Οι αρθρογράφοι του Beezdom, δοκιμάζονται ξανά! Αυτή τη φορά προκλήθηκαν από ένα άλλο αρθρογράφο να γράψουν μία φανταστική, λογοτεχνική ιστορία από τον τίτλο ενός τραγουδιού. Ο Αλέξανδρος Κυριάκου προκάλεσε την Κωνσταντίνα Τσιμπιτά να γράψει μία ιστορία από το τραγούδι «Θα κάτσω σπίτι» από τον Λουκιανό Κηλαηδόνη.

Για να δούμε Κωνσταντίνα, can you bee a story writer?

Ο Αϊνστάιν είπε πως ο χρόνος είναι σχετικός. Ιδίως όταν πέσεις στη μαύρη τρύπα του έρωτα, λέω και το φωνάζω δυνατά. Κοιτάζω γύρω μου, ευτυχώς κανείς δεν με προσέχει. Τι έγινε, βαδίζω και παραμιλώ;

Όχι ακριβώς, περπατάω και σκέφτομαι. Φτάνω στο αεροδρόμιο, ακυρώνω το εισιτήριο και σωριάζομαι σε ένα παγκάκι. Θα μείνω σπίτι. Τι νόημα έχει να κυνηγάω έναν έρωτα 2000 χλμ μακριά;

Τον περασμένο Φλεβάρη είχε πλάκα. Ήταν συναρπαστικό. Του έγραφα συνεχώς μηνύματα, περιμέναμε πώς και πώς να περάσουν 2 μήνες για να συναντηθούμε, μου  έλεγε για την ζωή του εκεί, του έλεγα για την ζωή μου εδώ, μου γνώριζε τους φίλους του στο skype, έκανε σχέδια για το πώς θα καταφέρναμε να έρθει αυτός εδώ ή να πάω εγώ εκεί. Να ζήσουμε μια ζωή μαζί, για πάντα.

Πώς γίνεται μέσα σε λίγους μήνες η απόσταση να έχει γίνει τόσο ανυπόφορη; Πλέον δεν έχει καθόλου πλάκα, τώρα δεν βρίσκω κανένα θετικό, αλλά από αρνητικά, άλλο τίποτα! Τώρα πια δεν μπορώ να γράψω άλλα μηνύματα, mails, δεν βρίσκω άλλες λέξεις για να πω το ίδιο απλό πράγμα: μου λείπεις. Αυτό το «μου λείπεις», που είναι ακόμα πιο έντονο μόλις τον βλέπεις online ή μόλις ακούς τον ήχο της βιντεοκλήσης από το άλλο δωμάτιο. Αλλά κυρίως αυτό που σου λείπει ενώ τον έχεις ακριβώς εκεί μπροστά σου, όταν έχουν περάσει 25487 μέρες (ή απλώς 35).

Και αυτό που κυρίως κατάλαβα μέσα μου είναι ότι όταν ο άλλος είναι μακριά, τίποτα δεν είναι συναρπαστικό. Σε εκνευρίζει η μοναξιά, σε θυμώνει που ο άνθρωπός σου είναι σε άλλη χώρα, θέλεις να πετάξεις το λάπτοπ από το παράθυρο όταν κολλάει η εικόνα του Skype. Δεν θέλεις να κάνεις σχέδια για το τι θα κάνετε όταν βρεθείτε, γιατί σου φαίνεται ότι ο Αϊνστάιν έλεγε ό,τι ήθελε – ο χρόνος δεν διαστέλλεται, συστέλλεται. Και όταν παίρνεις το αεροπλάνο να βρεις τον άνθρωπό σου, ενώ δεν βλέπεις την ώρα να τον αγκαλιάσεις, προτιμάς να μιλάτε 8 ώρες στην διαδρομή και εύχεσαι να έχει καθυστέρηση, γιατί ξέρεις ότι μέχρι να ανοίξει η πόρτα να τον δεις, θα πρέπει να την ξανανοίξεις για να φύγεις.

Όταν το κεφάλι σου δεν χωράει το ενδεχόμενο να μην είστε μαζί, η απόσταση είναι εφιάλτης, όπως στην περίπτωση της Νάνσυ. Η απόσταση δεν έδωσε ελευθερία, ο χρόνος πήρε τελείως άλλη μορφή.

«Ωραία, δεν λέει ότι θέλει ο Αινστάιν».

Απλώς τώρα ευχόταν να μην έτρωγε την ζωή του για να αποδείξει ότι ο χρόνος είναι σχετικός και να ασχολούταν λίγο περισσότερο με τον τρόπο ελαχιστοποίησης της απόστασης.

«Αξίζει τον κόπο;»

Κι όμως άξιζε. Γιατί όταν το σπίτι παύει να είναι ένας τόπος, αλλά ένας άνθρωπος, όλα απλοποιούνται.

[zombify_post]

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: oxfordamerican.org