Πότε είδες για τελευταία φορά αυτό το αγαπημένο σου πρόσωπο, που δεν περίμενες σε καμία περίπτωση να γίνει τόσο σημαντικό για σένα; Πότε το ερωτεύτηκες και πότε προλάβατε να ζήσετε όλα όσα επιθυμούσε η ψυχή σου, ούτε που κατάλαβες…

Ο καιρός περνάει γρήγορα, μα όταν βιάζεσαι να τα ζήσεις όλα, τρέχει ακόμα πιο γρήγορα και σε ξεγελά! Περιμένεις πως επιτέλους θα είσαι ευτυχισμένος και στην ιδέα ότι αυτή η ευτυχία μπορεί να χαθεί δεν θέλεις να αφήσεις λεπτό να σου ξεφύγει.

Κάποιες φορές η δίψα και η ανυπομονησία να τα ζήσουμε όλα ίσως να μην αποδειχθεί και τόσο αποτελεσματική στην πορεία. Η δίψα μοιάζει με αχόρταγο τέρας. Το φροντίζεις, του δίνεις συνεχώς τροφή, μα ποτέ δεν είναι αρκετή. Αν όσο το χορταίνεις, αυτό ημερεύει μάλλον η δίψα μέσα σου έχει αρχίσει να καταλαγιάζει και δεν θα είναι η ίδια ποτέ ξανά.

Ξενερώνουμε!!! Δεν απομένει τίποτα να αναζωπυρώνει τη φλόγα ξανά και ξανά, κάθε φορά που σβήνει. Τίποτα που να κρατήσει τη δίψα μέσα μας άσβεστη. Τίποτα να μας κρατήσει, περισσότερο απ’ ότι μας κρατά η συνήθεια!

Αρχίζουμε να συλλογιζόμαστε πως ίσως να μην έπρεπε να τα ζήσουμε όλα τόσο νωρίς. Ίσως να ήταν καλύτερα αν υπήρχε κάτι να αδημονούμε, κάτι να ονειρεύομαστε και κάτι να ελπίζουμε… γιατί έτσι είναι ο έρωτας και μετά τον έρωτα έρχεται η αγάπη άξια να κρατήσει ζωντανό το συναίσθημα!

Από αυτά πιανόμαστε… αυτά τα μικρά που δίνουν νόημα στην ύπαρξή μας ολόκληρη και λόγο να ανυπομονούμε να ζήσουμε κι’ άλλα!!! Μα στο τέλος δεν έμεινε τίποτα ούτε να ζήσουμε, ούτε να λησμονούμε.

 Βαρεθήκαμε και μόνο στην ιδέα! Όλα θα ήταν αλλιώς! Όλα θα μας ενθουσιάζαν περισσότερο! Όλα είναι πιο όμορφα όταν τα περιμένεις, τα φροντίζεις και τα κρατάς ζωντανά για πάντα.. λίγο λίγο  κάθε φορά!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com