Να ευθύνονται άραγε τα χρόνια που περνούν αλύπητα;
Να ευθύνεται η μητρότητα, η καθημερινότητα, η βαναυσότητα μέσα σε αυτήν;
Να ευθύνονται αυτά τα «πρέπει» και τα «μη» που ηχούν στα αυτιά μας από τα παιδικά μας χρόνια και μας έχουν πια κουράσει;

Τι τελοσπάντων φταίει και δεν την απολαμβάνουμε την ευτυχία μας από τη στιγμή που έχουμε όλα εκείνα που κατά τους άλλους πρέπει να μας κάνουν ευτυχισμένους;

Έχω την εντύπωση λοιπόν ότι εμείς, τα παιδιά του 80, μεγαλώσαμε, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση σε αυτά που οι «άλλοι» περίμεναν και περιμένουν από εμάς και όχι σε αυτά που εμείς θέλαμε και θέλουμε, σε αυτά που θα κάνουν εμάς ευτυχισμένους, σε αυτά που μας αντιπροσωπεύουν.

«Να έβρεις έναν καλό κοπέλιν, να παντρευτείς, να κάμεις οικογένεια, να μπεις στον ίσιο δρόμο».  Σαν να ακούω τη γιαγιά μου. «Έτσι πρέπει, τούτος είναι ο προορισμός του ανθρώπου». Αξιομνημόνευτες φράσεις.  Φράσεις που όλες έχουμε ακούσει από τα γεννοφάσκια μας. Και μετά: «Να σπουδάσεις, να έβρεις μια καλή δουλειά, να κάμεις το σπίτι σου».  Και πιο μετά: «Να γεννήσεις, να θηλάσεις, να τα χάσεις τα κιλά σου, έτσι πρέπει, έκαμες μωρά, έγινες μάνα, έτσι πρέπει». Φράσεις που έχουν προκαθορίσει την πορεία μας και υποσυνείδητα έχουν διαμορφώσει τις επιθυμίες, ακόμη και την ίδια τη συμπεριφορά μας πολλές φορές, με αποτέλεσμα να έχουμε χάσει ή να μην έχουμε βρει ποτέ έναν πολύ σημαντικό παράγοντα για τη ζωή μας, τον ΕΑΥΤΟ μας.  Φράσεις που μας δεσμεύουν σε έναν ασφυκτικό κλοιό κοινωνικών συμβάσεων.

Όσοι έπεσαν θύματα, αργά ή γρήγορα είδαν όλα αυτά τα «πρέπει», στα οποία υπέκυψαν, να συγκρούονται κάποια στιγμή με τα «θέλω» που περιμένουν πάντα στη γωνία και εμφανίζονται σε άλλους ως απωθημένα, σε άλλους ως εξάντληση και σε άλλους ως μία δεύτερη ευκαιρία, για να ζήσουν αυτά – όποια και αν είναι αυτά – που δεν έζησαν.  Η σύγκρουση δίνει πάντα το προβάδισμα στα «θέλω». Και είναι μια σύγκρουση που κωδικοποιείται με πολλούς τρόπους στην κοινωνία, όταν πια έχουμε δυσκολίες στις διαπροσωπικές μας σχέσεις με ανθρώπους της οικογένειας ή του εργασιακού μας περιβάλλοντος.

Όταν πια αποφασίζουμε να σηκώσουμε τη σημαία της «επανάστασης» και γυρίζουμε την πλάτη σε όλα με επιθετική συμπεριφορά, βιαστικούς χωρισμούς, καινούργιες ενδιαφέροντα, καινούργιες ζωές, καινούργιο εαυτό –( ή μήπως τον πραγματικό;).

Ας μη γελιόμαστε, τα ένστικτα και οι επιθυμίες του ανθρώπου, δεν είναι κύμα που σβήνει στη θάλασσα, είναι τσουνάμι που θα τα σαρώσει όλα κάποια στιγμή.  Οι άνθρωποι θα σπάσουν τον κλοιό και θα υποκύψουν στη φύση τους, μη σκεπτόμενοι το κόστος. Έχουν περάσει πια οι μέρες που οι άνθρωποι επέλεγαν τον συμβιβασμό, σιωπούσαν για να περάσουν και επιβίωναν(;) δυστυχισμένοι.  Ευτυχώς σήμερα ο καθένας διεκδικεί την ευτυχία του, απλά δεν είμαι σίγουρη, αν το κάνει την κατάλληλη στιγμή, γιατί απλά βιάστηκε τότε, όταν νόμιζε ότι έκανε αυτό που πρέπει…

Ας κλείσουμε λοιπόν στο συρτάρι όλα ετούτα τα αρνητικά «πρέπει».  Ας βρούμε τρόπο να είμαστε ο εαυτός μας. Ας φροντίσουμε να ψάξουμε για αυτόν τον εαυτό, εντοπίζοντας όσα του αρέσουν, όσα του ταιριάζουν, όσα τον κάνουν έναν καλό εαυτό.  Και αν η ζωή είναι δύσκολη ώρες ώρες, ας του τα παρέχουμε έστω με το σταγονόμετρο, με εκείνο το ίδιο σταγονόμετρο που χορηγούμε σταγονούλες στα αυτιά των παιδιών μας, όταν πονάνε.  Και τότε περνάει. Δε θέλει πολύ. Σταγονούλες. Και τότε περνάει. Και γίνεται πιο βιώσιμη η ζωή, γιατί η ευτυχία γίνεται πιο αντιληπτή, εφόσον πρόκειται για μια εθελούσια ευτυχία του εαυτού μας μέσα σε όλα τα υπόλοιπα, με τα οποία ο εαυτός μας συνυπάρχει.  

Δέχομαι την πρό(σ)κληση, φίλε, όχι γιατί πρέπει.  Δεν πρέπει τίποτα. Θα γράφω. Όποτε μπορώ και όποτε θέλω.  Έτσι! Γιατί είναι και αυτό ένας από αυτούς τους τρόπους, με τους οποίους διατηρώ ακόμη επαφή με τον εαυτό μου, εκείνον που τον γνωρίζω καλά μόνο εγώ…

Γιατί είναι και αυτό μία μικρή σταγόνα ευτυχίας. Και την αξίζουμε όλοι μας. Εσύ όχι;

constantiaphilippou