Αν έχω παλιά τζιν στην ντουλάπα μου;  Μα τι ερώτηση είναι αυτή; 

Σχεδόν ρητορική για μία μητέρα στα 35 της.  Άσε που είναι τόσα πολλά που σκέφτομαι να τα εκθέσω σε γκαλερί.  Το έχω σκεφτεί.  Μάλιστα δίπλα από κάθε «έκθεμα» θα υπάρχει σχετική αναφορά με την ημερομηνία αγοράς του, την ημερομηνία «λήξης» του και βεβαίως τη διάρκεια παραμονής του στην ντουλάπα εκείνη που υπάρχει σε κάθε σπίτι, για κάθε γυναίκα, με όσα αγοράστηκαν με κόπο και με κόπο πάλι κρατιούνται στη θέση τους, κάθε που αλλάζει ο καιρός και στο τσακ επιλέγεις να τους δώσεις ακόμη μία ευκαιρία…

Τα δικά μου είναι στενά, πολλά από τα χρόνια του πανεπιστημίου, άλλα αγορασμένα για ειδική περίπτωση, άλλα πιο ξεβαμμένα, καλοκαιρινά, ψιλόμεσα, χαμηλοκάβαλα, παλιά, μα σχεδόν καινούργια, λες και ο χρόνος δεν πέρασε από πάνω τους. 

Μα έτσι είναι, ο χρόνος δεν πέρασε πάνω σε αυτά, αλλά πάνω σε μένα που φούσκωσα δύο φορές σαν μπαλόνι (ξεφούσκωσα μετά!) και έχω ακόμη την προσδοκία ότι κάποτε, με έναν μαγικό τρόπο, θα χωρέσω και πάλι μέσα σ’ αυτά.  Έχω αγοράσει άλλα τόσα, μα εκείνα εκεί, αντιστέκονται, γατζώνουν πάνω στις κρεμάστρες και δεν μετακινούνται. 

Πόσες φορές δεν είπα ότι θα τα κλείσω σε σακούλα και θα τα δώσω αλλού;  Πόσες;  Μα αυτά την έχουν καπαρώσει για τα καλά τη θεσούλα τους.

Είμαι πεπεισμένη ότι η άρνησή τους/μου οφείλεται σε βαθύτερα αίτια που δεν έχουν να κάνουν με το γυναικείο σώμα –και να ‘ταν μόνο αυτό!- που εύλογα αλλάζει στην πορεία της ζωής. 

Νομίζω ότι κάθε φορά που τα κοιτάζω, έρχομαι ξανά αντιμέτωπη με εκείνο το παρελθόν, το εξιδανικευμένο πια, το ανέμελο, το αθώο, το τόσο μα τόσο διαφορετικό από το παρόν. 

Με εκείνο το παρελθόν των φοιτητικών μας χρόνων με τις αιώνιες μας φιλενάδες, τα φλερτ, τα ποτάκια στα μπαράκια, τις βόλτες, τις διακοπές στα ελληνικά νησιά, τις ανέμελες ώρες… Κι όλα αυτά με ένα τζιν που χωρούσε παντού, που ταίριαζε με όλα και όλους, που δεν ήθελε πολλά πολλά. 

Όσα ακολούθησαν, αναμφίβολα υπήρξαν πολύ σημαντικά, σημαντικότερα, αν θες να μιλήσουμε σοβαρά.  Ο χρόνος πίσω δε γυρνά.  Ευτυχώς πολλές φορές, γιατί τώρα έχουμε τα παιδιά μας.  Ακούς;  Τα παιδιά μας!  Είναι μόνο αυτή η νοσταλγία εκείνων των ημερών που δεν είναι σαν αυτές τις τρελές και γρήγορες που ζούμε τώρα δα.  Είναι μόνο εκείνες οι μέρες που τις σκέφτεσαι κάποτε τα βράδια και χαμογελάς κρυφά… Εκείνες οι μέρες είσαι εσύ! 

Πώς να τα πετάξω, λοιπόν, όλα αυτά που μοιάζουν ψηφίδες της ταυτότητάς μου; 

Πώς να απαλλαγώ από τα σύμβολα του παρελθόντος, από τα πολύτιμα κειμήλια της νιότης;  Άσε με να φτιάξω, ξεκινώντας από αυτά, την προίκα μου. 

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com