‘‘Once Erasmus, always Erasmus’’ θα ακούσεις να λένε… Και ισχύει!
‘‘Κανένα Erasmus δε θα είναι σαν το πρώτο σου’’ … Και αυτό ισχύει! Αφήνει όμως το καθένα τη δική του ξεχωριστή πινελιά στις ομορφότερες αναμνήσεις της ζωής σου!
Και κάπως έτσι απ’ το πουθενά βρέθηκα στην Lozen της Βουλγαρίας, σε ένα 10ήμερο πρόγραμμα Erasmus με θέμα τον ‘Αθλητισμό χωρίς διακρίσεις’, εκπροσωπώντας το Beezdom! Κι αν συγκαταλέγεσαι κι εσύ στα up-for-anything άτομα, σου συστήνω ανεπιφύλακτα τέτοιες ευκαιρίες να μην τις αφήνεις να πηγαίνουν χαμένες!
Ξεκινήσαμε λοιπόν με την 5μελές Κυπριακή αποστολή για το ταξίδι, η οποία έτυχε να είναι γυναικεία υπόθεση, και χρειαστήκαμε περίπου 5 λεπτά μέχρι να σπάσει ο πάγος και να δέσει η ομάδα με την μια ειρωνεία να έρχεται απανωτά στην άλλη…
Και ως σωστές Gen Z που σέβονται τον εαυτό τους, διευθετήσαμε να ανεβάσουμε τα πρώτα μας Instagram stories και Tik Toks με το καλημέρα στην Lozen!
Η μοίρα της Αιμιλίας και της Sengul (2 από τις κοπέλες της αποστολής – και πλέον αγαπημένες φίλες) έμελλε μετά από τυχαίο μοίρασμα να μένουν στο ίδιο δωμάτιο μαζί μου, και επομένως να επιβιώνουν με την 24ώρη ανεξάντλητη πηγή ενέργειας μου σε καθημερινή βάση! – (Φήμες λένε πως ακόμα με ακούν να τραγουδώ το ‘Banana-Banana’ σε κάθε πρωινό τους ξύπνημα!)
…
Κι όπως καταλαβαίνετε, αυτό που κάνει τα Erasmus μοναδικά δεν είναι μόνο οι δραστηριότητες, αλλά προπάντων τα άτομα που ταξιδεύουν από κάθε άκρη της γης για να συμμετέχουν στο πρόγραμμα! Στη δική μας περίπτωση, αυτά τα άτομα έρχονταν συγκεκριμένα από Κύπρο, Γαλλία, Φιλανδία και Βουλγαρία, αλλά και από διάφορες εθνικότητες όπως Ιαπωνία, Μαρόκο και Ρουμανία.
Οι δραστηριότητες ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες με το θέμα του ‘Αθλητισμού χωρίς διακρίσεις’ να αγγίζει κάθε ευαίσθητο σημείο του εαυτού μας. Ωραία ακούγεται η ισότητα και το δίκαιο στην καρέκλα ενός σεμιναρίου ή πανεπιστημίου… Κατά των διακρίσεων σε άτομα με αναπηρίες, κατά του ρατσισμού, κατά της ανισότητας των 2 φύλων. Όλα είναι ωραία στα λόγια και πιστεύουμε πως τα κάνουμε πράξη… μέχρι να τα βιώσουμε. Και κάπως έτσι, στη μέση του πουθενά της Βουλγαρίας, ένα ταξίδι μιας βδομάδας μας έδωσε μαθήματα μιας ζωής.
Μπήκαμε σε ρόλους. Ρόλους ατόμων με αναπηρίες. Παίξαμε καλαθόσφαιρα, tennis, ποδόσφαιρο, frisbee, πήγαμε για hiking, άλλοτε με κλειστά μάτια, ή και χωρίς χέρια, άλλοτε χωρίς πόδια, χωρίς να ακούμε και άλλοτε με μαθησιακές δυσκολίες χωρίς δηλαδή να μπορούμε να καταλάβουμε τους κανόνες του παιχνιδιού.
Με τις δυνατότητες του καθενός στο ρόλο του, συνεργαστήκαμε, ανταλλάξαμε απόψεις, εμπειρίες και βιώματα. Βοηθήσαμε άλλους και βρήκαμε στρατηγική συμπεριλαμβάνοντας στους αγώνες μας το κάθε άτομο ανεξαρτήτως ιδιαιτερότητας.
Αγωνιζόμασταν, κάποτε κερδίζαμε και κάποτε χάναμε.
Σε άλλες δραστηριότητες βιώσαμε το ρατσισμό μπαίνοντας σε ρόλους προνομιούχων και μη, άλλοτε σε ρόλο μεταναστών, ατόμων με ιδιαίτερο παρελθόν, άλλοτε σε ρόλο ατόμων χωρίς την οικονομική ευχέρεια να πραγματοποιήσουν όσα εμείς θεωρούμε δεδομένα και άλλοτε ως εκατομμυριούχοι.
Οι αγώνες ήταν τόσο ίδιοι μα τόσο διαφορετικοί, καθώς αγωνιζόμασταν κάθε φορά μπαίνοντας στα παπούτσια κάποιου άλλου. Και ήταν ίσως οι ομορφότεροι αγώνες στους οποίους είχαμε αγωνιστεί. Ο αγώνας της ζωής, κατανοώντας τα άτομα που δεν τους δίνετε ούτε η στήριξη μα ούτε και η αναγνώριση που αξίζουν!
Και τότε ήταν που καταλάβαμε πως κανένα πτυχίο και κανένα πανεπιστήμιο δε θα σου δώσει τις γνώσεις που σου δίνει μια τέτοια εμπειρία. Κανένας δάσκαλος δεν μπορεί να σε διδάξει καλύτερα απ’ την ίδια τη ζωή και τα βιώματα της, και ποτέ δε θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε αυτά τα άτομα πραγματικά εφόσον δεν μπούμε στα δικά τους παπούτσια.
Το σίγουρο όμως είναι πως όλοι μπορούν να συμπεριληφθούν! Γιατί ο αθλητισμός είναι ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Μια βδομάδα γεμάτη δραστηριότητες, που μας έμαθε πως ακόμα και με ένα λεμόνι μπορείς να δώσεις μαθήματα ζωής. Ναι καλά διάβασες! Ένα λεμόνι!
Μια μέρα ο διοργανωτής ήρθε με μια τσάντα λεμόνια. Εμείς γελάσαμε. Μας έδωσε από ένα λεμόνι και μας είπε να του περιγράψουμε το λεμόνι μας. Όλοι τα χαρακτηρίσαμε κίτρινα, ξινά, και κάπως στρογγυλά. Μας έδωσε 1 λεπτό να παρατηρήσουμε το λεμόνι μας, και να το τοποθετήσουμε πίσω στη μεγάλη τσάντα. Έτσι κι έγινε.
Μετά μας ζήτησε να πάμε όλοι ξανά στην τσάντα και να βρούμε το λεμόνι μας. Κι όντως, ο καθένας μας ανάμεσα σε τόσα πολλά λεμόνια, βρήκε το δικό του.
Όταν μας ρώτησε πως διακρίναμε το λεμόνι μας ανάμεσα σε τόσα άλλα, όλοι μας ξεκινήσαμε να περιγράφουμε τις ιδιαιτερότητες που ξεχώριζαν. Κάποια είχαν χαρακτηριστικές γρατσουνιές και σημάδια, άλλα είχαν μεγαλύτερο κοτσάνι, άλλα ήταν μικρά, άλλα παχουλά και άλλα όχι τόσο ώριμα ακόμη.
Αυτά ήταν όμως τα χαρακτηριστικά που έκαναν το λεμόνι μας ξεχωριστό! Δεν τα αναγνωρίσαμε επειδή ήταν κίτρινα, ξινά και στρογγυλά… Τα ξεχωριστά τους χαρακτηριστικά που δεν είχαμε προσέξει πριν, ήταν αυτά που έκαναν το λεμόνι μας μοναδικό!
Έτσι λοιπόν και οι άνθρωποι, δε θα έπρεπε να νιώθουν μειονεκτικά με τις ιδιαιτερότητες τους. Είτε αυτές είναι κάποια αναπηρία, καταγωγή, φύλο, σεξουαλικός προσανατολισμός, ή χαρακτηριστικά… Αυτά είναι που μας καθιστούν ξεχωριστούς!
Κι όταν έπεφτε ο ήλιος και τελειώναμε τις δραστηριότητες, δίναμε ραντεβού και πάλι στο ίδιο σημείο, και όλοι μαζί διοργανωτές και συμμετέχοντες διασκεδάζαμε, ανταλλάζοντας απόψεις και εμπειρίες.
Ένα μάτσο ευτυχισμένοι νέοι που δοκιμάζουν τις αντοχές τους σε κάθε πτυχή του εαυτού τους. Ένα μάτσο νέοι που δεν τους αρκεί να γνωρίζουν μονάχα τον τόπο τους, αλλά θέλουν να εξερευνήσουν ετούτο τον κόσμο μέσα από εμπειρίες και βιώματα.
Αυτό το ταξίδι μας έμαθε πολλά και έχουμε γυρίσει πίσω πραγματικά γεμάτοι. Γεμάτοι με νέες ιδέες, απόψεις, οράματα και στόχους.
Κάτι έχει αλλάξει μέσα μας, και μόνο με τέτοιες εμπειρίες θα μπορέσουμε κάποτε να φέρουμε την αλλαγή και στον τόπο μας.
Και πιστέψτε με, ο δρόμος για μια θετική αλλαγή στον Κυπριακό αθλητισμό είναι μακρύς. Αλλά μπορούμε να τα καταφέρουμε!
Γιατί ο αθλητισμός είναι για ΟΛΟΥΣ, χωρίς διακρίσεις!
Blagodarya!
Εις το επανιδείν amigos!
What do you think?
Show comments / Leave a comment