Είναι πρωί. Πηγαίνεις στην δουλειά σου. Για να πας στο κτίριο πρέπει να περάσεις από κάτι στενά. Κάτι επικίνδυνα στενά. Βλέπεις σε μια γωνία δύο άντρες να σε κοιτάνε από πάνω μέχρι κάτω. Πανικοβάλλεσαι. Σε ακολουθούν. Είναι μέρα, οπότε είμαι ασφαλής. Αλλά δεν νιώθεις ασφαλής. Κοιτάς με την άκρη το ματιού σου και ακόμα σε ακολουθούν. Μάλιστα ο ένας γέλασε. Γέλασε με τον τρόμο σου. Πλησιάζεις κεντρικό δρόμο και πας πιο γρήγορα. Τι να κάνω; Περπάτα γρήγορα. Τα μάτια κάτω και περπάτα γρήγορα.

Είναι μεσημέρι. Πηγαίνεις στον γιατρό. Πρέπει να πάρεις το λεωφορείο. Γίνεται χαμός στην στάση και μόλις έρχεται το λεωφορείο είναι όλοι στρυμωγμένοι. Θα μπορούσες να πάρεις το επόμενο αλλά θα αργούσες στο ραντεβού σου. Οπότε μπαίνεις και κάνεις υπομονή. Είσαι μπροστά από έναν άντρα κολλημένη, ο ένας πάνω στον άλλον γιατί το λεωφορείο είναι γεμάτο. Ξαφνικά τον νιώθεις από πίσω σου να κουνιέται. Θα θέλει να κρατηθεί καλύτερα μάλλον. Όμως το επόμενο πράγμα που νιώθεις είναι να τρίβεται πάνω σου. Πανικός. Κοιτάς γύρω σου. Κανείς δεν το έχει καταλάβει. Δεν ξέρεις τι να κάνεις. Να φωνάξεις; Να τον ξεμπροστιάσεις; Όχι, θα νομίζουν ότι είμαι υστερική. Αυτός συνεχίζει. Κατεβαίνεις στην επόμενη στάση. Τέσσερις στάσεις νωρίτερα. Προσπαθείς να καταλάβεις τι έγινε, τι έκανες. Δεν έκανα τίποτα. Όμως γιατί νιώθεις σαν να δέχτηκες τιμωρία για ένα σου αδίκημα; Τι κάνω τώρα; Περπάτα γρήγορα. Τα μάτια κάτω και περπάτα γρήγορα.

Είναι απόγευμα. Γυρνάς από την δουλειά. Δυο τετράγωνα πριν από το σπίτι σου είναι μια πλατεία. Περνάς από εκεί για να κόψεις δρόμο. Στο παγκάκι κάθεται μια παρέα και σε κοιτάει επίμονα καθώς περνάς. Δεν δίνεις σημασία και συνεχίζεις να περπατάς. Ένας από αυτούς αρχίζει να σου σφυρίζει λες και είσαι γάτα. Ο άλλος σχολιάζει « Τι μ***α είσαι εσύ!». Ο άλλος λέει «Μη φοβάσαι δεν δαγκώνουμε». Και ο τρίτος λέει «Ρίξε μας ένα χαμόγελο». Απλά προχώρα, μην δίνεις σημασία. Γιατί τι άλλο μπορείς να κάνεις; Να αντιμιλήσεις; Δεν ξέρεις σε πιο χαντάκι θα βρεθείς και σε τι κατάσταση. Περπάτα γρήγορα. Τα μάτια κάτω και περπάτα γρήγορα.

echoflorina.gr

Είναι βράδυ. Έχεις βγει με την παρέα σου για να ξεσκάσεις μετά την δουλειά. Σηκώνεσαι για να πας στο μπάνιο, μόνη σου. Δεν είδες ότι και ο τυπάς στο πίσω τραπέζι σηκώθηκε αμέσως μόλις σηκώθηκες και εσύ για να πάει κι αυτό τουαλέτα. Πας στο μπάνιο, κάνεις την δουλειά σου και πας να πλύνεις τα χέρια σου. Στον διπλανό νιπτήρα, ο τυπάς από το πίσω τραπέζι να κάνει το ίδιο και να παρακολουθεί κάθε κίνηση από τον καθρέφτη. Εσύ, το μάτια κάτω. Θέλει να σκουπίσει τα χέρια του, το χαρτί είναι ακριβώς δίπλα σου. Περνάει από πίσω σου, σε πιάνει από την μέση, δήθεν ότι δεν έχει χώρο, και όλος τυχαίος τρίβεται πάνω σου. Παγώνεις. Τι γίνεται τώρα; Γιατί; Ρίχνεις ένα γρήγορο βλέμμα στον καθρέφτη και τα μάτια σας συναντήθηκαν. Σου χαμογελάει. Αυτό το άρρωστο χαμόγελο που νομίζει ότι σε κάνει να λιώνεις. Όχι. Φεύγεις τρέχοντας από το μπάνιο. Κάθεσαι σε μια γωνία που δεν φαίνεσαι για να ηρεμήσεις.  Και τώρα; Περπάτα. Τα μάτια κάτω και περπάτα γρήγορα.

Γιατί έτσι μας έχουν μάθει. Μην δίνεις σημασία και θα σταματήσει. Μην αντιδράσεις θα τα κάνεις χειρότερα. Κάνε υπομονή θα τελειώσει. Πότε θα τελειώσει; Όταν βρουν το κουφάρι μου στα σκουπίδια; Όταν με βρουν κακοποιημένη στα σκαλιά του αστυνομικού τμήματος γιατί δεν μπορώ να σταθώ από τον πανικό και τον πόνο; Πότε;

Φτάνει πια με τα μάτια κάτω. Κοίτα πάνω και φώναξε. Φτάνει πια!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: israelitacticalkravmaga.com