Να’ μαι και σήμερα παρέα με την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Την αυτοκαταστροφική. Τη θλιμμένη. Την απίστευτα ρομαντική, μα και απαισιόδοξη συνάμα. Μου συμβαίνει κάθε φορά που ακούω εκείνο το playlist των Radiohead. Μα το επιδιώκω να είμαι αυτός, κάποιες μέρες…

Σκέφτομαι σε μία τέτοια μουντή, απόκοσμη μέρα, πόση ζωή σπαταλάμε για να είμαστε «καλά».

Η δουλειά έγινε η ζωή μας.
Οι υποχρεώσεις έγιναν πάγιες.
Οι μάσκες καθιερώθηκαν περισσότερο από ποτέ.

Κλαίμε για τα λάθος πράγματα.
Γελάμε σπάνια.
Αδιαφορούμε πολύ.
Πληγώνουμε εγωιστικά.
Ερωτευόμαστε υπολογιστικά.
Η ψευτιά έγινε βίωμά μας, το συμφέρον λάβαρο.

Χάθηκε η άδολη αγάπη.
Χάθηκε η φιλία.

Χάθηκαν τα όνειρα.
Προτάξαμε την ύλη.
Έχεις, είσαι επιτυχημένος.
Δεν έχεις, να έχεις, πρέπει να έχεις.

Και πού είναι αυτοί, οι εαυτοί μας οι ανέμελοι, που τρέχουν πλάι στο κύμα, και ξαπλώνουν στην άμμο να νιώσουν την αύρα της; Πού είναι οι Δον Κιχώτες, οι Χιονάτες, οι πρίγκιπες και οι νεράιδες που πλάσαμε παιδιά; Μέχρι κι τα παραμύθια πια έχουν εκείνη τη γεύση της φθοράς.

Πού είναι εκείνες οι ρομαντικές ψυχές που θα άνοιγαν τις πόρτες ή θα αφιέρωναν έναν ερωτικό τραγούδι; Πού είναι κατ’ ακρίβειαν εκείνα τα ρομαντικά τραγούδια πια, που θα τ’ άκουγες και θα σφράγιζαν τις στιγμές μας;

Παρέα με τον απαισιόδοξο εαυτό μου, έχουμε καταλήξει ότι δεν θα υπάρξουν ξανά τέτοιες μέρες. Δεν θα υπάρξουν ξανά Λειβαδίτες και Φρίντες. Δεν θα υπάρξουν ξανά παιδιά. Τώρα πια ΣΝΙΚίτες και ΣΤΑΝίτες.

Ριχτήκαμε σε ένα κυνήγι ματαιόδοξο, άδικο για εμάς που σπαταλά τον εαυτό μας σαν να είναι αιώνιος. Και αυτός ο κόσμος όλο και παραπαίει. Μαζί του κι εμείς πρόβατα, απλοί χειροκροτητές του κατεστημένου. Τίποτα δεν κάνουμε για να αλλάξει αυτή η πάγια αδικία στην οποία έχουμε υποβάλει τους εαυτούς μας. Αυτή η σπατάλη των εαυτών μας είναι μάλλον ανεπιστρεπτί…

Καληνύχτα εαυτέ.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: wallpaperflare.com