγκεκριμένα στο σχολείο, ορφανοτροφείο ή γενικά στην κοινότητα. Όποιος ενδιαφέρεται και έχει ρούχα παιδικά και μη, παιχνίδια και σχολικά είδη, παρακαλώ να αποταθεί στην ομάδα του Beezdom.

A Change. Made by you.

Όποιος ενδιαφέρεται και έχει ρούχα παιδικά και μη, παιχνίδια και σχολικά είδη, παρακαλώ να αποταθεί στην ομάδα του Beezdom.