Οι αρθρογράφοι του Beezdom, δοκιμάζονται ξανά! Αυτή τη φορά προκλήθηκαν από ένα άλλο αρθρογράφο να γράψουν μία φανταστική, λογοτεχνική ιστορία από τον τίτλο ενός τραγουδιού. Η Άντρη Φλουρκά προκάλεσε την Μαργαρίτα Γουρουνιά να γράψει μία ιστορία από το τραγούδι «Θα σωπαίνω και θα ξέρεις» του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

Για να δούμε Μαργαρίτα, can you bee a story writer?

Και κτυπάει το ξυπνητήρι. Άλλη μια μέρα θα ξημερώσει ξανά δυστυχώς, σαν κι αυτές που εύχομαι να μην ξημερώσουν ποτέ ξανά. Η ίδια καθημερινότητα, το ίδιο μαρτύριο.

Και ναι! Κάπου εδώ θα σας συστηθώ! Ονομάζομαι Αλίκη και αυτή είναι η ιστορία μου! Μια ιστορία γεμάτη απογοήτευση και πόνο. Απόρριψη, συναισθηματικό κενό. Όλα τα αρνητικά συναισθήματα του κόσμου σε ένα πλάσμα, ίδιο με όλους εσάς.

Η καλύτερη μου φίλη είναι η μοναξιά και συντροφιά μου τα λογοτεχνικά μου βιβλία πάντα με….happy end. Εκεί όπου δεν υπάρχει το μίσος και η κακία, όπως υπάρχει στη δική μου ζωή. Κάθε μέρα η ίδια ζωή. Σχολείο, διαλείμματα τα οποία περνώ μόνη μου, και επιστροφή στο σπίτι. Πάντα κλεισμένη στο δωμάτιό μου, να σκέφτομαι τα υπόλοιπα παιδιά τα οποία βλέπω να περνούν το χρόνο τους και να γελάνε μαζί κάθε μέρα στο σχολείο. Μερικές φορές προσπαθώ να μπω στη θέση τους, να νιώσω για λίγο, ελάχιστο από τη χαρά τους, τη χαρά που δεν έτυχε ποτέ να ζήσω… Γιατί από πάντα ήμουν μόνη και περιθωριοποιημένη. Κανένα παιδί δεν ήθελε να κάνει παρέα μαζί μου. Ήμουν το «ξένο» παιδί, το «ξένο» που μένει έξω από το χωριό με τους εργάτες για γονείς. Ξέρετε οι γονείς μου δεν ήταν καλοντυμένοι σαν τους άλλους γονείς, αφού δούλευαν στα χωράφια. Δουλειά «υποτιμημένη» που ωστόσο μας πρόσφερε τα πάντα και δεν μας έλειψε ποτέ τίποτα. Οι δικοί μου γονείς, δεν έλειπαν σε επαγγελματικά ταξίδια όπως των άλλων παιδιών και ήταν πάντα εκεί σε όλες τις γιορτές όπως Χριστούγεννα και Πάσχα, ή στα γενέθλιά μου. Ο πατέρας του Γιωργάκη όμως, τα Χριστούγεννα δεν ήταν μαζί τους, αφού δούλευε στην Αυστραλία και ερχόταν για να τους δει μια φορά το χρόνο, ένα μήνα το καλοκαίρι. Βλέπετε τα λεφτά και οι οικογενειακές τους επιχειρήσεις, τους στερούσαν τις πιο ωραίες οικογενειακές στιγμές.

Το αποκορύφωμα του δράματός μου, έφτασε εκείνη τη μέρα, την τελευταία της σχολικής χρονιάς. Ήταν Ιούνιος θυμάμαι. Η αποφοίτησή μας. Η Αγγελική θα διοργάνωνε το πάρτι της χρονιάς στην έπαυλή της με την τεράστια πισίνα. Μουσική, χορός, κομψά ρούχα, ακόμα και φωτογράφοι. Βλέπετε, οι γονείς της Αγγελικής ανήκαν στα υψηλά στρώματα της κοινωνίας και κάθε τους κίνηση αποθανατιζόταν και αποτυπωνόταν στα κυριακάτικα περιοδικά. Ο πατέρας της από τους καλύτερους χειρούργους της Ιταλίας και η μητέρα της διευθύντρια τράπεζας, αλλά και ιδιοκτήτρια γνωστού οίκου μόδας. Η Αγγελική αφού είχε καλέσει όλους μας τους συμμαθητές, κατευθύνεται προς το μέρος μου και με ένα ειρωνικό χαμόγελο μου λέει πως δυστυχώς οι προσκλητήριες κάρτες τις είχαν τελειώσει και πως δεν θα μπορούσα να παρευρεθώ στο πάρτι της, χωρίς αυτήν. Στη συνέχεια με χαιρετά και κατευθύνεται προς την παρέα της, η οποία με βλέπει και σκάει στα γέλια. Ευτυχώς το τελευταίο κουδούνι της ζωής μου χτυπά την κατάλληλη στιγμή και με δακρυσμένα μάτια κατευθύνομαι στο σπίτι μου. Θέλοντας να μην στεναχωρήσω τους γονείς μου για άλλη μια φορά κλείνομαι στο δωμάτιό μου για…. «διάβασμα».

Ημέρα : Σάββατο

Η φωνή της μητέρας μου με ξυπνάει.

Κατεβαίνω γρήγορα κάτω στο σαλόνι και βλέπω 3 κουτιά με σειρά μεγέθους από το μεγαλύτερο στο μικρότερο. Τότε ακούω τον πατέρα μου να μου λέει «Αγαπημένη μου Αλίκη, μπορεί να μην είμαστε σαν τους άλλους, αλλά είμαστε διαφορετικοί. Αυτά τα δώρα είναι ό,τι μπορούμε να σου προσφέρουμε για το πάρτι της Αγγελικής απόψε. Βλέπεις, σήμερα το πρωί στο σουπερμάρκετ συνάντησα τον πατέρα της. Όπως βλέπεις εγώ και ο Μάρκος ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι στο πανεπιστήμιο. Από την πρώτη μέρα μέχρι και στην αποφοίτηση. Βλέπεις όμως σε μια στιγμή αποτυχίας, όταν ο παππούς σου έχασε όλη μας την περιουσία και εγώ αναγκάστηκα να αφήσω τη δουλειά μας και να καταφύγουμε σε αυτό το σπιτάκι για να σας προστατέψω από την κακία του κόσμου, η γυναίκα του Μάρκου του απαγόρευσε να συναναστρέφεται μαζί μας, γιατί θα τους χαλούσαμε την «εικόνα» τους. Ποτέ μου όμως δεν μετάνιωσα εκείνη τη μέρα, της αποφοίτησής μας όπου λιπόθυμος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και χρειαζόταν άμεσα μεταμόσχευση μυελού των οστών. Και εφόσον κανένας από τον στενό οικογενειακό του κύκλο δεν ήταν συμβατός, τότε αποφασίζω να κάνω και εγώ την εξέταση, στην οποία και φαίνεται πως είμαι συμβατός. Χωρίς δεύτερη σκέψη, γίνομαι δότης και ο Μάρκος σώζεται. Οι φίλοι στις δύσκολες στιγμές φαίνονται. Λοιπόν αστα όλα αυτά τώρα και έλα να σε δω. Εγώ και η μητέρα σου με τα χρήματα που έχουμε για τις περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, σου αγοράσαμε φόρεμα, παπούτσια και κοσμήματα για το αποψινό πάρτι. Βλέπεις τι έχω εδώ; Αυτή είναι η κάρτα για το αποψινό πάρτι. Τρέξε να ετοιμαστείς».

Το ρολόι κτυπά 9 το βράδυ. Και η εξώπορτα του σπιτιού ανοίγει. Η Αγγελική και ο πατέρας ανεβαίνοντας τα σκαλιά φτάνουν στο μεγάλο κήπο του σπιτιού δίπλα από την πισίνα. Όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα επάνω τους, ψίθυροι ακούγονται, και αρκετά είναι τα έκπληκτα πρόσωπα αφού κανένας δεν περίμενε την άφιξή της.

Η Αλίκη λάμπει, είναι πανέμορφη. Η οικογένεια της Αγγελικής πλησιάζει προς το μέρος τους. Η μητέρα της Αγγελικής χαιρετά τυπικά και συνεχίζει προς τα υπόλοιπα τραπέζια. Η Αλίκη ρωτά τον πατέρα της τι γυρεύει εδώ εφόσον η ίδια δεν την είχε καλέσει. Και τότε, η Αλίκη με βουρκωμένα μάτια, απευθύνεται στην Αγγελική, λέγοντάς της «Αγαπημένη μου Αγγελική, βρίσκομαι απόψε εδώ γιατί ο πατέρας σου το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει ως ένδειξη ευχαρίστησης προς τον δικό μου, φτωχό και εργάτη πατέρα είναι να του δώσει μια πρόσκληση για τα γενέθλιά σου. Γιατί μπορεί εσύ να έχεις λεφτά, αλλά ο πατέρας μου έχει καρδιά. Και χωρίς της μεγάλη καρδιά του πατέρα μου, τώρα ο δικός σου πατέρας δεν θα ήταν εδώ. Κι αυτό επειδή ο πατέρας μου πριν αρκετά χρόνια έσωσε τη ζωή του πατέρα σου χωρίς κανένα αντίτιμο, χαρίζοντας μόνο το δικό του μυελό των οστών. Δεν πειράζει όμως να θυμάσαι μόνο πως τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία, αλλά η καλοσύνη και η θέληση του κάθε ανθρώπου. Α! Και να θυμάσαι πως.. κάθε φορά που εσύ θα με προσπερνάς εγώ θα σωπαίνω, και εσύ θα ξέρεις»!

[zombify_post]