Είναι τα πάντα σε αυτή τη ζωή είναι «δούναι και λαβείν»; Οι απόψεις πάνω σε αυτό διίστανται, όπως είναι φυσιολογικό. Κάποιοι θα συμφωνήσουν, άλλοι θα διαφωνήσουν. Αυτό ίσως συμβαίνει επειδή κανένας μας δε συλλογίζεται βαθύτερα τη φράση αυτή. Αν το κάνεις, θα κατανοήσεις το πρόβλημα: Ποιο ακριβώς είναι το όριο στο δούναι και λαβείν; Πόσο ακριβώς «δούναι» και πόσο ακριβώς «λαβείν»; Πότε είναι οκέι να επιδοθείς σε κάτι χωρίς να περιμένεις απαραίτητα ανταπόκριση και ανταπόδοση και πότε πρέπει εσύ ο ίδιος να απαντήσεις παρομοίως και εξίσου σε ό,τι κάνουν οι άλλοι για εσένα; Τα όρια και οι νόρμες είναι πολύ ρευστά, άρα όπως γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, ο καθένας θέτει μόνος του τα όριά του και κανείς δεν μπορεί να τον κρίνει γι’αυτό.

Ό,τι κάνουμε καθημερινά, κάθε θυσία για κάποιον, κάθε βοήθεια που παρέχουμε, κάθε πρoσπάθεια που καταβάλουμε για κάποιον, πρέπει να πηγάζει μέσα από την καρδιά μας και να έχουμε την πλήρη ενσυναίσθηση πως ίσως δεν θα βρει το αντίκρυσμα ή την ανταπόδωση που θέλουμε και περιμένουμε.

Βοήθησε κάποιον στο δρόμο που σου ζητά οδηγίες, κι αν φύγει ψυχρός και απόμακρος, χωρίς να σε ευχαριστήσει, δεν πειράζει. Στήριξε την κολλητή στα δύσκολα, κι αν μια μέρα αποδειχθεί πως εκείνη δε στάθηκε δίπλα σου όταν τη χρειαζόσουν, δεν πειράζει. Αγάπησε πολύ, χωρίς φόβο, και εμπιστεύσου πως σ’ αγαπούν το ίδιο, αλλά αν εν τέλει πληγωθείς, πάλι δεν πειράζει. Ό,τι έχεις αποφασίσει εσύ ο ίδιος να ρισκάρεις και να δώσεις, είναι δικό σου και θα είναι για πάντα δικό σου. Μερικές φορές, είναι πιο σημαντικό να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας, γνωρίζοντας πως κάναμε ό,τι επιθυμούσαμε. Και τι έγινε αν δεν εκτιμήθηκε;

Τα συναισθήματα και οι πράξεις σου είναι δικές σου. Σου ανήκουν. Είναι κομμάτι σου. Ο,τι κάνεις, το κάνεις επειδή σε εκφράζει, επειδή το θέλεις. Συνεπώς, ακόμη κι αν δε θα έκαναν οι άλλοι ό,τι θα έκανες εσύ για εκείνους, δεν πειράζει. Έχουμε και πρέπει να έχουμε τον απόλυτο έλεγχο των πράξεών μας και την απόλυτη ελευθερία να αποφασίσουμε εκούσια πού και πώς θα επενδύσουμε συναισθηματικά. Ή για ποιον και με ποιο τρόπο θα κάναμε κάτι ολόψυχα, χωρίς να μας σταματάει η σκέψη πως ίσως δεν εκτιμηθεί όσο θα θέλαμε.

Ωστόσο, βέβαια, υπάρχουν και τα όρια που αναφέραμε και πριν. Δεν είναι όμορφο και δε θα έπρεπε να δινόμαστε, να μοιράζουμε κομμάτια μας –γιατί αυτό συμβαίνει όταν κάνεις μιά θυσία για έναν άνθρωπο δικό σου-, χωρίς να έχουμε ποτέ την αντίστοιχη ανταπόδοση, ή έστω μια έμπρακτη εκτίμηση γι’αυτό που προσφέραμε. Αλλά παραμένει στο χέρι του καθενός μας ξεχωριστά να αποφάσισει ποια είναι τα όριά του. Με τι νιώθεις καλά; Από ποιο σημείο κι έπειτα αρχίζεις κι αναλώνεσαι μέσα στην ίδια σου τη μεγαλοψυχία; Πότε πρέπει να ξεκινήσεις να λες «όχι»; Και πρωτίστως: θυμάσαι πως ό,τι κάνεις, το κάνεις γιατί γεμίζει ΕΣΕΝΑ πάνω απ’ όλα;

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: 64.media.tumblr.com