Έχεις συνηθίσει να με βλέπεις να γελώ. Κάποτε το κάνω συνειδητά, κάποτε το νιώθω, κάποτε το καρφώνω απλώς για να το βλέπεις… για να είσαι κι εσύ καλά…

Ξέρεις όμως, δεν είμαι πάντα καλά… Είναι και μερικές φορές που χάνομαι… Και δεν ξέρω τι έχω… Για εκείνες τις μέρες λέω, που θα με δεις λίγο, θα σου μιλάω ελάχιστα. Θα σε κρατάω σε απόσταση, θα σου απαντάω ψυχρά, λες και είσαι ένας ξένος. Κι αν σου μιλήσω, μπορεί να γίνω και ο μεγαλύτερος μακάκας, ή και να πω πράγματα που δεν εννοώ, ή που εννοώ μα δεν ήθελα να πω, τουλάχιστον έτσι, με εκείνο τον τρόπο και εκείνη την ώρα…

Κάτι τέτοιες μέρες, δεν χρειάζεται να αναρωτιέσαι αν σε αγαπώ ή αν τα χω βάλει μαζί σου. Θα σε μισήσω απλά, για λίγο. Θα σε κρατήσω λιγάκι μακριά μου, απλά για να μου λείψεις ξανά. Και θέλω να μου λείπεις… Και απ’ την άλλη, θα επιζητώ με κάθε τρόπο να κερδίσω τη σημασία σου… Να τα αφήνεις όλα για χάρη μου, για να ρχεσαι να μου μιλάς γλυκά.. Και κάποτε με τον πιο δυσάρεστο τρόπο, θα σε ρίχνω στον πυθμένα μου για να βλέπω αν θα τον κολυμπάς…

Και ξέρεις τι; Σκέφτομαι πως ίσως μπορεί να γίνεις η αιτία να γίνω πάλι καλά… Ίσως μου ανάψεις το φως εκεί που σβήνει κάθε λαμπάκι γύρω μου. Ίσως μπορέσεις να μου δώσεις το χέρι που χρειάζομαι για να τραβηχτώ και πάλι πάνω… Ίσως, λέω, ίσως καταλάβεις. Ίσως νοιαστείς κάτι παραπάνω εκείνη τη μέρα για μένα. Ίσως αφήσεις για λίγο τα άλλα σου, για να διασκεδάσεις την κακομοιριά μου…

Μα, μη με κρίνεις αυστηρά.
Μην με αφήνεις μόνο.
Εγώ αυτό έχω ανάγκη.
Να με αγαπάς και όταν δεν είμαι ο εαυτός μου. Να αγαπάς και την κακιά μου εκδοχή.
Να αντέχεις και εκείνη την μέρα που θα γίνομαι τοξικός και δύστροπος.
Να μου δίνεις μια αγκαλιά και να μου ανοίγεις τη ψυχή, απλώς για να βλέπω ότι είναι εκεί, για μένα, στερεή και αγέρωχη, για να με αγαπά και στα δύσκολα…

Άλλωστε δεν είναι βαρετό να είμαστε πάντα καλά;

Το θέμα είσαι εσύ.
Κι αν αντέχεις.
Θα αντέχεις να με αγαπάς και στα κάτω μου;

*Το νόημα όλου του άρθρου “να με αγαπάς και στα κάτω μου” βρίσκεται στη φωτογραφία του εξωφύλλου, που αποτελεί στιγμιότυπο από μία σκηνή της αγαπημένης μου ταινίας ‘Notebook’ , όπου ο Νόα κρατά το χέρι στη γυναίκα του, που μόλις πέθανε από Αλτσχάϊμερ.