Οι αρθρογράφοι του Beezdom, δοκιμάζονται ξανά! Αυτή τη φορά προκλήθηκαν από ένα άλλο αρθρογράφο να γράψουν μία φανταστική, λογοτεχνική ιστορία από τον τίτλο ενός τραγουδιού. Η Φωτεινή Στρατή προκάλεσε τη Μαρία Χρυσοστόμου να γράψει μία ιστορία από το τραγούδι «Τα καλοκαίρια» του Στέλιου Ρόκκου.

Για να δούμε Μαρία, can you bee a story writer?

Δεν είναι λίγες οι φορές που πιάνω τον εαυτό μου να αναπολεί τις καλοκαιρινές μέρες της εφηβικής μου ηλικίας. Κάπου εκεί, στην δεκαετία του 1990, σε ένα μικρό χωριουδάκι στο Ηνωμένο Βασίλειο όπου βρισκόταν το εξοχικό που είχε χτίσει ο παππούς μου και επισκεπτόμασταν κάθε καλοκαίρι. Ένα αρκετά γραφικό σπιτικό,  αρχοντικό μιας προηγούμενης εποχής, με διαχρονικό κύρος όμως. Πέρα από αυτό μόνο φύση, μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι σου. Διασκορπισμένα στο πράσινο, αχνοφαίνονταν και τα υπόλοιπα σπιτάκια των ελάχιστων κατοίκων της περιοχής.

Αν και το -όχι και τόσο- θερινό κλίμα της Αγγλίας δεν θεωρείται και το ιδανικότερο για να νιώσεις καλοκαίρι, οι αναμνήσεις αυτής της ξέγνοιαστης καθημερινότητας που μου προσέφερε, είναι που με έκαναν να νοσταλγώ εκείνη την εποχή.

Η αδερφή μου και εγώ μοιραζόμασταν το δωμάτιο στη σοφίτα, και εγώ συνήθως ήμουν αυτή που την ξυπνούσα. Απευθείας τρέχαμε να ετοιμαστούμε για να προλάβουμε να κάνουμε όσα είχαμε συζητήσει και αποφασίσει από την προηγούμενη κιόλας νύχτα. Κάθε πρωί και η ίδια ρουτίνα:  πρωινό, ντους και το συνηθισμένο ντύσιμο: σορτς, μπλουζάκι, converse και μαλλιά αλογοουρά. Έτσι, ήμασταν έτοιμες χωρίς πολλά πολλά για την υπόλοιπη μέρα που συνηθίζαμε την εξερεύνηση στο διπλανό δασάκι και τα παιχνίδια και τις ποδηλατοβόλτες με τα γειτονικά παιδιά. Και κάπως έτσι κυλούσε και κάθε μας καλοκαίρι. Ευχάριστα μεν, απλοϊκά δε.

Aπό τα πιο αξιομνημόνευτα καλοκαίρια μου είναι εκείνο μετά τα 18. Η αδερφή μου μόλις είχε βγάλει άδεια οδήγησης και δεν μπορούσαμε πάρα να είμαστε ενθουσιασμένες που επιτέλους μπορούσαμε να βολτάρουμε ανεξάρτητα από τους γονείς μας. Είναι αυτό το πολυπόθητο αίσθημα της ελευθερίας που αδημονεί ο κάθε έφηβος. 

Το να μπορείς απλά να ξεκινήσεις ένα ταξίδι χωρίς σίγουρο προορισμό. Να μπορείς να βάλεις τα τραγούδια που λατρεύεις στη διαπασών, να μοιραστείς ιστορίες με τη παρέα σου στη διαδρομή, να γελάσεις μέχρι να δακρύζουν τα μάτια σου. Έτσι, εκτιμούμε και λίγο περισσότερο τον χρόνο που μας δίνεται για να ζήσουμε, με όλη την έννοια την λέξης. Για τους εφήβους, απλά το «να ζεις» είναι ένα σπάνιο φαινόμενο που μπορείς να βιώσεις. Είμαστε τόσο συγκεντρωμένοι όλο το χρόνο στους βαθμούς, τις εξετάσεις, την εργασία, που πολλές φορές ξεχνάμε πώς είναι η διασκέδαση και σπαταλάμε τις εφηβικές μας στιγμές, ανταλλάζοντάς τις με το άγχος της ενήλικης ζωής. Ευτυχώς υπάρχουν και τα καλοκαίρια, αυτό το ευχάριστο διάλειμμα από την καθημερινότητα, που μας υπενθυμίζει πως η ζωή είναι στιγμές.

Οι γονείς μου επέτρεπαν στην αδερφή μου να οδηγεί το οικογενειακό αυτοκίνητο. Γεγονός το οποίο σήμαινε ότι θα αντικαθιστούσαμε το δασάκι δίπλα από το σπίτι, με την πόλη που υπήρχε μισή ώρα μακριά. Και έτσι και έγινε. Πλέον τα πρωινά μας ξυπνούσαμε με περισσότερη ενέργεια και η ρουτίνα μας άλλαξε ελαφρώς: πρωινό, ντους, αρώματα, φορεματάκια, φούστες, σανδάλια και πιο περιποιημένα χτενίσματα και μακιγιάζ, και ξεκινούσαμε το ταξίδι για την πόλη. Σε σχέση με το χωριουδάκι του παππού, η πόλη είχε άλλο αέρα. Πολλές μικρές τοπικές επιχειρήσεις, κόσμος παντού, μαγαζιά για όλα τα γούστα. Στην μια άκρη της πόλης το λιμάνι και δίπλα ακριβώς ένα τεράστιο λούνα παρκ. Κάθε μέρα προσπαθούσαμε να κανονίζουμε και κάτι διαφορετικό, ώστε να μπορέσουμε να επισκεφθούμε το μεγαλύτερο μέρος της πόλης μέχρι το τέλος του καλοκαιριού.

 Ένα βράδυ λοιπόν, κανονίσαμε με την παρέα να επισκεφθούμε το θερινό κινηματογράφο στο κέντρο της πόλης, όπου και είχε πρεμιέρα το πιο πολυσυζητημένο θρίλερ του καλοκαιριού! Λατρεύουμε τις ταινίες τρόμου και βλέπαμε σε σχεδόν καθημερινή βάση, οπότε ήμασταν περισσότερο ενθουσιασμένοι παρά τρομαγμένοι.

Γεμίζουμε λοιπόν τις τσάντες μας με αναψυκτικά, τσιπς και ότι άλλο σνακ είχαμε σπίτι και ξεκινάμε τη διαδρομή μας. Πέντε λεπτά πριν την έναρξη της ταινίας βρίσκουμε τις θέσεις μας και καθόμαστε ο ένας δίπλα από τον άλλο. Εγώ στην προτελευταία θέση, εκμεταλλευόμενη φυσικά την τελευταία για να αφήσω τα πράγματα μου, αφού θα έμενε κενή. Η έτσι νόμιζα…

Μόλις ξεκινούν λοιπόν οι τίτλοι της ταινίας νιώθω ένα άγγιγμα στον ώμο μου. Γυρνάω και βλέπω ένα κομψό, ψηλό αγόρι, με μια φινέτσα άλλου κόσμου. Και μένω άναυδη. Καταλαβαίνω μετά από αρκετά δευτερόλεπτα που έχω χαζέψει να τον κοιτάω ότι η θέση της τσάντας μου του ανήκει. Μαζεύω λοιπόν βιαστικά τα πράγματα μου και προσπαθώ να κρύψω την αμηχανία μου με καρφωμένο το βλέμμα στη ταινία που είχε ήδη ξεκινήσει, όσο ο νεαρός δίπλα μου βολεύεται στη θέση του. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας στο σινεμά επικρατούσε νεκρική σιγή. Η πρώτη σκηνή τρόμου ωστόσο δεν άργησε να έρθει, εάν και η τόση εμπειρία μου σε αυτές τις ταινίες με είχε μάθει να διακρίνω και να προετοιμάζομαι για αυτές τις σκηνές. Σίγουρα πάντως δεν περίμενα ένα τόσο επιβλητικό αγόρι να φοβάται τόσο πολύ, που να μου αρπάξει και να μου σφίξει το χέρι. Ήταν μια αρκετά απρόσμενη στιγμή που τον έφερε σε μια αρκετά άβολη θέση, αλλά ενώ προσπαθούσε να δικαιολογήσει τη στάση του,  γέλασα για να μην νιώσει χειρότερα. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η κουβέντα μας.

Μιλούσαμε ασταμάτητα μέχρι και το τέλος της ταινίας, γνωριστήκαμε και μου είχε πει ότι ήρθε από την Ιταλία με την οικογένεια του για καλοκαιρινές διακοπές στα μέρη μας. Λορέντζο το όνομα του. Όταν η ταινία τέλειωσε και ήρθε η ώρα να φύγουμε, έγιναν όλα τόσο βιαστικά που ούτε τηλέφωνα προλάβαμε να ανταλλάξουμε, ούτε διευθύνσεις. Τις επόμενες μέρες ήμουνα ψυχολογικά κατεβασμένη και τον σκεφτόμουνα συνέχεια, νιώθοντας ένα κενό και μια απογοήτευση ότι δεν θα τον ξαναέβλεπα. Η αδερφή μου δεν μπορούσε να με βλέπει σε τέτοια κατάσταση, γι’ αυτό και μου είπε να ετοιμαστώ και να πάμε σε μια τεράστια βιβλιοθήκη στην πόλη, έξυπνη κίνηση μιας και ήξερε πόση αδυναμία έχω στα βιβλία. Μπήκα στην βιβλιοθήκη και κατευθύνθηκα χωρίς δεύτερη σκέψη προς τον διάδρομο με κλασική ποίηση και Σαίξπηρ. Στο βάθος άκουσα μια αντρική φωνή να φωνάζει το όνομα μου, εννοείται αναγνώρισα αμέσως πως ήταν ο Λορέντζο. Εκείνη την στιγμή έχασα το φως μου, ξέχασα την ύπαρξη μου και απλά έτρεξα να τον αγκαλιάσω λες και τον ήξερα μια ζωή. Χώθηκα στα μπράτσα του σαν μικρό παιδί και με έσφιξε τόσο πολύ ίσα που δεν μου κόπηκε η ανάσα. Τις επόμενες βδομάδες περάσαμε τον περισσότερο χρόνο μαζί, πήγαμε στο Λούνα Παρκ, βόλτα με τα ποδήλατα στην εξοχή, μπάνια στην λίμνη και άλλα τέτοια χαριτωμένα που κάνεις όταν είσαι ερωτευμένος.

Το υπόλοιπο καλοκαίρι το περάσαμε πολύ ευχάριστα και όπως είναι γνωστό, όταν περνάς καλά, κυλάει και ο χρόνος γρήγορα. Με την αδερφή μου αποφασίσαμε να φιλοξενήσουμε τους φίλους μας για λίγα βράδια στο εξοχικό του παππού στην λίμνη, έτσι και εγώ κάλεσα και τον Λορέντζο. Προσπαθούσαμε κάθε ημέρα να τη ζήσουμε όλο και πιο ξεχωριστά. Αξέχαστη μου έχει μείνει η τελευταία μας νύχτα, βουτιές στη λίμνη το απόγευμα και πικνίκ με θέα το ηλιοβασίλεμα. Μόλις νύχτωσε ανάψαμε φωτιά, καθίσαμε σε ένα κύκλο, ψήσαμε ζαχαρωτά και περάσαμε τη βραδιά τραγουδώντας, λέγοντας ιστορίες, γελώντας. Το αποκορύφωμα της βραδιάς ήταν η έκπληξη που είχε οργανώσει ο Λορέντζο με τα υπόλοιπα αγόρια της παρέας χαρίζοντάς μας μια μοναδική εικόνα: Η λάμψη των βεγγαλικών στον ουρανό και η αντανάκλαση τους στη λίμνη. Εκείνη ήταν και η στιγμή που συνειδητοποίησα πόσο σημαντικές θα είναι αυτές οι αναμνήσεις καθώς αυτές οι διακοπές έφτασαν στο τέλος τους. Τελευταίες ημέρες του καλοκαιριού, τέλη Αυγούστου…

Όλοι θα αναγκαζόμασταν να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα-στη βαρετή καθημερινότητα- και αργά αργά θα ξεχνούσαμε το εξωπραγματικό καλοκαίρι που περάσαμε. Η πρώτη γεύση της ελευθερίας, ο πρώτος μου καλοκαιρινός έρωτας, το πρώτο μου καλοκαίρι μετά την ενηλικίωση.

Δεν μπορώ παρά να χαίρομαι όσο σκέφτομαι αυτό το καλοκαίρι. Και στο τέλος της ημέρας, η πιο σημαντική συμβουλή που μου έδωσε το παρελθόν μου είναι να απολαμβάνεις τη ζωή ενώ την ζεις. Δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις ποιες στιγμές θα είναι αυτές που θα θυμάσαι και πότε θα σου χτυπήσει την πόρτα η ευτυχία ή ο έρωτας. Γι’ αυτό να είσαι ανοιχτός για οτιδήποτε ανά πάσα στιγμή, να κυνηγάς και να μάχεσαι γι’ αυτό που θέλεις,  γιατί υπάρχει μόνο μία ζωή και μόνο μία ευκαιρία!

[zombify_post]

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: newsitamea.gr