Είναι ίσως μία από τις παλαιότερες μελέτες της αμερικανικής κυβέρνησης προς όφελος των επερχόμενων γενιών στην Ιστορία της Ιατρικής αλλά και της Βιομηχανίας πυρηνικών όπλων. Αυτό είναι το «Project 4.1» και αποτελεί σημείο κατατεθέν στον περιορισμό χρήσης πυρηνικών μέσων άμυνας αλλά και αντιμετώπισης της έκθεσης ανθρώπων σε πυρηνική ακτινοβολία.

Η ιστορία ξεκινά κάπου στις αρχές Μαρτίου του 1954 και συγκεκριμένα στις 7 Μαρτίου, έξι μέρες μετά την δοκιμή της ατομικής βόμβας Castle Bravo που έγινε στα νησιά Marshall των Η.Π.Α. Αυτή η δοκιμή, δυστυχώς, είχε μεγαλύτερη διασπορά ακτινών β- και γ-, δηλαδή πυρηνικής ενέργειας, από το αναμενόμενο, λόγω των ανέμων που μετέφεραν το νέφος προς την κατοικημένη περιοχή. Γι’ αυτό, ο Γιουτζίν Π. Κρόνκαϊτ από το Εθνικό Ιατρικό Κέντρο Ναυτικού, ανέλαβε την εποπτεία της μελέτης αυτής. Βασική προϋπόθεσή του ήταν η ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΤΗΤΑ προς όλες τις πηγές πληροφοριών.

en.wikipedia.org/

Αργότερα το 1982, με ανακοίνωση της κυβέρνησης, εξηγήθηκε ότι η μελέτη αυτή έγινε για εξακρίβωση του ποσού ακτινοβολίας που είχε απορροφηθεί από τους κατοίκους της περιοχής, για αντιμετώπιση πιθανών κρουσμάτων πυρηνικής ακτινοβολίας και για την εξακρίβωση για τα όρια ακτινοβολίας καθώς και τις συνέπειες από αυτή στους ανθρώπους.

Οι περισσότερες πηγές υποστηρίζουν ότι το συμβάν δεν οργανώθηκε εσκεμμένα, παρόλο που υπάρχουν ισχυρισμοί για το αντίθετο.

Σύμφωνα με το «Project 4.1»,  λήφθηκαν δείγματα από περίπου 300 κατοίκους των νησιών Marshall, εκ των οποίων οι 239 έδειξαν υψηλά ποσοστά ακτινοβολίας και συγκεκριμένα 175 Ραντ – αρκετά για να προκαλέσουν σοβαρές ασθένειες όπως καρκίνο. Κάτι το οποίο βοήθησε πολύ τους επιστήμονες να εξακριβώσουν τις συνέπειες μιας πυρηνικής επίθεσης ήταν το ότι πολλά άτομα είχαν παρουσιάσει βαθιές πληγές, τριχόπτωση και αφόρητους πόνους μετά από το μικρό χρονικό διάστημα των 3-4 ημερών. 

abolition2000.org

Επίσης, στην γραπτή αναφορά των αποτελεσμάτων αναφέρεται ότι μετά την επούλωση των πληγών δεν υπάρχουν μακροχρόνιες επιπτώσεις, κάτι το οποίο δεν υποστηρίζεται σήμερα, μετά την έκρηξη του πυρήνα του Τσερνόμπιλ. Οι εξετάσεις στους κατοίκους που εκτέθηκαν σε ακτινοβολία συνεχίστηκε μερικά χρόνια μετά το 1954 και ολοένα και περισσότερο η θεωρία για την ακινδυνότητα της ακτινοβολίας σε μακροχρόνια περιθώρια συνέχιζε να τίθεται υπό συζήτηση.

abolition2000.org

Συγκεκριμένα, την ημέρα της δοκιμής και μερικά χιλιόμετρα από το σημείο βρίσκονταν Ιάπωνες ψαράδες συμπεριλαμβανομένου και γυναίκες, οι οποίες 5 χρόνια μετά, στην προσπάθειά τους για δημιουργία οικογένειας, αντιμετώπιζαν συνεχώς αποβολές. Αυτό το πρόβλημα επεκτάθηκε και στα γύρω Ιαπωνικά νησιά που γειτονεύουν με την περιοχή της δοκιμής. Τα παιδιά που κατάφεραν να γεννηθούν παρουσίασαν αναπτυξιακές δυσκολίες. Επίσης, όταν η γενιά αυτή ενηλικιώθηκε, πολλά παιδιά υπέφεραν από καρκίνο του θυρεοειδή αδένα, λόγω της έκθεσης των γονιών τους σε ακτινοβολία. Ακόμη, σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού παρουσίασε νεοπλάσματα, δηλαδή είδος καρκίνου.

66.media.tumblr.com

Οι περισσότεροι επιστήμονες έχουν το εξής πνεύμα να τους καθοδηγεί, το πνεύμα της «δοκιμής-λάθους». Από τα λάθη μας μαθαίνουμε, δυστυχώς. Και το «Project 4.1» αποτέλεσε ένα γνήσιο παράδειγμα δοκιμής-λάθους, παρόλο που οι περισσότερες πηγές αναφέρονται σε ατύχημα. Και πάλι, δυστυχώς, δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία για να αποδείξουν, ούτε την θεωρία αυτή, αλλά ούτε και το αντίθετο. Γι’ αυτό θα ήταν καλύτερα εάν παραμέναμε στο μυστήριο.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: ambition.com