Είναι κάποια θέματα που όντως σε κάνουν να διερωτάσαι για την ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία. Πώς ένα είδος μπορεί να τέρπεται βασανίζοντας ένα άλλο; Από πότε ο άνθρωπος θεώρησε ότι έχει αυτό το δικαίωμα;
Ο λόγος για το «αγώνισμα» της Ταυρομαχίας, στο οποίο άτομο ειδικά εκπαιδευμένο, ο ματαδόρ (δολοφόνος στα ισπανικά), αντιμετωπίζει εξαγριωμένο ταύρο. Το σπορ αυτό ωστόσο, δεν αποτελεί σύγχρονο δημιούργημα αλλά, ανάγει τις ρίζες του στην μινωική περίοδο και τα Ταυροκαθάψια (σε μια πιο ανώδυνη μορφή). Κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο απέκτησε τον αιμοβόρο χαρακτήρα του ενώ, με πάροδο των χρόνων διατηρήθηκε, εμπλουτίστηκε και μετατράπηκε από αδιαμόρφωτο θέαμα σε μια τελετουργική πρακτική.
Σημαντικότερος σταθμός όμως, που καθιέρωσε στη σύγχρονή του μορφή το έθιμο της ιβηρικής χερσονήσου, ήταν η μετάβαση από τη «γενναία γιορτή», στο «τρέξιμο των ταύρων». Η μετάβαση αυτή σηματοδοτήθηκε το 1726 όταν ο Φρανσίσκο Ρομέρο εισήγαγε το σπαθί και τη μικρότερη κάπα.
Έτσι, το εθνικό σπορ των Ισπανών είχε γεννηθεί.
Με τις ταυρομαχίες να προβάλλονται κατά καιρούς από τα ΜΜΕ, αλλά και το live θέαμα, έχει δημιουργηθεί στις μάζες των (τηλε)θεατών η εντύπωση ότι ο ταύρος είναι ζώο από τη φύση του βίαιο. Ωστόσο, δεν χρειάζεται να είσαι φιλόσοφος για να κατανοήσεις το λόγο που το ζώο φέρεται εχθρικά στην αρένα.
Αρκεί μόνο να σκεφτείς ότι οι ταύροι βλέπουν την μάχη, σαν πάλη για την επιβίωση.
Πριν τη μάχη, ο ταύρος, κρατείται στην απομόνωση με απουσία φωτός, χωρίς νερό, χωρίς φαγητό ενώ ταυτόχρονα κακοποιείται. Φυσικό επακόλουθο των παραπάνω είναι η εξαγριωμένη συμπεριφορά του ταύρου, την οποία ο ίδιος ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει. Το φριχτό αυτό σκηνικό έρχονται να ολοκληρώσουν τα χτυπήματα που δέχεται από τον εκάστοτε ταυρομάχο.
Οι περισσότεροι σύγχρονοι υποστηρικτές της Ταυρομαχίας προτάσσουν το επιχείρημα της «πολιτιστικής κληρονομιάς», η οποία θα καταστραφεί με τυχόν απαγόρευση του σπορ.
Και ρωτώ, πώς μπορεί να νιώθει κάποιος υπερήφανος για αυτό το κομμάτι της κουλτούρας του, μία συνήθεια που περιλαμβάνει βασανιστήρια και θάνατο σε ένα είδος που στο κάτω-κάτω δεν έφταιξε σε τίποτα;
Αυτό το παράδειγμα είναι που αξίζει να μεταλαμπαδευτεί στις επόμενες γενιές;
Οι εικόνες του αιμοβόρου αθλήματος δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να εξοικειώνουν τον άνθρωπο με τη βία και το σαδισμό. Αυτό εξάλλου, δικαιολογεί το ότι πολλοί ηγέτες με ακραία ναζιστικά πιστεύω, όπως ο στρατηγός Φράνκο, αποτέλεσαν φανατικούς οπαδούς και προστάτες του. Είναι καιρός λοιπόν να μας προβληματίσει περεταίρω το ζήτημα αφού είναι απαράδεκτο κάποιος να βρίσκει χαρά και να ψυχαγωγείται στο θέαμα αυτό.
Η βαναυσότητα και η κτηνωδία δεν εξαγνίζονται όταν βαφτίζονται «παράδοση» και «έθιμα».
***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com
What do you think?
Show comments / Leave a comment